How i became a princess

Verdwaald

De rest van de dag dwaalde Amber rond in het huis. Haar hoofd vol met gedachten, waardoor ze niet echt oplette waar ze heen ging. Zo lang ze haar benen maar kon bewegen was het goed. Ze liep dus in rondjes, maar erg vond ze het niet. Waar zou ze anders naartoe moeten? Ze kon in een van de vele zitkamers gaan zitten maar wat was daar nu leuk aan. Ze dacht aan wat ze normaal zou doen als ze alleen thuis was. Ze zou met haar vrienden sms'en of met ze afspreken. Ze zou werken of op de zetel wat luieren.

Haar gsm had ik ze in haar broek zitten. Ze was van kleding gewisseld toen haar moeder de kamer had verlaten. Het witte zomerjurkje voelde niet meer zo prettig aan dus bedekte Amber aan lichaam met een jeans en simpel T-shirt. Tijdens het wandelen tokkelde haar vingers op haar gsm ik haar broekzak. Ze had getwijfeld Emma te sms'en maar de kans was groot dat ze dan had willen afspreken, iets wat nu niet kon. Daarbij had Ruben nog niets van zich laten horen sinds Amber hem drie dagen geleden had gekust. Die herinnering deed haar lachen. Zijn betoverende ogen en zijn zachte lippen die ze paar niet kon vergeten. Al kwam er een soort van gemis in haar op. Wat als Ruben echt helemaal niets voor haar voelde dat door hem te kussen, ze hem juist verder weg heeft geduwd. Ze kon alleen maar hopen dat het laatste niet de waarheid was. Ze zocht naar afleiding en vond niets. Alleen maar een gang met bruine muren en een houten vloer. Ze was niet verdwaalt. Dat kon niet het huis had niet zoveel gangen, ze moest gewoon even doorlopen en dat zou ze zeker en vast wel iets herkennen.

Na nog twee gangen gelopen te hebben, gaf ze het op. Ze liet zich tegen de muur op de grond zakken en gooide haar hoofd in haar handen. Dit was veel de absurd. Niet alleen het verdwalen of haar twijfels over Ruben. Nee, de afgelopen maanden hadden geleken als een aaneenschakeling van bizarre onthullingen en gênante situaties. Wie had gedacht dat haar leven zo zou verlopen? Haar moeder vindt, vier jaar na haar vaders dood, een nieuwe man en dat is toevallig wel niet de koning, daarbij komt nog dat ze bij hem intrekken. 'Laat het nu eens los, Amber,' fluisterde tegen zichzelf. Alsof klagen haar zou helpen.

Gabe was gevlucht uit de bureau die meer dienst deed als bibliotheek sinds dat het de kamer met de meeste boeken was. Hij had zitten lezen in een boek over de valkuilen van de politiek toen zijn vader en Sophie binnen kwamen. Hij wilde niet eens weten waarom er waren. Zonder zijn boek terug in de boekenkast te zetten, verliet hij de kamer. Waar moest hij nu naar toe? Het was een mooie dag dus hij kon wel naar buiten een wandeling maken. Maar Amber was er ook nog. Hij kon gaan kijken wat zij aan het uitspoken was.

Amber vinden als moeilijker dan Gabe gedacht had. Ze was nergens beneden te bekennen dus moest ze wel boven zijn. Hij ging naar de kamer die zij toegewezen had gekregen, zonder zijn goedkeuring. Als Gabe haar kamer had mogen kiezen, had hij degene het verst van zijn kamer gekozen. Met tegenzin klopte hij op de deur. Er kwam geen antwoord, hij klopte nog een keer. Normaal gesproken zou hij zich moeten omdraaien en de andere kant uit lopen. Hij was in een rebelse bui en besloot binnen te gaan. Het eerste wat hem opviel was dat Amber hier ook niet was. Het volgende was dat haar koffer nog steeds gesloten op haar bed lag. Ze had nog niets uitgeladen. Gabe concludeerde daaruit dat Amber misschien hier liever niet zou zou. Mooi, dacht hij toen hij zich omdraaide en de kamer verliet, dan hebben we dat gemeen. Hoe geruststellend deze gedachte ook was, ergens had hij ook iets kwetsend.

Amber schrok op bij het geluid in de verte. Ze zat al, god mag weten hoelang, tegen de koude muur in een donkere gang. Misschien had ze het geluid gedroomd want wie zou haar hier komen zoeken? De kamers waar de meeste kwamen, bevonden zich hier niet eens. Ze hoorde het opnieuw, voetstappen gevolgd door een geluid dat leek op wieltjes die rolde. Ze sprong op, wreef over haar verzuurde spieren en stapte naar haar redding. De eigenaar van de voetstappen van een vrouw van gemiddelde leeftijd, waarschijnlijk een dienstmeid. Het ander geluid was afkomstig van de poetskar die de vrouw achter zich aan rolde. De vrouw had haar zwarte krullen in een staart en droeg een een witte bloes met een donker blauwe rok. 'Eh, hallo?' Stamelde Amber. De vrouw verschoot maar lachte het vlug weg.

