How i became a princess

Sorry

Heey mijn allerbeste trouwe lezers

Waarschijnlijk hebben jullie heel enthousiast dit hoofdstuk opgen gedaan om dan nu te horen dat dit geen hoofdstuk zal zijn. Allesinds toch niet van het verhaal maar van het vreemde ingewikkelde warboel van losgekomen bladzijde dat mijn leven is. 

Het is al heel heel heel lang geleden dan ik nog een hoofdstuk uploade, en ik wilde het even uitleggen waarom en wat me inspireerde om dit verhaal te schrijven. Als je fan van dit verhaal bent/was (maar ik hoop op het eerste) dan wil je dit misschien even lezen. 

Hoe het twee jaar geleden allemaal begon:

Ik was zestien toen mijn ouders me van achter de sims vandaan haalde om te vertellen dat mijn vader iemand gevonden had, en ze gingen scheiden. Ik weet niet meer veel vannwat er toen in me om ging, wel weet ik nog dat ik wel geteld vijf tranen heb gelaten omdat ik van mening was dat wenen me niet verder ging helpen. Met andere woorden: ik duwde het zo ver mogelijk van me weg. Drie maanden gingen voorbij en ik had het nog steeds geen traan gelaten, ik had het zover weg geduwd tot op antarctica. School was ondertussen weer begonnen en ik ging naar het vierde middelbaar. Ik duwde het nog steeds van me af, sprak er bijna geen woord over, zelfs niet met mijn vriendinnen. Die tijd stierf ook onze dikke, altijd vrolijke golden retriever aan lymfekanker. Mijn moeder in tegenstelling tot ik, was er al die tijd kapot van geweest en ik kan het haar niet kwalijk nemen. Hoe zou je zelf zijn als de enige man die je al twintig jaren liefhad opeens zegt dat die een ander heeft? Ze was er kapot van en haar enige lichtpunt was Max, de hond. Toen hij stierf, verdween haar lichtpunt. Ze was wanhopig en ze zag het leven niet meer zitten, zo diep was haar verdriet. Toen ze dat zei, kwam er een scheurtje in de muur die ik rond mezelf had opgebouwd. Ik weende bijna elke maandag wanneer ik en mijn broertje naar mijn vader moesten. Het ergste was dat ik niet wist waarom, ik zelfs weende en ik haatte het e zo zwak op te stellen. De verdere details van deze tijd zal ik je besparen, misschien een andere keer.

Toen in een van mijn donkere periodes, bedacht ik me hoe het zou zijn als mijn moeder een nieuwe vriend zou vinden, en mijn fantasie hielp me een handje met het idee van een koning. Ze zou alles hebben wat ze maar wilde en ze zou gelukkig zijn. Ik weet hoe oppervlakkig dit klinkt maar wat kan ik erop zeggen. Nu mag ik ook weer niet te veel zelf medelijden gaan krijgen en moet ik eerlijk zijn als ik zeg dat dit verhaal pas echt leven heeft gekregen door de disney junior show sofia het prinsesje. Lach maar als je wilt, ik vind het zelf ook wel grappig maar het is nu eenmaal zo. De gedachte bleef maar door mijn hoofdspoken van hoe een meisje van zestien zou reageren mocht haar moeder opeens met een koning trouwen. 

De start van alles

De eerste ideeën van dit verhaal was fantasy. Dit is het genre dat ik eigenlijk alleen maar lees omdat ik er in kan wegvluchten van het hopenloze verhaal dat mijn leven was geworden. Ik had nog nooit een verhaal van tienerfictie gelezen omdat al die tiener romances me niets interesserde. En dan toch besluit ik met mijn stomme kop om iets in dit genre te schrijven. Het is een uitdaging en ik heb er geen spijt van, zeker niet nadat ik If I stay gezien had. Ook deed ik het omdat mijn moeder graag mijn verhalen wilde lezen en ik te beschaamd was om haar een vampieren verhaal te laten lezen (dat tussen jou en mij ook niet zo goed gescheven is maar don't judge me het was mijn eerste verhaal en oefening baart kunst). 

