How i became a princess

Zenuwen

Het voor Amber magische moment van hun eerst kus werd verpest door een of andere jongen die haar naam riep. Meteen verheen deze verpester uit de mensenmassa. Vincent wankelde naar hen toe. Amber wist het weer. Wat een wonder was nu haar brein traag begon te voelen. Ze wist weer wat ze Dana had belooft, namelijk dat ze de volgende keer dat ze Vincent zag, ze hem een dikke klap in zijn gezicht moest geven. 'Amber, wat heb ik je gemist. Weet je we hebben nooit die heerlijke kus kunnen afmaken omdat we zo ruw werden onderbroken,' sprak Vincent met dubbelen tong. Ruben ging beschermend voor haar staan maar ze stapte gewoon langs hem heen recht naar Vincent. 'Ja, Vince, die hebben we nooit kunnen afmaken, sluit je ogen maar,' Stelde ze op een mierzoete toon voor. Het was een onnozel, oud trucje, dat wist Amber wel. Vincent die niet meer helder kon nadenken sloot zijn ogen en leunde afwachtend naar voren. Dit was een nieuw probleem: Amber had nog nooit met voorbedachte rade iemand geslagen. Het snelste wat ze kon bedenken was om haar ogen te sluiten en op goed gelukt te mikken, dan kon er ook niet over "met voorbedachte rade" gesproken worden. Dat hoopte ze toch tenminste. Haar vingers balde zich tot een vuist en voor ze het zelf goed besefte was haar rechterarm al onderweg naar zijn linkeroog. Ze durfde pas haar ogen weer te openen nadat ze een zwaar plof geluidje had gehoord.

Ze wierp nog een laatste blik op Vincent die op de grond lag. Hij was waarschijnlijk ergens tussen bewust zijn en de slaap want hij nam geen enkele poging op recht te staan. Even was Amber bang dat zij dit had gedaan, maar herinnerde zich toen dat hij flink wat drank op had. Ze kon hem alleen niet zo laten liggen want anders zou hij, ook al was het begin van de zomer, onder koelt raken. 'En nu, hondenmeisje met losse handjes?' Vroeg Ruben waardoor Amber opschrok. 'Eh, we vragen iemand om hulp?' Ze stapte met een grote boog om Vincent heen naar de menigte. 'Sorry, maar kunnen jullie even helpen?' Vroeg ze aan een paar jongens terwijl ze richting Vincent wees. 'Zeker, meisje,' antwoordde een van de jongens waarbij hij Amber een vette knipoog gaf. Ze giechelde naar de jongen maar inwendig zuchtte ze diepste, meest geërgerde zucht. Het vijftal jongens boog zich over Vincent en Amber zag de kans om weg te glippen.

'Is het al zo laat?' Vroeg Dana droevig terwijl ze ongelovig naar haar het schermpje van Amber's gsm staarde. Nadat Amber en Ruben waren weggelopen van Vincent, had Amber zich maar geen houding kunnen geven. Ze wist niet goed of ze het verloren moment terug moest ophalen of het te laten rusten. Ze verlangde zo naar Ruben's kus. Dus toen ze alleen met hem rond een vuurkorf stond, had ze het opeens nodig gevonden om Dana te gaan zoeken. Uiteindelijk hadden ze haar wild dansend in de put gevonden. 'Ja, het is al drie uur. Ik moet stilaan naar huis gaan, dus ik kwam vragen of je meeging of zelf terug kon raken?' Dat was een leugen, ze moest helemaal niet naar huis maar ze kon gewoon niet langer bij Ruben blijven zonder hem één klein kusje te geven. Als hij gewoon sneller was geweest, had Vincent hun moment niet kunnen onderbreken. 'Ik raak wel thuis, maak je maar geen zorgen,' stelde ze Amber gerust. Amber maakte zich wel een beetje zorgen om de veiligheid van haar vriendin maar duwde deze snel uit haar hoofd. 'Nu, alleen nog Emma en Tom vinden,' Zei ze terwijl ze Ruben met zich meetrok. Dat was nog zoiets, hoewel ze in zijn buurt nerveus werd, mocht hij niet te ver van haar verwijderd zijn. Het was verschrikkelijk bezitterig maar Amber kon het idee dat hij met een ander meisje zou flirten niet uitstaan. Bovendien had Ruben ermee ingestemd om naar huis te gaan en hij had zelfs voorgesteld om haar naar huis te brengen.

'Emma, waar ben je?' Gilde Amber in haar telefoon. Ze waren al twee keer rond geweest maar hadden geen enkel teken van Emma of Tom gezien. Nu stonden ze bij een van de boksen, niet de slimste plaats om te gaan bellen. 'Ik ben thuis, waarom?' Antwoordde Emma. 'Je bent naar huis gegaan zonder dat even te komen zeggen? Wie weet wat er gebeurd kon zijn?' Aan de andere kant van de lijn hoorde ze een lachje. 'Gekkie, toch, Tom is hier bij me en ik ben het wel komen zeggen. Jij was toen die ene gast aan het bekogelen met wc-papier.' Net op dat moment wandelde er een jongen en een meisje met stukjes wc papier in hun haar voorbij. 'Nee, dat was ik niet, dat was iemand anders. Maakt nu ook niet meer uit. Daag.'Gefrustreerd drukte ze het gesprek weg.

