How i became a princess

Gesprek

De loempia smaakte als plastiek, enerzijds omdat Amber zeker al tien minuten op dezelfde rol aan het kauwen was, anderzijds omdat ze zich geen houding kon geven. Sophie was duidelijk in de wolken en Amber wou dit niet verpesten. Maar het idee van een hele zomer gevangen te zitten, stond haar ook echt niet aan. Dat was nog niet het ergste, ze zou niet kunnen gaan werken, niet met vrienden kunnen afspreken, ze kon alleen met haar moeder Louis en Gabe in een enorm gebouw zitten. Waarom hadden ze niet één of twee weekje kunnen gaan want wie weet (en Amber weet het zeker) klikt het helemaal niet tussen haar en Gabe. Gabe, wat zou hij hiervan vinden, vroeg ze zich af. Even kwam het in haar op om samen met hem een plan te benden zodat ze niet heel de zomer met elkaar opgescheept te zitten. Maar dan schot het haar te binnen dat Gabe nooit zou willen meewerken, dat het een kinderachtig en stom was en dat ze het geluk van haar moeder niet kan kapot maken.

'Wat is er? Je bent nu al tien minuten op dezelfde loempia bezig. Dit is toch je lievelingseten? Vind je het geen leuk idee?' Sophie's stem was bezorgd de hoogte in geschoten. Amber stompte met kauwen. Zou ze eerlijk zeggen wat er op haar lever lag, ook al zou ze haar moeder kwetsen? Ze nam een besluit, slok de loempiabal door en nam zelfverzekerd een hap lucht. 'Mam, ik weet het niet zo zeker hoor. Ik bedoel gaat dit niet wat snel, je kent hem nog geen jaar?' Amber had zelfs de moed om haar moeder in haar ogen te kijken nadat ze dit had gezegd. De vrolijke glinstering verdween uit de amberkleurige ogen van haar moeder en werd vervangen door een trieste glans. 'Amber, hier hebben we het al eens over gehad. Maar je hebt gelijk dit is allemaal wel wat snel maar je weet ook dat dit niet een gewone relaties is en ik voel me goed bij Louis,' Sophie stopte even zodat haar stem niet zou breken, 'Het is maar voor een vakantie.'

'Nee, dat is het niet en dat weet je ook. Je kan niet voor twee maanden bij de koning intrekken en dan onopgemerkt weer vertrekken. Er staan vast dag en nacht paparazzi. Waarom zeg je niet gewoon dat dit iets blijvends zal zijn? Dat is nog zo iets, ik zou niet weten hoe ik twee maanden vrijaf van werk moet nemen. Ik heb net nog een nieuw baantje aangenomen,' Amber schreeuwde bijna. Sophie wou iets zeggen maar Amber was nog niet klaar. 'En school, of mijn vriendinnen, of de kampvuren of mijn leven? Ik heb hier niet om gevraagd. Misschien wil ik helemaal niet mijn leven overhoop te halen. Begrijp me niet verkeerd, ik vind dat jij en Louis perfect zijn voor elkaar maar denk ook eens aan mij!' Toen Amber besefte dat ze had geroepen en wat ze had gezegd, sloeg ze haar hand voor haar mond maar het kwaad was al geschied. 'Jongedame, zo is het genoeg. Je mag zeggen wat je wilt maar je roept niet tegen mij. Ga je huiswerk maken op je kamer en blijf daar maar voor de rest van de avond.' Amber wist dat het een verloren zaak zou zijn om tegen Sophie in te gaan dus deed ze maar wat er gezegd werd.

De tranen brandde in haar ogen maar Sophie dacht er niet aan om ze vrij te laten. Gefrustreerd liet ze zich terug op de stoel zakken, want ze was toen ze Amber had toegesproken recht gaan staan. De bami op haar bord was koud geworden, net als de rest van het eten. Het eten dat ze had besteld om Amber blij te maken. Waarom had Amber alles gezegd wat zij niet wou horen. Ze had er nachten van wakker gelegen en elk mogelijk scenario voorgesteld. Dit was één van haar minst favoriete. Ze kon het Amber niet kwalijk nemen, ze had gelijk gehad. Ze wou alleen dat Amber haar niet voor deze keuze stelde want als ze echt zou moeten kiezen, zou ze voor Amber kiezen. Het zou haar pijn doen maar minder dan als ze voor de andere optie zou kiezen. Amber had nog maar een keer Louis ontmoet dus ze begreep wel dat ze geen enkel beeld van hem kon vormen. Misschien als ze wat compromissen met haar sloot, zou ze wel mee willen gaan. En uiteindelijk zou ze inzien dat Louis niet zo verkeerd was en zou ze wel bij hen willen blijven. Er verscheen een vermoeid lachje op Sophies gezicht. Misschien, dacht ze steeds weer.

Het was half elft toen Amber gewekt werd door drie klopjes op haar deur. Ze wist wie er achter stond en wat die persoon van haar zou willen. Nu had zij de controle over de situatie. Zou ze doen alsof ze niet wakker was geworden en dit voor de volgende dag houden, of zou ze Sophie binnen laten en weer een gaan discussiëren? Ze zuchtte, de vorige keer dat ze wou praten was het verkeerd uitgedraaid, dit kon ook wel een paar uurtjes wachten. Ze draaide zich om en probeerde de volgende klopjes te negeren. Vijf minuten later gaf haar moeder het op en vertrok naar haar eigen kamer.