How i became a princess

Aankomst

'Het is vandaag één juli en welkom bij het ochtendnieuws. Als eerste punt: Wil je op deze zonnige dag richting zee? Ik zou thuis blijven van er staat een file van gemiddeld drie uur vertraging. Verder hebben we nog...' Gabe had een paar minuten eerder het nieuws opgezet, daar had hij nu spijt van. Zijn ochtend was begonnen met zijn dagelijkse ochtendroutine die afsloot met het nieuws te volgen. Vakantie, dacht hij bij zichzelf, helemaal niet. Hij werd immers gedwongen om met Sophie en die barbaarse Amber voor de komende twee weken onder één dak te wonen. Hij moest toegeven er waren nu wel veel kamers in dit gebouw maar er zou nooit genoeg ruimte zijn om elkaar te ontlopen. Hoe vaak hij nog bij zijn vader had gesmeekt om het niet te doen, het had niets geholpen. Met een geërgerde zucht stond hij op van zijn ontbijt en zette de radio uit. Nog even en dan zouden ze hier zijn.

Het interieur van de zwarte BMW bestond uit beige leer, nergens was een spoortje van vuil te bekennen. Amber kreeg er de kriebels van. Ze durfde zich niet eens te bewegen omdat ze bang was dat ze de zetels vies zou maken. Als alles de komende twee weken zo netjes en gestructureerd zou zijn, moest ze wenen. Normaal zou de autorit maar een klein halfuurtje duren, maar zodra ze de snelweg op kwamen, stonden ze stil. Eerst had ze het belachelijk gevonden dat ze met een auto naar het centrum van de stad werden gebracht, want te voet was je immers sneller. Maar toen bleek dat ze de ring opreden, bedacht ze zich dat ze misschien niet naar het paleis ging maar naar een andere chique plaats. Wat ze er nu over na dacht best logisch leek, aangezien een koning daar ook niet woont.

Er was niets meer te merken van het hondenweer van de afgelopen weken. De stralende zon scheen boven de weg, alsof hij met zijn zijn stralen haar probeerde uit te lachen. Ze zou op zo'n mooie dag als vandaag met Emma afspreken om een ijsje te eten. Balend keek ze naar haar moeder die in tegenstelling tot Amber ongeduldig zat te wachten totdat ze er eindelijk waren. Amber voelde een steek van misselijkheid opkomen. Dat had ze wel vaker als ze erg nerveus was.

Amber kon zeggen dat ze er bijna waren alleen maar door de zenuwachtige getrommel van vingers van Sophie. Ze waren na een uur file, wat nogal mee viel, de snelweg afgeraakt en waren nu door niemandsland aan het rijden. Overal waar je keek was er bos met hier en daar eens een hek dat naar een gigantisch huis leidde. Elke keer dat de auto vertraagde voor een snelheidsheuvel, drukte Amber haar gezicht tegen het raampje om te kijken of ze er al waren. Om dan elke keer wanneer de auto verder reed, het raam met een zucht te laten condenseren.

Er waren haar een paar dingen opgevallen tijdens de rit. Ten eerste hadden zij en Sophie nauwelijks vijf woorden gewisseld, dat kwam waarschijnlijk gewoon door de zenuwen. Ten tweede was het haar opgevallen dat niet alleen de auto er kraaknet uitzag maar de chauffeur ook, met zijn rechte schouders en zijn strak geknipte haren. Iets wat haar helemaal niet aanstond. Ten slotte was het tot haar irritatie doorgedrongen dat ze heel benieuwd was naar hun onderkomen en dat ze er zelfs graag naar toe wilde. Ze was net haar gsm uit haar tas aan het halen toen de auto voor de zoveelste keer vertraagde. Amber had niet door dat ze stilstonden tot ze opkeek van haar gsm. Ze stonden voor een hoog, zwart smeedijzeren hek dat in een muur van witte stenen was geplaatst.

Ze wierp haar moeder een vragende blik toe maar zij had het te druk om het op te merken. Het raampje aan de chauffeurs kant ging naar beneden, de chauffeur haalde een pasje te voorschijn en liet het over een scanner glijden die langs de kant stond. Er klonk één piep voordat het hek open ging. Er achter waren eerst bomen te zien die over het hek hadden gehangen, later hadden deze plaatsgemaakt voor keurig afgereden grasveldjes. Het grind knisperde onder de wielen van de BMW die een bocht naar rechts maakte om een vijver met een reusachtige treurwilg heen. Een gebouw kwam in zicht. Eerst was het een klein stipje maar het groeide steeds sneller naarmate de auto dichter bij kwam. Het was anders dan Amber zich had voorgesteld. Zij had gedacht aan vier verdiepingen en zo breed als een school, helemaal in gotische stijl met gouden engeltjes boven de ramen. Nee, dit was anders, iets subtieler. Je kon nog steeds zien dat van wie het huis was, veel roem en zeker ook veel geld had maar het was niet zo overweldigend. Het was zover Amber kon zien een vierkantige blok met op de beneden verdieping terrassen en veranda's, op het eerste balkons, en op tweede dakkapellen. Het was geschilderd in warme tinten beige tinten en de balkons, terrassen, en de veranda's waren voor het grootste deel uit donkerbruin hout. Het geheel deed je wat denken aan een villa in Spanje of een ander warm land, als enige verschil dat dit groter was. Ook rond het huis leek het wel dat je in plaats van in een land waar het 200 dagen per jaar regent, in een exotisch land zat. Langs de het huis en op de terrassen stonden prachtige bomen, struiken, fonteintjes, bloemperken en bloembakken met bloemen in alle kleuren van de regenboog.

