How i became a princess

Dierentuin

Amber
Op de terug weg sleurde mijn moeder elk detail over mijn date met Ruben uit me. Ik vertelde over de achtbaan van emoties, hoe we uiteindelijk gekust hadden en over het bezoek aan de dierentuin. Dat was zijn idee geweest en ik had er volledig mee ingestemd. Het was al een hele lange tijd geleden dat ik er nog eens was geweest. Normaal gesproken zou ik er niet naar toe zijn gegaan omdat ik er alleen niets aan vond. Maar zo met z'n tweeën was het uiterst gezellig.

Ik dook gillend weg voor overvliegende vogels in de volière en dan rende Ruben met een rood hooft achter me aan. In de kinderboerderij probeerde we steeds opnieuw de koppige ezel te aaien maar het beest draaide zich steeds weg. Hij kocht me zelfs zo'n belachelijk duren knuffel nadat we de zeeleeuwenshow gezien hadden. Als afsluiting van de mooie namiddag aten we nog een lekker ijsje. Daarna sms'je mam me dat ze me kwam ophalen omdat het eten bijna klaar zou zijn. Wat niet zo vreemd zou zijn, moest het niet klaar gemaakt worden door personeel en we niet aan tafel zaten met de koning en zijn zoon. Namiddagen als deze lieten me maar al te goed beseffen hoe raar mijn leven nu was. Gelukkig moest ik nog maar twaalf dagen in het huis der verveling opgesloten zitten. Maar wat daarna? Sophie zou blijven en wie weet zou ze nooit meer naar huis komen. Wat dan? Ik schudde die gedachten zo hard mogelijk uit mijn hoofd. Alles op zijn tijd. Misschien zouden de twee tortelduifjes we hevige ruzie krijgen en beseffen dat ze toch niet bij elkaar hoorde. Maar na ik een blik op mijn moeder wierp, die overdreven enthousiast achter het stuur zat, kon ik onmogelijk dat idee steunen. Ik had mijn moeder niet meer zo gelukkig gezien als het afgelopen half jaar. Sterker nog vanaf ze me vertelde wat onze vakantieplannen waren, leek ze wel de stralen van blijdschap. Ik kon mijn moeder niet ongelukkig zien, ik wilde dat zij nooit meer zo verdrietig zou zijn zoals toen mijn vader stierf.

Nog steeds in trieste gedachten reden we over het knisperende grindpad. Binnen vertelde mam dat ik me beter een beetje zou opfrissen voor het eten. Ik snapte niet wat ze bedoelde moest ik me ook op zijn paasbest kleden voor het avondeten? Aangebrand stormde ik naar boven.

In de zithoek bovenaan de trap zat Gabe een boek te lezen. Hij leek er helemaal in op te gaan want hij hoorde mij en mijn olifantenjachten niet, of hij deed alsof dat kon natuurlijk ook. Eenmaal boven zag ik de lach die hij probeerde in te houden. Hij had me dus toch gehoord.

"Blij dat je ik zo'n opperbest humeur bent, was je toch maar hier gebleven," rapte Gabe toen hij van zijn boek opkeek.

"Als je het wilt weten, ik had een hele leuke dag en ik ben blij dat ik hem niet met jou moest delen," antwoordde ik chagrijnig.

"Auw, nu kwets je me niet alleen hier maar ook hier," zei hij terwijl hij eerst naar zijn enkel wees en dan naar zijn hart. Dat allemaal vergezelt met een pruillip.

Man, wat was hij een aandachtswijken. Zijn enkel lag ingebonden op een kussentje op het tafeltje tegenover de donkere fauteuil waar hij in zat. Misschien als ik niet zo chagrijnig was, had ik nog een grappig antwoord verzonnen. In plaats daarvan rolde ik met mijn ogen voordat ik verder naar mijn kamer ging.

"Misschien de boerendochter zich wat opfrissen na haar 'hele leuke dag' voordat ze zich naar de eetkamer begeeft," riep hij me nog achterna.

