HUZURUM

Sarılmak

Çökmüş gözler, dağınık saç, berbat kıyafetler ve yorulmuş bi bedene sahiptim şuan.

Tam bir hafta geçmişti.Abim hala yoğun bakımdaydı ve ben hergün biraz daha acı çekiyordum.İhtimaller beni delirtiyordu.Neredeyse hiç yalnız kalmıyordum.Okan, Emre, Yağmur, Poyraz, sınıftan bir sürü arkadaş..Hepsi yanımdaydı bu süreçte.

Doktorlar az konuşuyordu.Konuştuklarında da ben anlamıyordum zaten.Lanet olası tıbbi terimler!

Tüm bunların yanında aklımda daha önemli bir soru vardı.Abimi bu hale kim getirdi?

Sürekli aklımı kurcalayıp duruyordu ama abimi düşünmekten o sorunun cevabını arayamıyordum.Babama bi kaç kez sormuştum ama şimdi abin daha önemli deyip beni geçiştiriyordu.Ama bunun altından kötü bir şey çıkıcaktı biliyordum.Kim abimi yoğun bakıma sokucak kadar dövebilirdi ki?Ya da kimler?

Hava almak için bahçeye çıktığımda banka oturdum.Bahçede koşuşturan çocuklara baktım.El ele koşanlar muhtemelen kardeşti.Abim canım abim.Ne çok oyun oynamışlığımız vardı seninle.Futbolu bile sen sevdirmiştin bana.

Sana anlatıcak o kadar çok şeyim var ki.Poyraz ile tanıştıracağım daha seni.Belki kızacaksın bile bana ama razıyım yeterki uyan..

Kafamı ellerimin arasına almış bi vaziyette oturmuş düşünürken yanıma birinin oturduğunu hissettim.Sesimi çıkarmadım bizimkilerden biriydi muhtemelen.Zaten doğru düzgün yalnız bırakmıyorlardı beni.

Uzun bir sessizlikten sonra ''Geçmiş olsun'' dedi o tanıdık ses.Kapalı olan gözlerimi hızlıca açtım ama kafamı kaldırmadım.Ne işi vardı burda?

Kafamı kaldırıp ona baktım.Özgür gerçekten üzgün görünüyordu.Belkide sadece geçmiş olsun demeye gelmişti.Tatsızlık çıkarmaya gerek yoktu.Zaten bağıracak halim bile yoktu.

Sessizce ''Sağol.'' dedim.Gözlerimin halini görünce suratı dahada düştü.Elini uzatmak istedi ama kafamı geri çektim.

''Bak gerçekten çok kötü görünüyorsun.Senden bişey istemiyorum.Sadece yanında olmak istiyorum.''

Kafamı yukarı kaldırdım.Gökyüzüne bakıp derin bi nefes aldım.''Özgür gerçekten sağol.Geldiğin içinde teşekkür ederim ama yorgunum.Yalnız kalmaya ihtiyacım var beni anla.'' dedim sakince.İlk defa bu kadar sakin konuşuyordum Özgür ile hiç bir şey hissetmeden.

''Şimdi içeri gidip abime bakmam lazım.'' dedim ayağa kalkarken.O da ayağa kalkıpkarşımda durdu.Nasıl vedalaşacağımıza karar veremedik.

Gözlerimin içine bakıp ''Abinin senin için ne kadar önemli olduğunu biliyorum.İnşallah en kısa zamanda iyileşir ve sen güçlü kız abin uyandığında seni böyle görmesin.'' dedi omuzlarımdan tutarak.

''Ne kadar kızar sana biliyor musun?Şu haline bak.'' dedi hafifçe tebessüm ederek.

''Uyanacak dimi?'' dedim.

''Tabikide aksini mi düşünüyorsun.''

Ve o an tüm kırgınlıklarımı, tüm o berbat zamanlarımı, ettiğim bedduaları unutup ona sarıldım.Ama dostça bi sarılmaydı.Sanırım söylediklerindendi bilmiyorum ama hiç birşey umrumda değildi.Ona sarılırken bile birşey hissetmiyordum.Özgür defteride böyle kapanmıştı.

Kısa bir sarılmanın ardından hiç bişey demeden yanından geçiyordum ki az ilerde bize bakan Poyraz' ı gördüm.Allah'ım bu yorgunluğumun üzerine olucak şey mi bu?Büyük ihtimal yanlış anlamıştı ama sinirlide bakmıyordu.Belkide halime acıdığındandı.

Yinede yanına gidip ''Sandığın gibi bişey değildi.'' dedim.Gülerek bana baktı.''Abin uyandı.''