Dit was absoluut niet wat ze had verwacht en stiekem haatte ze het. Ze had gewild dat het een uitgedost gebouw was, dat de arrogantie van de gevel afstraalde. Dan had ze zich toch tenminste tegen iets kunnen verzetten. Dit had iets modern, warm en zelfs huiselijk. Amber wilde zich naar haar moeder omdraaien om haar reactie te zien. Het enige wat ze nog zag, was het portier dat met een klink terug in het slot sloeg. De zenuwen sloegen genadeloos op haar in. Het moment dat zij uit de veilige auto zou moeten stappen en glimlachend het onbekende zou toestappen, kwam heel dicht bij. Ze veegde haar handen, waarvan ze niet eens wist dat deze klammig waren geweest, aan haar witte kleedje af. Ze probeerde zich gerust te stellen met de gedachten dat het niet de eerste keer was dat ze hen zag. Het was wel de eerst keer dat ze samen naar binnen zouden gaan en pas over twee weken pas weer naar buiten te gaan.

Het portier aan haar kant werd geopend en een frisse bries die naar gras rook deed haar haar een stukje opwaaien. Ze wilde niet naar buiten, ze was bang om door hen afgewezen te worden. Al zou ze dat nooit toegeven. Ze zocht naar een geruststelling in het dicht van de chauffeur. Zijn gezicht stond neutraal zelfs een beetje verveeld. Ze nam beverig een hap lucht, spande en ontspande haar handen en nam haar bewegingen in haar gedachten door. Ze kon het haar niet permitteren dat wanneer ze uit zou stappen, ze door haar enkel zou gaan en een gênante val zou maken. De chauffeur die zag dat Amber aanstalten maakte om uit te stappen, stak zijn hand uit. Amber keek er eerst verrast naar maar legde toen haar hand in de zijne. Ze stapte vlot en zelfs elegant uit, iets wat ze nooit gedacht zou hebben. Dit kleine moment van euforie gaf haar wat moed, misschien zou dit haar wel lukken.

Haar moeder stond ongeduldig op haar te wachten. Samen liepen ze de laatste tien meter naar het trapje dat naar de voordeur leidde. Bij de voordeur stonden Louis, in een nette jeansbroek met een blauw geruit hemd, en Gabe, in een stoffen bruine broek met een blauw hemd en donkerblauw blazer. Ze vond het plaatje van een vader in jeansbroek en zoon in nette broek wel grappig. Ze hadden het trapje bereikt en Amber liep zelfverzekerd de vijf treden op. Ze was nooit onhandig geweest en haar angst om te vallen was dan ook helemaal verdwenen. Haar moeder ging haar voor. 'Louis, wat fijn je weer te zien en nog fijner dat we hier mogen logeren,' zei ze met de grootste glimlach ooit. Ze gaf hem snel een kus op de wang en ging toen verder naar Gabe. 'En Gabe, leuk om jou ook weer eens te zien. Jij en Amber zullen vast en zeker een leuke tijd hebben.' Hem gaf ze alleen maar een sterke handdruk. Amber rolde met haar ogen en Gabe leek het zelfde te willen doen maar de etiquette weerhielden hem. 'Wat een mooi huis,' begroette Amber Louis omdat het voor haar niet goed voelde om hem bij zijn voornaam te noemen. Het kwam er niet echt vlot uit maar ze besloot zich er niets van aan te trekken. Ze rechtte automatisch haar rug toen ze zich naar Gabe wendde. 'Hallo.' Ze had geen idee wat ze nog meer had moeten zeggen. Dat zijn leren instappers zo mooi glom, dat zijn haar leek alsof hij er een hele pot gel had in gekapt, dat zijn houding niet paste bij zijn leeftijd?

Maar voor één van beide nog iets kon zeggen, nam Louis het woord: 'Sophie, Amber, welkom in ons buitenverblijf. We hebben een kamer voor je klaar gemaakt, Amber. We hopen dat je hem leuk vind. Ik zal jullie een rondleiding geven en doe verder alsof je thuis bent.' Nee, dacht Amber, dit is niet mijn thuis en het zal het ook nooit worden. Gabe met zijn geheven kin had haar nog geen blik waardig gegund en volgde nu zijn vader naar binnen. Daar excuseerde hij zich dat hij nog naar zijn paardrijles moest en dat hij ons straks wel weer zou zien. Paardrijles, typisch iets voor rijke jongetjes, Amber had het kunnen weten. Waarschijnlijk speelde hij ook nog cricket en was hij een meester in schermen. Louis trok er zich niet te veel van aan en begon aan de tour.

------------------------------------
Sorry, trouwe lezers, ik voel me echt heel schuldig dat ik zo lang niet ge-update heb. Jullie nemen de moeiten om mijn verhaal te lezen, er zelfs op de stemmen en te reageren. Daar ben ik heel blij om en als dank update ik niet. Ik vindt het echt oneerlijk tegenover jullie. En ik heb het eeuwen oude excuus dat door school ik geen tijd heb (wat ook echt waar is) maar dat gaat er toch niet voor zorgen dat ik sneller update. Hopelijk is dit stuk waar jullie zo lang hebben op moeten wachten niet te saai. Voor de volgende update: ik kan niets beloven het hangt ook een stuk af van wat er van dit hoofdstuk gevonden worden, maar zeker ook van school. De volgende update zal ten laatste op er maandag van de krokusvakantie zijn (over twee weken) of eerder als ik tijd heb.

En nog een vraag, wie shippen jullie? Amber en Gabe of Amber en Ruben?
(P.s. als shipnames weet, laat maar komen.
P.p.s ik dacht dat er al iemand een shipname had verzonnen, ik ben in de comments gaan kijken maar ik heb het niet gevonden)