How i became a princess

Vlinders

Dezelfde zwarte, blinkende BMW die me naar de zomerse gevangenis gebracht had, bracht me deze keer naar een zenuwslopende afspraak. Deze keer was het geen nette chauffeur die aan het stuur zat maar mijn enthousiaste moeder. En in plaats van op de achterbank te zitten, zat ik deze keer in de passagiersstoel. We reden door de rest van de wijk met de hogen muren en de beveiligingscamera's. Wat me opviel was dat er niemand op straat was. Geen spelende kinderen, geen mensen die hun hond uit laten en het vreemdst van al, geen enkele auto die ons passeerde. Sophie leek er geen veel aandacht aan te besteden, waarom zou ze ook? De glimlach tot achter haar ogen verklapte dat ze nog steeds bezig was met het liefdesleven van heet dochten.

Meteen nadat ik langs Gabe was gegaan, en hem had vertelt dat onze "fijne dag" niet zou doorgaan, had ik een bericht naar Ruben gestuurd. We zouden elkaar bij het skatepark ontmoeten. Mijn zwetende handen lagen in mijn schoot toen we de snelweg afreden. Ik wist nog steeds niet zeker of dat hij goed of slecht nieuws zou brengen maar dat maakt op dit moment niet uit. Ik was nog steeds stapel op hem, met zijn diepe grijze ogen, de kuiltjes in zijn wangen als hij lacht, de geduldige manier waarop hij me met fysica heeft geholpen. Vlinders stegen in mijn buik op, wanneer de auto stopte. Ik moest nog twee straten lopen, maar dat was beter dan in een BMW aan komen rijden. Die twee straten leken wel langer dan ooit. Ik moet me steeds inhouden om niet te rennen, en aan de vreemde blikken van voorbijgangers kon ik afleiden dan de lach die eerder het gezicht van mijn moeder had gesierd, nu het mij sierde.

Om de hoek van het skatepark bleef ik staan. Ik mocht me niet zo vertonen. Ik adem een paar keer diep in en uit, om de vlinders tot bedaren te brengen en ik veeg mijn handen af aan mijn short. Omdat ik me geen houding weet te geven, stop ik mijn handen in mijn zakken en probeer zo nonchalant mogelijk te lopen. Als ik het skatepark inloop zoeken mijn ogen meteen naar die ene persoon. Daar stond hij, bij een van zijn vrienden te praten  over weet ik veel. Ik probeerde niet te veel op te vallen als ik naar hem toe liep. Ik kon nog net op tijd weg springen om een crash met een skateboard te vermijden. De eigenaar van het skateboard in kwestie verontschuldigde zich maar zijn val had veel lawaai veroorzaakt. Iedereen keek naar ons.  Er was natuurlijk niets mis mee maar ik hield gewoon niet van in de aandacht te staan. Ik was het muurbloempje, de grijze muis, niet iemand die klasgenootjes later zouden herinneren als ze terug keken op oude foto's. Al die ogen gaven me een ongemakkelijk gevoel en ik voelde het rood naar mijn wangen kruipen. Met een lachje verzekerde ik de jongen dat het al goed was, waarna ik met mijn hoofd naar beneden snel richting Ruben liep.

Toeschouwers die naar de bijna aanrijding hadden gekeken, gingen weer ver met wat ze bezig waren. Ik blies mijn adem uit waarvan ik niet had geweten dat ik hem had ingehouden. Ruben had zijn vriend waarmee hij eerder nog stond te praten weg gestuurd en stond me op te wachten. Tijdens mijn laatste stappen nam ik zijn houding in me op. Met gekruiste armen leunde hij rustig tegen een boom. Niets verraadde dat hij eventuele spanningen had zoals ik. Misschien was dat omdat hij wist wat er zou gebeuren. Hij moest niet bang afwachten op een mogelijke afwijzing. Afwijzing. Het woord echode door mijn hoofd, het weerkaatste tegen mijn hersenpan en werd zo luider en luider. Ik kon nog maar aan een ding denken, zijn koele houding wees erop dat hij mijn liefde niet beantwoordde. Dus deed ik wat ik vier jaar geleden ook had gedaan. Ik bouwde zo snel als ik kon een beschermende muur om me heen. Ik verdoofde de vlinders in mijn buik en veranderde mijn bloed in ijs. Ik zou niet breken tegenover hem. Misschien als ik thuis was of ergens alleen dan zou de muur zijn stenen verliezen maar niet hier. 

