How i became a princess

Gabe

Amber had een balzaal, verschillende zithoeken, een eetkamer met een tafel voor twintig personen en rode lopers verwacht. Maar net zoals het huis er langs de buitenkant had uitgezien, zo zag het er ook uit langs de binnenkant. Warm, gezellig en hedendaags. Het haar niet moeten verbazen maar dat deed het toch. In stilte had ze achter haar moeder en Louis gewandeld. Luisterend naar welke kamer dit was terwijl ze de weg probeerde te onthouden. Het zou pas gênant worden als ze verdwaald zou lopen. Tot nu toe waren ze al langs een zithoek, een veranda, een bureau, een eetkamer, de gesloten deur van de keuken, een bibliotheek en de trap naar boven gepasseerd. Het had er allemaal kraaknet uitgezien, behalve dan de keuken die ze helemaal niet hadden gezien. Op de tweede verdieping waren er vier slaapkamers met allemaal een eigen badkamer. een studeerkamer, nog een bureau en nog een zithoek. Ze stopte voor een deur die waarschijnlijk de vijfde slaapkamer was. 'Boven zijn nog de kamers van het personeel. Beneden zijn nog wat meer kamers die we niet hebben gezien maar die ook niet zoveel voor stellen. Onze kamer is de eerste deur links, die van Gabe hier het hoekje om. En deze zal de jouwe zijn,' kondigde Louis aan met zijn hand op de deurknop. 'We hopen dat je hem leuk vind. Mark komt zo je koffer brengen. Je bent vrij om in hier rond te lopen, behalve de kamers van het personeel en de keuken daarvoor moet je eerst van hen toestemming krijgen. Wees niet bang om iets te vragen. Gabe zal zo wel klaar zijn met zijn schermles,' melde Louis voordat hij samen met Sophie vertrok.

Gabe had helemaal geen schermles. Wat hij wel had was een brok in zijn keel toen Sophie zijn vader kuste. Hij dacht dat hij er wel overheen was, dat hij Sophie wel kon leren kennen en ze misschien ooit als een geschikte vrouw voor zijn vader te zien. Over Amber had hij al geen mening meer, of toch dat probeerde hij zichzelf wijs te maken. Als Amber lucht voor hem was, zoals hij beweerde, dat zou het hem niet kunnen schelen dat hij een magere "hallo" als begroeting kreeg. En dan had hij ook niet gemerkt hoe Amber haar rug had gerecht toen ze tegen hem sprak. Gisteren had hij duidelijke regels voor zichzelf bedacht. Hij zou Sophie proberen te aanvaarde en Amber vergeten. Zij bleef ten slotte maar twee weken.

Sophie zou langer blijven, dat wist hij. En hij wist ook heel goed dat zij misschien iets blijvend ging worden. Dat zij de plaats van zijn moeder zou innemen. Bij die gedachte voelde Gabe de brok terug in zijn keel komen. Zijn moeder, zeven jaar geleden in een auto-ongeval omgekomen. Het hele land rouwde, legde bloemen aan de hekken rond het paleis. Zij waren alleen maar hun koning verloren, zij hadden haar niet gekend. Maar Gabe had zijn moeder verloren. Zij die er altijd was geweest, terwijl zijn vader andere dingen te doen had. Zij die hem had leren lezen en vertelde dat hij niet bang moest zijn als hij een nachtmerrie had gehad. Ze was zijn enige vriend geweest op het groter paleis. Zij had hem drie maanden voor het ongeluk nog leren dansen ook al was hij toen nog maar tien en vond hij dansen iets voor meisjes. Dat was waar hij nu zat. De kamer had niet echt een naam. In de ene hoek stond een vleugel en in de andere hoek een fauteuil, langs de muur stond een klein bureautje met daarnaast een boeken kast, zodat de grootste deel van de ruimte vrij was. Hier had hij zeven jaar met zijn moeder rondgezwierd terwijl zijn vader op de piano speelde. Het was een van de zeldzame keren dat zijn vader vrij was en dat ze samen naar hun buitenverblijf waren gegaan.

Sophie leek niet op zijn moeder, zou ze ook nooit doen. Maar toch was dat vreemde gevoel er. Ergens was er een heel klein deeltje dat zei dat hij zijn moeder verraadde. Hij wist dat het onzin was en dat zijn moeder zelfs blij zou zijn als Louis terug verliefd zou worden. Maar dat stemmetje riep altijd zo hard 'S nachts wanneer het donker en stil was. Hij schaamde zich diep dat dat gevoelige deel van hem. Naast de dood van zijn moeder had hij geen enkele reden om ongelukkig te zijn. In tegendeel hij moest sterk zijn, mensen moesten naar hem op kijken, moesten hem als voorbeeld nemen.

