How i became a princess

excuses

Hey, geweldige lezers. Dankje, dankje, dankje dat jullie dit verhaal lezen :-) Helaas is er ook slecht nieuws. De derde trimester is op school aangebroken en de leerkrachten hebben weer het geniale idee om heel, maar echt super veel, huiswerk te geven. Je kan al raden wat ik ga zeggen. Het kan zijn dat de updates wat langer gaan duren. :-(
Blijf zeker verder commenten en voten. Ik vind het belangrijk wat jullie van het verhaal vinden.
Bedankt aan @nisrine_esx voor de geweltastische ;-) comments
Veel leesplezier!!!!
----------------------------------------------------------------

Amber kon die nacht amper slapen. De wind beukte op haar rolluiken wat een eng geluid maakte. Elke keer dat ze haar ogen sloot, werden de afgelopen uren alleen maar echter. Het had eerst geleken dat ze een eenmalige afspraak hadden maar Amber begon zich steeds meer te beseffen dat dit de man was waarmee haar moeder al zes maanden afsprak. Dit was het begin van een nieuw gezin te gaan vormen. Het gaf haar een raar gevoel. Haar ouders waren in deze buurt opgegroeid en hadden, net als iedereen hier, niet anders geweten om hard te meten werken om de maand rond te komen. Louis had geld met hopen en je kon zo zien dat hij niet eens van het bestaan van deze achterbuurten afwist. Ze zouden hier weg gaan om bij hem te gaan wonen dat wist ze zeker. Maar wanneer was de vraag. Amber hoopte natuurlijk van nooit. Ze wilde niet weg uit de achterbuurt. Het klinkt misschien raar maar ze had zich altijd een toekomst ingebeeld van zij die haar kinderen hier ziet opgroeien terwijl zij zich kapot werkt om hen ook een beter leven proberen te geven zoals haar moeder dat bij haar ook probeerde. Deze plaats was ook verbonden met haar vader. ze wilde hier niet weg, ze wilde hem niet nog een keer verliezen. Er rolde een traan over ambers wang. Daarna nog één en nog één tot ze in slaap viel.

Heart attack van Demi Lovato galmde uit Amber's gsm op haar nachtkastje. De wekker ging elke dag hier in huis. Nooit was er echt een dag van uitslapen. Elke dag moest er geld verdiend worden om rond te komen. Amber probeerde de snooze knop te vinden. Haar eerst poging mislukte, de tweede was raak. Vandaag moest ze op de kinderen van Mevrouw Deurmans gaan passen. Nog steeds half slapend maakte Amber zich klaar. Sofie wachtte haar al in de keuken op. Ook zij moest vandaag gaan werken. 'En wat vond je van gisteren?' Vroeg Sofie zodra Amber een voet in de keuken had gezet. 'Euh...speciaal.' Ze loog niet. 'Wat vond je van Louis en zijn zoon?' Wat moest ze daar nu op zeggen. 'Euh, Louis was wel aangenaam en Gabe was stil.' Het was weer niet gelogen. Sofie stond op het punt nog maar vragen te stellen maar Amber werd gered door haar gsm. Dana belde terug. 'Hallo met Amber.'
'Zou je deze namiddag langs willen komen?'
'Ja, zeker.'
'Kan je rond half twee?'
'Ja, ik zie je straks.'
Er viel een druk van Amber's schouders. Aan Dana's stem te horen had ze haar nog niet helemaal vergeven. De uitnodiging was al een stap in de goede richting. Amber wierp een blik op de klok. Omdat niemand gisteren om elf thuis was, stond hij nog steeds op elf uur. 'Hoe laat is het?' Amber was al op een stoel geklommen. 'Oo, het is tien voor tien en ik moest al twee minuten onderweg zijn.' Sofie propte nog snel een chocoladekoekje in haar mond voordat ze de deur uit sprintte.

Amber was na een snel ontbijt ook vertrokken naar de bushalte. Lijn drie had een halte twee straten van haar huis en dan kon ze op de markt alle bussen nemen die er ongeveer waren. Lijn drie zat op zondagochtend nooit vol. Meestal was er een oude vrouw met haar boodschappentas, een gelovig gezin die onderweg naar de kerk waren en een zwerver die stiekem op de bus was geslopen. Soms, na een weekend van een festival, waren er ook nog een stel dronken volwassenen die de verkeerde bus hadden genomen. Amber vond het dan altijd leuk om aan hun uit te leggen dat ze op de verkeerde bus zaten en ze vervolgens de juiste richting aan te geven. Het was alsof je tegen een stel peuters praatte. De bus stopte en een stroom van mensen vulde de bus. Dat betekende dat dit de laatste halte voor de markt was. Amber gaf haar plaats af aan een oudere vrouw en wurmde ze een weg naar de deur.