De weg naar haar appartement was stil en koud. Noch Amber noch Ruben wist iets te vertellen. De sfeer tussen hun was weer geladen. Na wat voor Amber wel tien kilometer leek, kwam ze op haar eindbestemming aan. Voor de deur in de inkomhal bleef ze even staan. 'Bedankt om met me mee te lopen en om mee naar het kampvuur te gaan.' Ze wierp hem een verlegen glimlachje toe. De sleutel trilde in haar hand terwijl ze het slot, dat al jaren geleden kapot was gegaan, probeerde om te draaien. Allemaal om tijd te winnen. Toen bleek dat Ruben deze extra tijd niet zou benutten om haar tegen te houden en haar te zoenen, duwde ze de deur open. 'Amber, het was gezellig vanavond. Dankje dat je me mee vroeg.' Dit vriendelijk dankjewel schoot bij Amber in het verkeerde keelgat. Dit wou ze niet! Ze had een cruch op hem en hij had zich heel de avond als een vriend gedragen, op één moment na dan. Amber draaide zich om, overbrugde de afstand tussen hem met drie grote stappen en voordat ze haar lippen op de zijne drukte, keek ze hem nog even in de ogen. De kus duurde niet lang, waarschijnlijk omdat hij was veroorzaakt door de opvliegendheid van Amber en had hij dus ook eigenlijk geen betekenis. Toch voelde ze dit als een overwinning. Ze wachtte niet eens op een reactie maar liep triomfantelijk de trap op naar haar verdieping. Ze zou het morgen wel horen, dacht ze.

Niet dus. Amber was de tel al kwijt geraakt, hoe vaak had ze al niet naar haar gsm gestaard met de hoop dat hij iets had teruggestuurd. Het enige dat was binnen gekomen was een berichtje van Dana met de test: "Mam, ik sta voor de deur, kan je open doen?" Het was om vijf uur 's nachts verzonden en Amber hoopte maar dat ze binnen was geraakt ondanks ze het berichtje naar de verkeerde persoon had gestuurd. Sophie had haar al een paar keer gevraagd waarom ze zo wanhopig naar haar gsm aan het staren was en of dat ze een vriendje had. Amber had het genegeerd. Uiteindelijk had ze de rest van de dag met Emma door gebracht om haar aandacht wat af te leiden.

Zondag groeide angst in Amber. Morgen zou er een blinkende, dure auto voor de deur staan die haar naar haar gevangenis voor de komende twee weken zou brengen. Nee, sprak ze zich zelf tegen, het is geen gevangenis het een leuk weekendje weg met familie. Het woord familie gaf haar een raar gevoel. Maar omdat Mevrouw Deurmans haar oppas afspraak had afgeleid, groeide de angst voor wat er zou gaan komen nog meer. Langs de andere kant was ze ook wel blij dat ze niet moest gaan oppassen. Want nog een keertje prinsesje spelen kon ze niet aan. De laatste weken had ze het al verschrikkelijk gevonden om het met de meisjes te spelen. Al was het nog duizendmaal beter dan mamaatje-en-papaatje spelen. Dat was hun favoriete spel geweest voordat Amber had gevraagd om iets anders te verzinnen. Haar vader was toen net gestorven en ze kon met de kleine meisjes dit onschuldige spelletje niet spelen. Zeker niet omdat zij altijd de vader moest zijn. Het was pijnlijk geweest om het voor de laatste keer te moeten spelen. Zo voelde nu prinsesje spelen voor haar ook. Een pijnlijk feit waar je niet omheen kon.

Zondagavond sloeg de paniek toe. Amber kwelde zich heel de dag met haar vragen. 's Avonds hield ze het niet meer. Daarbij kwam nog dat ze helemaal niet wist wat ze mee moest nemen. Ze had de weekendtas al vijf keer gevuld en terug leeggehaald. Alles wat in haar kast hing, was niet stijlvol genoeg vond Amber. Uiteindelijk belandde ze onder haar bed met een schoendoos, waarin iets van onschatbaar emotionele waarde zat, in haar handen geklemd. Sophie schoot een half uurtje later te hulp. Ze kon Amber wat kalmeren zodat ze samen met kleding in haar tas konden steken. Daarna heeft ze wat warme melk gemaakt, het ideale slaapmiddel, en het aan Amber gegeven. Die door de uitputting van het zorgen maken en het middeltje in slaap viel.

De volgende dag was het dan zo ver. Amber schoot overeind, niet meer wetend hoe ze in slaap was gevallen. Tot ze haar weekendtas aan de deur zag staan en deze al de herinneringen terug bracht. Ze kon dit niet! Zij was Amber, een meisje opgegroeid in een achterbuurt, niet de beste resultaten haalt op school, elke vrijdagavond haar zorgen verdrong, altijd moest werken ,een jongen had gekust omdat hij haar niet wilde kussen en dan nog een andere jongen had geslagen. Ze paste gewoon niet in een chique paleis. Het was mission impossible. Geen tijd voor medelijden, sprak ze zichzelf toe. Dus nadat ze haar ontbijt naar binnen had gewerkt, stond ze voor haar kleerkast die voor de helft leeg was. Het was de eerste dag van de zomer, normaal zou ze een gemakkelijk zittend short en een tanktopje aan hebben getrokken maar iets in haar wilde een goede indruk maken. Uiteindelijk trok ze het witte kleedje aan dat ze ook aan had gehad tijdens het diner. Ze hoopte maar dat ze hem niet zouden herkennen. Het waren jongens, waar maakte zich druk om. Al wat iets vrolijker voegde zich bij Sophie die al buiten te wachten stond. Drie minuutjes later reed er een blinkende, zwarte BMW de staat in.

------------------------------------------
En wat vonden jullie ervan? Ik ben benieuwd, naar jullie mening ;-). Maar dus het volgende stukje zal Amber op het paleis aankomen. Wie is er benieuwd? Natuurlijk ook nog bedank voor de votes, jullie hebben er voor gezorgd dat dit verhaal op 40 stond. Echt super geweldig :-) :-) :-).
Veel leesplezier!!
XLLightningthief