In elk hoofdstuk schreef ik de gedachten van of hoe ik me voelde of hoe ik me wilde voelen. Wow dat klink heel diepzinnig maar het is waar. Het zijn niet dezelfde situatie die amber meemaakt maar veel van haar gedachte of herinnering zijn dingen die ik meegamaakt heb of gevoeld heb. 

Het schrijven ging om deze reden moeilijker en moeilijker omdat ik mezelf leerde kennen. Het ging steeds beter en beter. Ik voelde me niet meer alsof ik mijn ingewanden er uit wilde kotsen van verdriet/ wanhoop (en dat is echt niet overdreven, ik zeer het). Ook kreeg ik het met school steeds drukker en drukken ik zat immers als ik het vijfde werenschapen wiskunde, en die stomme functie waren me de das om aan het doen. Toen kwam ik in het zesde en ik zweer het je als ik het zeg dat we nog nooit, nog nooit zoveel taken en testen hadden gekregen als dit jaar. En ja ik schaam me niet als ik zeg dat ik toch wel goede punten wilde halen en daarvoor ook dus veel met school bezig was. Maar je ziet het dus al aankomen, ik was mijn bron van schrijven kwijt en ik had geen tijd meer. Ook had ik toen ik dit verhaal begon het idee van deze "strijd" tussen Gabe en amber. Ze zouden doen alsof ze elkaar niet mochten en steeds elkaar het leven proberen zuur te maken, tot ze na een tijdje besefte dat ze elkaar toch wel mochten. Maar toen het zover was om grappige ideeen te verzinnen hoe ze elkaar konde plagen maar mijn hoofd was leeg, er kwamen ook geen reactie dus dat is waar het stopte, waar het nu is.

Waar we nu zijn

Ik ben ondertussen affgestudeerd en ik heb op wonderbaarlijke gezijgen het toelatingsexamen gehaald en ben nu bezig aan mijn eerst jaar geneeskunde in Antwerpen. Ik  heb  de laatste tijd heel heel heel veel gedacht aan dit verhaal en aan de kwetsbare verwarde Amber die ik ooit was. Ik wil heel graag verder schrijven, maar telkens als ik tijd heb ontbreek me de inspiratie. Ik weet de grote lijnen wel maar de kleintjes niet. Dat is waarom ik dit stuk schrijf. Ik denk heel veel aan de enkele die het zo lang hebben volgehouden en zelf nu dit lezen, elke keer als iemand nieuw op dit verhaal stemt of aan zijn leeslijst toevoegd, ben ik zooo blij maar teglijk voel ik me ook zooooo schuldig. Door dit verhaal te lezen, te reager en te reageren hebben jullie me zonder dat jullie het wisten me zo erg geholpen. Ik was bang toen mijn wijsheidstanden werden getrokken, en jullie delen jullie eigen ervaringen. En wat doe ik om jullie te bedanken, ik schrijf niet meer. Daarmee sorry sorry sorry echt waar, het spijt me vreselijk.

Maar Ik wil niet stoppen, ik heb wel wat ideen hoe het verder moet maar het zal tijd kosten. 

Tot slot

Ik wil jullie nogmaals duizend honderd driehonderd vijzentachtig keer bedanken voor alles. Ik schrijf dit niet omdat ik zielig gevonde wil worden, ook niet dramatisch. Ik schreef dit omdat ik het jullie wilde uitleggen waarom ik niet meer update en waarom ik dit verhaal ooit begonnen ben. Ik heb nog honderd andere problemen met mezelf enkele zijn dat ik steeds enorm aan ezelf twijfel, ik niet durf antwoorden op reactie omdat ik denk dat ik iets stom zeg en nog veel andere dingen. Maar daar ga ik jullie nu niet mee lastig vallen. 

Ik hoop dat jullie het begrijpen

Jana 

P.S.: mocht je ooit in een situatie komen waar je geen raad mee weet (je ouder scheiden, je hebt ruzie met je beste vriendin...) of graag met een buitenstaander er over praat, voel je vrij om een berichtje te sturen. Ik ben geen phsygiater (pas over zes jaar ;-) ) maar ik kan goed luister en ik weet veel over hoe je het niet moet aanpakken.