'Genoeg zelfmedelijden,' sprak hij zichzelf toe. Wat ging hij nu doen? Hij had absoluut nog geen zin om Amber tegen te komen. Niet wetend waar hij naar toe ging, dwaalde hij wat rond. 'Ah, Gabe, daar ben je. Hoe was schermles?' Louis kwam naast hem wandelen. Zo onopvallend mogelijk keek Gabe snel rond maar Sophie zag hij nergens. Mooi zo. 'Schermles was leuk.' Ze waren in de hal met de trap aangekomen. 'Gabe, zou je even bij Amber willen kijken. Toen we haar bij haar kamer achterlieten leek ze nogal verlegen. Wil jij kijken of ze haar kamer leuk vindt?' Gabe sloeg een geërgerde zucht. Nee dat wou hij niet. Zijn vader wierp hem een bestraffende blik toe maar die negeerde Gabe en liep met tegenzin de trap op.

Hij trof Amber voor de deur van haar kamer aan. Het leek wel alsof ze daar zo al een tijdje stond, zonder naar binnen te gaan. 'Weetje niet hoe een deur werkt?' Het was niet erg beleefd. Amber die duidelijk in gedachten verzonken was, schok op. Snel herstelde ze zich en wierp hem een vriendelijk lachje toe. 'Natuurlijk weet ik hoe een deur werkt. Ik kwam gewoon net aanlopen. Gabe die gezien had dat dat niet zo was, trok een wenkbrauw op. 'En waar ben je dan naar toe geweest?' Amber haalde haar hand van de deurknop en zette deze in haar zij. 'De wc,' zei ze zelfverzekerd. Gabe kon zijn lach niet inhouden. 'Je weet dat er een badkamer is in jou slaapkamer, toch?' De zelfzekerheid op Ambers gezicht brak in scherven en viel van haar af. 'Dat weet ik wel hoor. Ik wilde hem alleen niet vuil maken dus daarom ben ik ergens anders geweest.' Voor Gabe nog iets on zeggen, draaide Amber zich om en verdween in haar kamer waarbij ze de deur hard achter haar dicht gooide. 'Niet met de deuren gooien'' riep hij er plagend tegen de gesloten deur. Dit vond hij veel te leuk. Misschien was Amber twee weken hier helemaal niet zo slecht plan dan kon hij nog eens goed lachen.

Amber kon haar hoofd wel tegen de muur slaan. Hoe stom had ze net wel gedaan? "Ik wilde hem alleen niet vuil maken" had ze dat echt hardop gezegd? Wat zou Gabe nu niet van haar denken? Dat ze een dom meisje was uit een achterbuurt. Wacht deed hij dat al niet, vroeg ze zichzelf af. Niet dat wat Gabe over haar denk iets uitmaakt. Hij is ten slotte een verwend nest. Maar kun geplaag had haar wel op een idee gebracht. Misschien moesten deze twee weken niet zo saai worden als ze eerst had gedacht, Gabe was er immers. En hij had net gewonnen dus ze moest nog wraak nemen. Toen haar schaamte, woede en onzekerheid gedaald was, bekeek ze haar kamer. Het had haar niet moeten verbazen dat dit geen kamer was met een hemelbed en dat hij er niet zo overdreven chique uit zag. Op de vloer lag parket en de muren waren in een frisse kleur geschilderd. Er stond een tweepersoonsbed maar daar was niets overdreven aan. Voor de rest stonden er de gebruikelijke dingen: een kledingkast, een bureau, een spiegel, een dressoir, en wat kamerplanten.

Er werd op de deur van haar kamer geklopt. 'Gabe, ga weg of ik slaag je met je lelijke schoenen!' De deur werd open gedaan en Sophie liep de kamer binnen. 'Sorry, mama, ik wist niet dat jij het was. En dat van die schoenen is een grapje onder ons,' probeerde Amber zich te redden. 'En wat is je eerste indruk?' vroeg Sophie die de uitleg van Amber negeerde. 'Het is zo anders dat ik me had voor gesteld. En het is zo vreemd om jou met andere te delen. Niet ik dat erg vind, ik ben het alleen niet gewend.' Sophie kwam naast haar op het bed zitten. 'Dat snap ik wel, dit is ook voor mij aanpassen.' Met een zucht liet Amber zich tegen haar moeder aanzakken. 'Ik ben alleen zo bang dat ik iets verkeerd doe.' 'Trek je er niets van aan zolang je niets kapot maakt is het goed. Louis zal echt niet kwaad worden.' Amber lachte in stilte. Gabe pas maar op want we gaan een paar spelletjes spelen.

Plagen is liefde vragen ;-)
--------------------------------------------------------
Beste lezers, ik weet dat ik had gezegd dat ik het eerst weekend van de vakantie zou uploaden. En dat zou ik ook gedaan hebben als die stomme griep mij niet had overvallen. Ik heb heel de vakantie ziek in het gelegen. Mijn hoofd was te pijnlijk om te schrijven zelf om te lezen. Toen ik beter was heb ik direct beginnen te schrijven.

Maar genoeg nu over de griep. Dankje voor de shipnames die ik heb gekregen. Stemmen en jullie mening maken me altijd vrolijk :-) :-) :-)