Poyraz'ın ağzından çıkanları duymakla birlikte bi çığlık atıp Poyraz'ın boynuna atıldım.Öyle bir sarıldım ki işte bu dostça bi sarılma değildi.Bütün kokusunu içime çektim.Kaç gündür etrafımdaydı ama ben onun varlığını bile doğru düzgün hissetmiyordum.Fakat şimdi gerçekten hissettim onu.

****

Her gecenin bir sabahı vardı gerçektende.Abim uyanalı 4- 5 gün olmuştu durumu daha iyiye gidiyordu.Hatta bugün hastaneden taburcu ile oluyorduk.Sağ kolu incildiği için sargıdaydı.Biraz da topallayarak yürüyordu.Bunlarda düzelicekti elbet.

Ama bir sorun daha vardı.Abim eski abim değildi.Çok az gülüyor neredeyse bana hiç bulaşmıyordu.Poyraz ile tanıştırmıştım ve beni kenara çekip kim olduğunu bile sorgulamamıştı.İlginçti ama bunlarda geçerdi elbet.Yani inşallah.

Eve geldiğimizde uzunca bir duş aldım.Kendimi hafiflemiş hissediyordum.Bütün haftanın yorgunluğu gitmişti sanki.Derinbi uykuya ihtiyacım vardı ama ben abimi yalnız bırakmak istemiyordum.Banyodan çıktıktan sonra abimin odasına girdim.Yatakta öylece uzanıp telefonuna bakıyordu.

Kapıdan kafamı uzatıp şirince ''Gelebilir miyim?''dedim.

''Geel'' dedi umursamazca.Bu halleri beni çok üzüyordu.

Yanına gidip uzandım.Telefonu bırakıp bana sarıldı.

''Çok korktum sana tekrar sarılamıycağımı düşünmek o kadar kötüydü ki.'' dedim.

''Burdayım.'' dedi sakince.Yüzündeki yaralara baktım.''Sana bunu kim yaptı.''

Birden yumuşak bakışları değişti.''Önemli biri değil.''

''Benim için öenmli ama cezalarını çekmeliler.'' dedim sinirle.

''Yeter Selen.Konuşmak istemiyorum.'' diye bağırdı.

Hızla yanından kalktım.''Allah aşkına şu hoşlandığın kız hatta çıkmaya başladığınız kız.Neden gelmedi yanına?O kadar arkadaşın geldi sen hastanedeyken o aramadı bile.''

''Selen çık odamdan yalnız kalmak istiyorum.'' dedi sakince.

Hiç bişey demeden çıktım.Üstüne gitmek istemedim ama bu işide çözecektim.Şimdilik rafa kaldırıyodum.

İlk ve beni hiç terketmeyecek olan aşkıma kavuşmuştum sonunda.Yatağım sevgilim.Nasılda özlemişim.Kısa sürede uykuya dalmıştım.Uyandığımda hava kapkaranlıktı.Telefonuma baktığımda saat gecenin 1'iydi.4 cevapsız arama vardı.Hepside Poyraz'dandı.Merakla Poyraz'ı aradım.

Telefonu uykulu sesle açtığında saat kafama dank etmişti.

''Ay uyuyor muydun ben unuttum saati.''

''Hı hı'' dedi tatlı bi sesle.

Uzun bi sessizlikten sonra ''4 kere aramışsın merak ettim de.'' dedim.

''Bende seni merak ettim.Telefon elimde senden mesaj beklerken uyuya kalmışım.'' dedi daha ayılmış bir sesle.

Bi an tebessüm ettim.Telefon elinde uyumuştu hemde beniim için ve Poyraz bunu bana söylemişti.

''Uyuyordum biliyorsun bi kaç gündür uykusuzum.'' dedim.

''E ne yapıcaksın tüm gece öyleyse.''

''Bilmem.Neyse hadi senin uykun açılmasın.İyi geceler.''

''Peki.'' dedi ve kapattı.

Peki ne yani şimdi ya?O değilde biz Poyrazla neydik şimdi.Tam bişey olmaya başlamıştık ki abimin olayı girdi araya ve bu süreçte beni hiç yalnız bırakmamıştı ama şimdi neydik biz?

Ayrıca neden merak etmişti beni? Of of.

Can sıkıntısıyla yataktan kalkıp abimin odasına gittim.Kapıyı yavaşça açıp içeri baktığımda uyuduğunu farkettim.Tam geri gidiyordum ki başucundaki telefonu gözüme çarptı.Belki telefonunu karıştırırsam bişeyler bulabilirdim.

Telefonu almak için parmakucuyla yürüdüm.Telefonu almış sessizce odadan çıkarken abim seslendi.

''Selen?!''

Aha şimdi sıçtım.