"Hey, Hondenmeisje," begroette hij me. 

Zijn warme stem gaf me heimwee naar thuis, weg van die mooie maar verraderlijke plek. Maar het deed nog meer, als een warme zomerbries kroop het langs mijn net gebouwde muur omhoog. Tot het erover heen waaide en me volop raakte. Mijn hart begon een versnelling sneller te slaan, waardoor het ijs in mijn aderen begon stilaan te smelten.

"Hoi." Was ik het enige dat mijn mond verliet.

Er volgende niets meer op een stilte na. Sommige stiltes zijn niet ongemakkelijk, deze was het helaas wel. Ik staarde naar mijn schoenen en probeerde het effect dat hij op me had ongedaan te maken. Ik zou niets laten zien. Hoe sneller dit voorbij was hoe beter.

"Wat wilde je me zeggen," zei ik net op het moment wanneer hij zei: "We moeten praten."

We keken elkaar beide even aan. Ik wendde mijn blik snel weer af voordat ik voor eeuwig in zijn prachtige grijze ogen zou blijven kijken. Zo mocht ik niet denken, zo bleef mijn muur niet staan.

"Ga jij maar eerst," zei ik op een vlakte toon.

"Ladies first," kaatste hij hoofdschuddend terug.

"jij sms'te mij," herinnerde ik hem.

"Jij zoende mij." 

Het was als een kanonschot tegen mijn dunne muur. Ik hapte naar adem. Een paar stenen kwamen los en ik was kwetsbaar. Mijn hart pompte nu zo snel dat het ijs verdween, de vlinders weer opstegen. 

"Wat... Wat wil je dat ik zeg? Dat het een vergissing was omdat ik te veel had gedronken, of dat die avond de beste avond van mijn hele is?"

De koele toon waarop ik eerder had gesproken was nergens meer te vinden, ik moest zelfs een snik onderdrukken. Mijn hart had heet mijn mijn hoofd overgenomen en heel mijn lichaam was overstroomd met emoties. Liefde, angst, verwarring werden een grote warboel. Tranen welden op in mijn ogen. Ik ging niets laten zien, hoe bang ik ook voor zijn antwoord was. Terwijl ik me probeerde bijeen te houden, wierp ik een blik op hem. Mijn woorden hadden hem ook niet volledig koud gelaten. Van de rustige houding waarmee hij tegen te boom had geleund bleef niets over. Ik zag zijn ogen rondkijken, wat betekende dat ook hij diep in gedachten was. Dat was goed, toch? Het gaf me genoeg kracht om mijn hoofd leeg te maken. Mijn handen vormde vuisten om de tranen uit mijn ogen te houden. Wachtend op zijn antwoord hield ik mijn adem in.

-----------------------------------

Cliffhanger!!!! (hoop ik toch een beetje ;-) )

Hoe dan ook het is een hoofdstuk, ietsjes kleiner dan normaal maar ik had een goede reden:

1. Ik besefte dat dit een cliffhanger werd.
2. Ik schreef meteen verder aan het volgende hoofdstuk.

3. Zonder deze (misschien saaie AN) is het 1111 woorden lang :-)

Ik had eerder willen schrijven maar ik had niet verwacht dat ik zo verdoofd was door de pijnstillers, wat eigenlijk best logisch is maar ja. Voor degene die me sterkte met mijn wijsheidstanden hebben toegewenst MEGA MERCI! Mijn draadjes komen nu los en het is net zeewier in mijn mond ;-).

Dankje aan de degene die voorstelde op in de ik-worm te schrijven en zeker een dankje aan astridlovexx!!

Dat klonk bijna als een afscheid, maar dat is het zeker niet want ik ga meteen aan het volgende hoofdstuk beginnen.

XLitte Lightningthief