How i became a princess

Regen

Amber was naar buiten gegaan. Ze moest de nieuwe informatie weeral verwerken. Haar hersenen werden daar zo moe van, en daarbij komt nog dat ze ze beter met leerstof gingen vullen. De eindexamens van het vierde jaar waren al over enkele weten. Langs de ene kant snapte ze wel wat Sofie gedaan had maar langs de andere kant had haar moeder gezegd dat ze na haar vader's dood nu een team vormde. In een team had je toch geen geheimen? Of toch niet zo'n groten. Haar voeten brachten haar naar het speelpleintje waar vrijdag nog het kampvuur werd gehouden. Twee dagen later leek alles opeens zo anders. Ook al veranderde er niet zo veel voor haar. Ze was alleen in een roddelboekje verschenen en je kon haar amper zien maar het artikel had wel de aandacht getrokken. Dat Emma haar zojuist had ge-sms't met de vraag of ze het al gelezen had, bevestigde dat alleen maar. Ze wist zeker dat iedereen op school het er over zou hebben en dan zou moeten doen alsof ze, net als de rest, super enthousiast was om te weten wie die mysterieuze vrouw was. Waar had haar moeder haar toch in mee getrokken. Onwillekeurig dwaalde haar gedachten af naar Gabe. Wat zou hij hier allemaal van vinden? In gedachten zag ze hoe hij zich druk maakte om de slechte publiciteit. Want welke zelfs respecterende jongeman zou nu in een roddelboekje van de lagere stand willen verschijnen. Al iets vrolijker door die gedachte huppelde amber op een van de schommels af.

Misschien viel het wel mee. Een nieuw gezin vormen maar gold dat ook voor een niet normaal gezin? Haar moeder had het wel over de koning en zijn zoon. Als een onschuldig etentje al zo veel aandacht trok wat zou het dan zijn als het bekent raakt dat het geen roddel was. Zouden ze dan op het paleis gaan wonen want ze zouden in hun appartement geen privacy hebben, toch? Hoe zouden ze op haar school reageren? Wat zouden haar vrienden er van vinden? Zou ze nog haar zelf kunnen zijn of werd er nu van haar verwacht dat ze een modelburger zou worden? Zou ze nog naar de kampvuren mogen? Bij elke vraag ging de schommel hoger. Amber's hoofd vulde zich met nog meer vragen en de schommel steeg naar de hemel. Zou Louis haar vader gaan vervangen, zou hij haar wel accepteren? Zou ze zich beter gaan voelen dan de rest? Zou ze nog een normaal leven kunnen leiden? Nee, dat kon niet. Als ze een gezin zouden vormen, zou haar leven zoals ze het nu kende voorbij zijn. Maar ze kon toch niet haar moeders liefde ontnemen? En dan, moest haar leven stoppen zoals het nu is om haar een plezier te doen?

De regen tikte iets te hard op de ruiten van keuken. Sofie was bezig met het avondeten. Ze nam het haar dochter niet kwalijk dat ze was gevlucht. Ze zou het zelfde hebben gedaan of misschien nog wel iets erger. Met een klein lachje om haar jeugdherinneringen liet Sofie een geschilde aardappel in de pot geleiden. Ze had er ook alle vertrouwen in dat amber weer op tijd zou terug komen. Verdwijnen en een paar uur later opnieuw opduiken had ze wel eens eerder gedaan. Weer vond een aardappel zijn weg naar de pot. Alleen wist Sofie niet hoe ze amber zou aantreffen en wat haar reactie zouden zijn. Zou ze nog eens kwaad worden en gaan roepen zodat de buren het ook konden horen of zou ze de wereld buiten gesloten hebben en in haarzelf in haar gedachten opsluiten. Met heel haar hart hoopte Sofie niet op het laatste.

Amber's instorting was de hel geweest toen haar vader stierf. Wekenlang had ze niets gezegd of bewogen. Sofie had haar willen laten eten maar op een paar hapjes na ging er niets in. Het was na een tijdje zo erg dat amber moest worden opgenomen in het ziekenhuis. Ze werd aan een infuus gelegd. Zeker tien verschillende psychologen hadden haar kamer bezocht maar stuk voor stuk moesten ze de kamer met slecht nieuw verlaten. Amber was niet aan de praat te krijgen totdat Sofie aan haar bed had staan smeken dat ze uit haar wereldje moest komen omdat zij dan niemand meer had. De volgende ochtend zij amber terug haar eerste zinnen en kon ze haar ontbijt zelf eten. Maar amber was nooit volledig herstelt. Ze zou nooit meer het vrolijke meisje kunnen zijn.

De pot was gevuld met aardappelen en werd aan het koken gebracht toen Sofie uit de verschrikkelijke herinnering kwam. Een kleine rilling liep over haar rug. Toen ook de groenten en het vlees op tafel stonden, bereikte de ongerustheid zijn hoogtepunt. Het was al voorbij zeven uur en amber was nog steeds niet terug gekomen. De vaste telefoon draaide rondjes in Sofie's handen terwijl het tikken van de klok alleen maar langzamer leek te gaan. Een paar klopjes op de houten deur vulde de kamer. Verward keek Sofie op maar niet veel later stond ze al bij de deur. Het was amber niet die daar stond. Een jonge man van ongeveer twintig jaar gekleed in een trainingspak grijnsde naar Sofie. Met een snel verzonnen excuus sloeg ze de deur weer dicht. Nee, vandaag had ze geen interesse om spul te kopen.

De klok bewoog niet meer. Al een tijd niet meer. Nu waren er zelfs het tikken van de klok niet meer te horen. Het enige geluid in het donkere appartement waren de nagels van Sofie die op de tafels danste. Haar gsm vertelde dat het al na elven was en dat er nog geen berichtjes van amber waren ontvangen. Sofie was de wanhoop na bij toen de eerst noten van say something van haar beltoon begonnen te spelen. Het plotseling licht van de gsm was te fel voor haar ogen die aan het donker waren gewend maar toch hielt ze hem zich voor haar. 'Hallo, amber?' Haar stem was niets meer dan een hapering.

'Mama,' Amber liet een pauze vallen,'met mij. Ik ben oké. Sorry als je ongerust was maar ik heb nog wat tijd nodig. Ik blijf bij Emma slapen, het mag van haar moeder. En ik kan een pyjama van haar lenen. Tot morgen.' Amber drukte snel af om te voorkomen dat haar moeder iets zou zeggen dat haar van gedachten zou veranderen. Het had niet opgehouden met regenen en na een uurtje onder het klimrek geschuild te hebben, had amber zo snel als ze kon naar Emma gelopen. Ondanks dat het huis van Emma het dichtste bij was geweest, was ze toch doorweekt aangekomen. Emma die altijd wel zin heeft om te praten, had haar met open armen ontvangen en Amber had gedoucht en schone kleding van Emma gekregen toen Emma voorstelde of ze ook niet wilde blijven slapen. Dankbaar had amber het aanbod aangenomen en nadat Emma naar haar moeder had gebeld was de sleep-over officieel.