How i became a princess

Amber

Hey, dit hoofdstuk is een probeersel. Ik zou daarom graag jullie mening hebben als jullie het hebben gelezen of een vote den weet ik of ik er mee door moet gaan of niet.

Veel leesplezier!!!

P.s.: de foto is van amber.

-------------------------------------

De klok aan de wit afgebladerde muur tikte elf uur. Amber die aan het lezen was geweest keek op. Zuchtend liep ze naar het plastic geval toe. Ze stond al op een krukje en haalde de klok van de muur. Ze draaide aan het schroefje en zetten de klok op twee na elf. Die stomme klok bleef altijd hangen op elf uur. Nu dat de klok weer irritant verder tikte, kon amber gaan slapen. Amber hoefde de gloeilamp in haar kamer niet aan te knippen: ze wist na zestien jaar toch waar alles stond. Het was beter dat amber haar kamer niet zag dat maakte haar alleen maar ongelukkig. Toen haar vader nog leefde hadden ze al weinig geld, toen hij overleed aan kanker was het geld na al die chemotherapieën helemaal op. haar kamer had ooit bestaan uit vier prachtige witte muren, een donkere houten vloer en andere houten meubels. Nu bleef er alleen nog vier muren over waarvan de verf loskwam -zoals overal in het huis-, een doffe vloer met krassen en meubels die met ducktape aan elkaar hingen. Amber viel meteen in slaap.

Amber werd wakker door het licht dat door de gaten in de rolluiken scheen. Ze liep naar de badkamer waarvan je hoopte je er nooit in hoefde te wassen. Toen amber zichzelf bekeek in de spiegel kwam er een korte lach op haar gezicht. Niet om haar spiegel beeld dat bestond uit een rond gezicht met twee amber kleurige ogen, een neus die bedekt is met lichte sproetjes en volle lippen die altijd leken te lachen allemaal omringt door lichtbruin licht krullend haar. Ze lachte omdat de spiegel het enige hier in appartement was dat nog in goede staat was. Haar lach verdween al snel, ze haatte hoe ze eruit zag. Ze was mooi maar ze vond dat het niet echt paste bij haar. Alles dat bij haar hoorde of wat ze had was lelijk of kapot. Ze deed wat make-up op. Ja, haar moeder gaf al het geld uit aan make-up en kleding in plaats van noodzakelijk dingen. Allemaal omdat ze zes maanden geleden iemand had ontmoet. Zijn naam, leeftijd, beroep of andere dingen wist amber niet van hem maar haar moeder was terug vrolijk dus stelde amber er haar geen vragen bij. Ze trok een donkerblauwe trui en een lichte jeansbroek aan. Haar haar liet ze over haar schouders hangen.

Haar moeder, Sofie, had haar stijl, blonde haren in een staart gedaan en keek met haar amberkleurige ogen amber vrolijk aan. 'Goede morgen, liefje,' zei Sofie vrolijk met haar zingende stem. 'Goede morgen,' antwoordde amber. Ze nam een harde boterham en smeerde er wat boter op. 'En was het gisteren nog leuk? Ik heb je niet horen thuiskomen,' zei amber met een boterham in haar mond. Sofie knikte en zei: 'ja, het was gezellig misschien neem ik je volgende keer wel mee, hij wilt je graag ontmoeten.' Amber kreeg een ongemakkelijk gevoel. Ze wist niet hoe ze daar op moest reageren. Op dat ongemakkelijk gevoel volgde een ongemakkelijke stilte.

Op de gemeenteschool liepen allen lessen zoals normaal: saai en langdradig. Gelukkig, zat amber bij Duits naast haar beste vriendin Emma. Het zoveelste briefje ging van de ene naar de andere kant en hoewel de leerkracht zijn best deed om de les zo saai mogelijk te maken, hadden Emma en Amber heel veel plezier. De bel verloste de klas van Duits. Tom, een leuke jongen waar Emma al een tijdje een oogje op had, kwam naar hun toe. 'Hi, Emma, wat was er zo grappig?' Vroeg hij. Emma stond met haar mond vol tanden. Ze gooide een blik van hulp naar amber toe. 'Ik zie dat jullie in een gesprek zijn, ik zie je later Emma,' zei Amber lachend. Zelfverzekerd liep ze door de gangen. Haar gedachten waren bij haar moeder en haar lief. Wat zou haar moeder in hem zien dat ze haar vader zou vergeten. Amber wist wel dat ze wel iemand anders zou vinden maar toch. Haar vader was drie jaar geleden overleden. Die herinnering zorgde voor waterige ogen bij amber. Ze botste tegen een onbekende jongen op. 'Sorry,' zei amber terwijl ze met haar handen over haar ogen wreef zodat haar mascara niet uit liep.

'Wat...' Begon de onbekende jongen. Hij was kwaad dat amber zomaar tegen hem op had gelopen. Wist ze wel niet wie hij was? Toch liet hij zijn ergernis varen. Hij was hier om een reden, een belangrijke reden zelfs anders zou hij zich nooit in een gemeenteschool vertonen. 'Sorry, maar hoe heet je?' Vroeg hij.

Amber vond hem maar raar. Ze had hem nog nooit gezien en ze dacht wel dat ze zo ongeveer iedereen die bij haar op school zat ooit al wel eens had gezien. 'Ik ben amber,' zei amber voorzichtig. De jongen kreeg een charmante glimlach op zijn gezicht. Een teken voor amber dat ze hem niet te dicht mocht laten komen. Charmante jongens zijn vaak fake jongens en daar had ze al paar te maken mee gehad. 'En hoe nog?' Eerst snapte amber niet wat hij bedoelde maar snel zei ze: 'amber lamiederoi.' Ze stak haar hand naar hem uit. Hij zag er netjes uit met zijn zwarten krullen die met veel haar producten in model gehouden werden en zijn outfit die eruit zag alsof hij tweehonderd euro had gekost. Nu wist ze zeker dat hij niet bij haar op school zat. 'En jij bent,' zei ze toen hij haar hand niet schudde. Hij keek bedenkelijk. 'Ik ben Gabe Calvin.'

Hij ging echt niet haar hand schudden. Gabe nam Amber die zich geen houding wist te geven in hem op. Nu wist hij ook niet meer waarom hij juist naar haar opzoek was gegaan. Eerst had hij het bedacht omdat hij boos was op zijn vader. Hij had al zes maanden iets met een vrouw van godmagwetenwaar en hij had hem niets vertelt. Dan bleek ook nog dat ze een dochter had. Gabe had zich al een paar keer afgevraagd of zijn vader wel wist wat hij op het spel zette. Wat als ze het zouden weten, zou zijn familie diep ten schanden worden gebracht. Ook al leek het erop dat niemand Gabe herkende. Hij stond hier nu al vijf minuten en niemand had een teken van herkenning gegeven. Barbaren.