HUZURUM

Bir Varmışız Bir Yokmuşuz

Emre'den;

Okanların evine gelmiştik.Cenaze için hazırlıklar yapılıyordu.Bahçede Selen,Okan,Yağmur ben ve Poyraz yanyana oturmuş öylece konuşmadan duruyorduk.Bizim yanana gelip konuşmadan durduğumuz nadir anlanlardan biriydi.

Ölümü düşünüyordum.Ne kadar zordu.Aslında hiç ölmiycekmiş gibi yaşıyorduk saçmaydı belki ama yarın ölcekmiş gibide yaşayamıyordu insan.Melda teyze sanki hiç yok gibiydi.Sanki hiç olmamış gibi.Oysaki ne kadar çok vakit geçirmiştik onunla.Okanla azarını işitmişliğimiz çoktu.Okanlarda kaldığımda bile bana Okandan farklı davranmazdı.Ne kadar zordu.Ben bile böyle çıkmaza düştüysem Okan?

Kafamı kaldırıp Okan'a baktım.Öylece yere sabitlemişti bakışlarını.Kim bilir hangi anıkarı geçiyordu aklından.Onun yerinde olsaydım ne yapardım diye geçirdim aklımdan bi an.Hızlıca kafamdan atmaya çalıştım kafamı hızlıca iki yana sallarken.Sonra gözüm Selen'e takıldı.Öylece Okan'a  kenetlenmişti gözleri.Selen'in nasıl bu kadar güçlü olduğunu anlayabiliyordum.Çok küçük yaşta karşılaşmıştı acıyla.

Sonra karşıdaki kapının camında yansıyan kendime baktım.Kendime kızdım.Ben değil miydim bu sabah anneme kızan beni erkenden uyandırdığı için? Şimdi kim uyandıracaktı Okan'ı.
Gözlerim dolmaya başlarken hızlıca sildim.Güçlü olmam gerekiyordu.

Yanımda sessiz sakince gözyaşları döken Yağmur'a döndüm.Öğrendiğinden beri ağlıyordu. Okanla konuşamamıştı.Doğru kelimeleri bulamıyorum demişti.Kolumu omzuna atıp göğsüme yasladım onu.Sıkıca sarıldı.Biraz daha sakinledi.Kulağına eğildim. 

''Mavişim şuan Okan'a destek olmalıyız.Lütfen topla kendini.Güzel günlerde gelicek.Tekrar eskisi gibi olucaz.'' diye fısıldadım.

Başını hafifçe kaldırıp ''Okan darmadağın baksana.Gördükçe canım acıyor.''diye fısıldadı.

Dönüp Okan'a tekrar baktım.Görücektik.Tekrar o yanakta gamzelerin çıktığı günü görücektik.

***

Cenaze işlemleri tamamlanmış akşam bile  olmuştu.Çardakta sessizce biz bize oturuyorduk.Cenaze evi kalabalık olduğu için Okan girmek istemiyordu eve galiba.Cenaze evi ne kadarda kalabalıktı ama Melda teyze yoktu işte.Bana hala sanki Melda teyze şu camdan sarkıp ''Hadi gençler içeri yemeğee:'' diye seslenicekmiş gibi geliyordu.

Sessizliği bozan Okan oldu.

''Bu gece sizde kalabilir miyim Emre?Yani bi kaç gecede olabilir bi süre o eve girebileceğimi sanmıyorum.''

''Sorman ayıp kardeşim.'' dedim. Yerimden kalkıp Okan'a elimi uzattım.''Hadi perişan oldun zaten gel gidelim bize.''

Uzaktığım eli tutup kalktı.Sımsıkı sarılıp ''İyi ki varsın Ulan.'' dedi titreyen sesiyle.

 ''İyi ki varsınız.''

***

Selen'den:

Melda teyzenin ölümünün ardından bir hafta geçmişti.Bir hafta boyunca Okan hiç gülümsemedi.Doğal olarak bizde.Zaten gülmeyide beklemiyorduk.

Bir hafta boyunca Poyraz ile aynı ortamda bulunmanın verdiği zorunluklar dışında hiç konuşmadık.Bilmiyorum ama garip bir şekilde yorulmuştum.İlişkideki bu ara iyi gelicekti.Belkide bu bir ara değildi.Belkide tamamen bitirmiştik.Ama cidden bazen fazla mı hızlı yaşadık herşeyi diye düşünüyordum.İçimde şüphe varken nasıl ilerleyebilirdim ki?