'Oh, hallo, stoorde ik u soms?' Vroeg de vrouw. Amber staarde haar verward aan. Waarom zou zij haar storen, opeens vielen de puzzelstukjes in elkaar. 'Nee, helemaal niet. Ik ben Amber en ik ben hier nog maar een paar uur en ik ben misschien de weg kwijt,' vertelde Amber met een lach. De vrouw keek haar met lachende oogjes aan maar zodra Amber terug keek, wende ze haar blik weer af. 'Ik ben Suzy, de huishoudster. Ik hoorde al dat jullie vandaag zouden komen. Waar kan ik u mee helpen?' De formele formulering stoorde Amber. Het voelde niet juist om met U aangesproken te worden. 'Niets, ik was alleen de weg kwijt.' De vrouw keek haar nog steeds niet aan en Amber wilde vragen om op te houden met die overdreven beleefdheid. 'U gaan hier de eerste naar links, dan loop u de gang helemaal door en dan op het einde naar recht. Dan zou u normaal aan de trap moeten uitkomen.' De vrouw nam haar karretje weer vast en stond op het punt te vertrekken. 'Sorry dat ik het vraag, maar ik was me aan het vervelen, zou ik misschien, eventueel, als het gaat, u helpen?'

Nadat Suzy haar een vreemde blik had toegeworpen, en de vervolgens weer had afgewend, stemde ze toe. Nog zij nog Amber sprak een woord. Amber probeerde wel maar telkens wanneer ze de zin in haar hoofd had gevormd, weigerde haar mond dienst te doen. Ze bleef een tijdje ongemakkelijk achter Suzy aanlopen. Hoewel Suzy had toegestemd dat ze mocht helpen, deed ze alles alleen. Tot dat ze heel de eerste verdieping hadden opgeruimd en gestofzuigd, spaken ze geen woord en had Amber het gevoel alsof ze alleen maar in de weg stond, wat waarschijnlijk ook zo was. 'Dus Suzy, werk je hier al lang?' Amber kon zich wel op haar hoofd slaan voor deze idiote vraag. 'Nee, niet zo heel lang. Alleen de zomers wanneer meneer Calvin en zijn zoon hier zijn.' Het was dus toch niet zo'n stomme vraag geweest. 'En wat doe je dan de rest van het jaar?' Suzy die haar karretje had opgeborgen keek haar vreemd aan. 'Excuseert u me dat ik het vraag: waarom al deze vragen?'
Amber zag het doel er niet van in om niet de waarheid te zeggen. 'Heel eerlijk, ik voel me hier het lelijke eendje, mijn moeder heeft het veel te druk met Louis, Gabe is een grote snob, in ben eenzaam en ik weet niet wat er van me veracht wordt of hoe ik me moet gedragen,' biechtte ze op. Een medelevende blik verscheen op Suzy's gezicht toen ze Amber aankeek en niet onmiddellijk wegkeek. 'Ach, meisje, toch. Iedereen voelt zich wel eens "het lelijke eendje" zoals jij je voelt. Maar vergeet niet hoe dat verhaaltje eindigt. Het lelijke eendje veranderd in de mooiste vogel van hen allemaal. En als je je echt wilt verschuilen voor de rest, kom dan maar mee naar de keuken. Daar komen die twee mannen toch nooit.' Al in een iets vrolijkere stemming volgende Amber Suzy.

Gabe zat in een fauteuil op zijn kamer een boek te lezen toen er op zijn deur geklopt werd. Met een zicht legde hij zijn boek neer. Tot zijn verbazing was het zijn vader die aan de deur stond. 'Ik heb een idee, in plaats van hier alleen op je kamer te zitten, kan je Amber wat beter leren kennen. Ik weet dat je verandering niet altijd zo leuk vindt en dat je moeit hebt met het te accepteren. Maar hier hebben we het al overgehad. Nu, Gabe, ik moet morgen helaas weg. In neem Sophie met me mee maar ik wil dat jij de hele dag Amber vermaakt en haar meer thuis laat voelen, oké?' Stelde zijn vader voor. Hij wist dat hij het goed bedoelde en ook dat hij niet zag hoe moeilijk het voor hem wel niet was. Hij moest de laatste tijd elke keer het gepraat over Sophie aanhoren, over hoe vrolijk en anders zij wel niet was. Hij had de afgelopen weken alleen zijn vader nog tijdens het eten gezien omdat hij het te druk had met belangrijke dingen én met Sophie. Gabe had nooit zoveel aandacht van zijn vader gekregen maar dat was nu nog fel geminderd. Ook al begreep hij niets van liefde, hij gunde het zijn vader. Wat hij minder vond was dat zijn vader hun afkomst vergat. Zij waren deftig en hun waren zo barbaars.

Zijn vader haalde hem uit zijn gedachten. Een hele dag Amber vermaken. 'Dat wordt leuk,' mompelende hij in zich zelf. 'Wat zei je?' Vroeg Louis opnieuw. 'Natuurlijk, ik zal mijn best doen,' beloofde Gabe zijn vader.

---------------------------------------------
Oké, ik zal er een doekjes rond winden, ik heb een hele tijd niet ge-update, terwijl jullie wel stemmen en reageren.
(Jullie zijn geweldig!!!)

En hier zijn de twee redenen waarom het zo lang duurde.
1. Het gebruikelijke: ik had geen tijd.
2. Wanneer ik die wel had, had ik een gebrek aan inspiratie.
2,5. Dat kunnen jullie waarschijnlijk wel in dit hoofdstuk lezen.

Beter nieuws, ik heb misschien wel weer inspiratie maar jullie kunnen mij altijd helpen. Wat zouden jullie altijd als eens willen doen hebben, dingen die je thuis niet mag zoals op je bed springen (niet doen, dan breekt je lattenbodem, ik spreek uit ervaring ;-) ), alleen maar snoep eten, in een bad vol gummmies duiken? Vertel het me, ik ben benieuwd.