Wat had iedereen hier toch? Was het officiële vertel-Amber-dat-ze-er-niet-goed-genoeg-uitziet-dag? Waarom liet ik die opmerkingen toch zo op me inwerken. Misschien omdat ik zoals iedereen geaccepteerd wilde worden. Nu meer dan ooit want het de standaard was tussen binnen deze muren eens zo hoog. Niets was toch deftiger, chiquer dan het koningshuis?

Het eerste wat ik deed nadat ik de deur had doch gegooid was, uitgeput op mijn bed neervallen. Ik bleef even liggen en schopte toen mijn schoenen uit.

"Laat ze maar praten, deze dag mogen ze niet meer verpesten," beval ik tegen mezelf.

Nadat ik alle mooie, nieuwe herinnering opnieuw ik mijn hoofd had beleefd, bedacht ik dat het tijd was op mezelf op te frissen, zoals als ik werd verteld. Ik begreep wat ze hadden bedoelt nadat ik één blik in de spiegel boven de dressoir had geworpen.
Mijn huid glansde een beetje van het dunne laagje zweet dat het gevolg was van een namiddag in de volle zon te lopen, mijn neus was zelfs een beetje verbrand, en mijn haar was ook niet meer wat het geweest was. Het ergste was nog wel dat er vogelpoep op mijn bloesje hing. Ik wist wel dat die beesten het op me gemikt hadden. In de spiegel zag ik dat mijn wangen rood werden door de gedachten dat ik zo de hele dag bij Ruben was geweest. Nu snapte ik wel waarom mijn moeder dat had gezegd. Ik schaamde me diep over hoe ik had gereageerd, wetend dat ze me alleen wou helpen. Ik nam een supersnelle douche en trok een licht zomerkleedje met een wollen vest aan omdat de temperatuur al flink gedaald was. Ik hoopte maar dat het niet zou onweren. Ik was als de dood voor onweer.

Aan tafel moest ik aan opnieuw een vragenvuur ondergaan. Dit keer werd het aangevoerd door Louis. Mam had blijkbaar haar enthousiasme over me gedeeld. Hij was erg geïnteresseerd in mijn date en wilde meerdere keren weten of deze jongen wel goed met me was geweest. Het vreemde was dat dit als een gewoon etentje thuis aanvoelde waar de nieuwe vriend van mijn moeder de beschermende rol al op zich had genomen. Terwijl ik de vragen eerlijk beantwoorden, ik zag niet in waarom ik zou liegen, mompelde Gabe wat. Je kon zien dat hij jaloers was omdat ik al de aandacht kreeg.

Ik had al aan de tafel gezeten toen Gabe probleemloos binnen kwam. Hij mankte niet, hij hinkelde niet, hij kroop zelfs niet dramatisch over de vloer. Niets wees nog op een blijvend letsel van zijn enkel blessure, zoals hij het noemde. Zelfs Ruben had de rest van de dag nog last gehad van zijn voet. Iets waarvoor me ik duizend keer voor verontschuldigd heb. Had Gabe zijn act speciaal voor mij opgevoerd? Hij kon me toch niet met rust laten. Morgen zou ik hem wel terug pakken, al heb ik nog niet echt een idee hoe. Maar daar kom ik nog wel op.
------------------------------

Ik denk dat ik mijn record van uploaden verbroken!!! En dat allemaal dankje die fantastische reactie. Echt even serieus, na het vorige hoofdstuk wist ik echt niet hoe het volgende hoofdstuk verder zou gaan en hier is het. Funfact: dit hoofdstuk heeft weer 1111 woorden.
Minder funfact: toen ik hier over onweer schreef, begon het een uur later (nu) te onweren. En ik ben doodsbang voor onweer maar tegelijk is het ook zo mooi. Echt eng hoe het van overdag naar pikdonker kan gaan in een paar seconden.

Wat een mooie lievelingskleuren hebben jullie! Hopelijk vonden jullie hoofdstuk wat leuk. Kunnen jullie raden wat Amber van plan is?

Nog eens duizendmaal merci

-X jana