Op de mark aangekomen ontweek ze verloren toeristen tot dat ze haar volgende bushalte had gevonden. Lijn twaalf. Deze ging naar een grote stad verderop. Om daar te komen moest je het centrum van deze stad uit en dan kom je de grote huizen tegen. Amber moest een kwartier wachten. Gelukkig voor haar was het weer omgeslagen. Er was geen zuchtje wind te bekennen en de zon scheen met lekker warme stralen op haar neer. Genietend sloeg Amber haar hoofd in haar nek. Weldra zou het vakantie zijn. Een overvolle lijn twaalf kwam aanrijdend. De bussen rond de markt waren altijd vol.

Vanaf de dichtstbijzijnde bushalte moest Amber nog vijf lange straten gevuld met dure villa's lopen. Had ze haar fiets nog maar. Een vuile dief had hem drie jaar geleden gestolen. Het had haar ouders veel geld gekost en Amber was er dol gelukkig mee geweest. Toen ze op een dag van haar werk kwam was hij weg, spoorloos verdwenen.

De belde galmde door de entree. Mevrouw Deurmans' naaldhakken weerklonken in de hal. 'Ah, Amber, goed dat je er bent. Ik wou net vertrekken.' Amber en mevrouw deurmans wisselde van plaats terwijl Mevrouw Deurmans Amber onderzoekend op nam. Amber stond binnen en mevrouw deurmans met haar jas buiten. 'Amber!' Loretta en Femke kwamen gillend de entree binnen. Nadat ze Amber bijna omver hadden geknuffeld, beloofde Amber om mee prinsesje te spelen. Amber nam de rol van draak op zich. Zo moest draak Amber prinses Femke ontvoeren zodat prinses Loretta haar op haar eenhoorn kon redden. Amber volgde de bevelen als "vlieg", "val", "dood" en "vuur" op totdat de klok ergens in het huis twaalf uur sloeg. Ze aten wat boterhammen in verschillende vormen en daarna waren ze klaar om nog twee uur op straat te spelen. Toen dat eenmaal klaar was, was Amber bek af. ze kon niet geloven dat zo'n korte beentjes op een roze glitterfiets zo snel konden fietsen.

Mevrouw Deurmans was toen thuis gekomen, had Amber betaald en Amber kon weer op de volgende bus springen. Deze keer ging ze naar Dana. De bushalte was deze keer wel dicht bij Dana's huis. Na tien passen van de halte tot het krantenwinkeltje stapte Amber het winkeltje binnen. 'Dana zit boven,' zei Dana's moeder toen ze een snelle blik op Amber wierp om hem vervolgens direct terug naar haar favoriete roddelboekje te sturen. Boven zat Dana in hetzelfde roddelboekje te lezen. Blijkbaar was het heel erg spannend want toen ze Amber's aanwezigheid opmerkte, zag ze er uit alsof ze een spook had gezien. 'Gaat het?' vroeg Amber. Dana knikte afwezig, legde het boekje op het salontafeltje en wenkte Amber naar de zetel. Er volgde een stilte waarin niemand wist wie het gesprek ging beginnen.

'Het spijt me echt, ik wist niet wat ik deed. het ging per ongeluk.' Amber's stem stierf op het einde weg. Ze was nooit goed geweest met excuses te maken en ze hoopte maar dat Dana in een vergevingsgezinde bui was. 'Ja, want ik druk mijn lippen zo vaak per ongeluk op die van iemand anders.' In Dana's stem zaten geen emoties. 'Sorry,dat was verkeerd gezegd. misschien is dit beter. Ik ging die avond wat te ver, ik wilde gewoon de stress van de voorbije week vergeten. Ik wist niet meer wat ik deed en toen gebeurde dat. Ik ben niet zo goed in excuses maar geloof me het spijt me echt en de volgende keer dat ik de vieze vincent zie, geef ik hem een klap in zijn gezicht.' Dat idee bracht een lachje op Dana's gezicht. 'Geef er dan maar ook nog een van mij maar zou je me nog iets willen uitleggen?' Amber snapte de laatste vraag niet helemaal. Als antwoord op Amber hield Dana het roddelboekje omhoog.