HUZURUM

İhtimaller

Şuan ben zor bulmaca sayfasını çözmüş, bitirmiş, anahtar kelimeyi bulmuş gibi hissediyordum.O kadar mutlu o kadar heyecanlıydım.Poyraz'ın omzuna başımı yaslamış bizimkilerin yok ben zaten tahmin etmiştim yok ben şurdan anlamıştım zırvalıklarını dinliyordum.

''O değilde sen gitmiyo musun şimdi.'' dedi Emre.

''E kovsaydın.'' dedi Yağmur gülerek.Endişeyle Poyraz'a baktım.Gitmeyecekti herhalde yani gitmemesi gerekirdi.Sorun yok bakışlarını gönderdikten sonra kafamı tekrar omzuna yasladım.Telefonumun çalmasıyla rahatım bozuldu tabi.

Ekranda babamın aradığınıgörünce birden panik yapmıştım nedense.Hemen telefonla birlikte bizimkilerden uzaklaştım daha rahat konuşabilmek için.

Telefonu neşeyle açtım.''Babaların en yakışıklısı söyle bakalım bensiz nasıl geçiyor günlerin.''

''Selen kızım sakin ol şimdi.'' dedi babam.Sakin ol mu?Kesin sakin olamayacağım bi durum var kalbime doğru bi ateş yayılırken ''Evet '' dedim sakince.

''Abin hastanede.İyi olucak merak etme ama buraya gelmen lazım.'' dedi tükenmiş sesiyle.

''Nesi var neden hastanede baba bişey söyle allah aşkına.'' diye bağırdım.

''Birileri tarafından dövülmüş bilinci kapalı yoğun bakımda şuan.Senin sadece abinin yanında olmanı istiyorum.'' 

Abim.Allahım onu kaybedemem.Kim neden dövmüş.2 gündür konuşmamıştık.Aramamıştım arıycaktım sürekli erteliyordum.Sürekli Poyraz'ı düşünmekten.Abimm.

Bacaklarım beni taşıyamıyordu şuan sanki.Yere çöktüm.Bizimkiler yanıma koştu ama seslerini duyamıyordum o kadar bulanık geliyordu ki herşey..Vicdanım can çekişiyordu.Neden aramamıştım onu ya bişey olursa.DAYANAMAM.

Okan sonunda dayanamayıp yüzümü ellerinin arasına aldı ve gözlerimin içine bakarak.

''Selen kendine gel ve ne olduğunu söyle bize.''

''Abimm.'' dedim duraksayarak.Ya bidaha kimseye abi diyemezsem...

''Yoğun bakımdaymış.''

Okan'a baktım.Şok olmuştu tıpkı benim gibi.Boynuna atıldım.Ağlamaya başladım.''Onu kaybedemem Okan.Korkuyorum..Keşke arasaydım onu tam iki gündürhiç konuşmadık.Hayırsız bir kardeşim ben.'' dedim hıçkırıklarımın arasından.

Poyraz kolumdan tutup beni çekti.Ayağa kaldırdığında göz yaşlarımı sildi.''Herşey çok güzel olucak.İyi olucak merak etme.Hadi İstanbul'a gidiyoruz.'' dedi.

Poyraz'ın gözlerine baktım.Oysaki daha 10 dakika öncesine kadar mutlu sonun varlığına inanıyordum ama şimdi darmadağındım.

''Sizin gelmenize gerek yok.'' dedim çocuklara dönüp.

''Saçmalama Selen!'' dedi hepsi bi ağızdan.''Siz Poyrazla önden gidin.Biz buraları toparlayıp döneriz artık.''

''Ama tatiliniz yarıda kalıcak.''dedi inatla.

Beni takmadıklarında Gökhan'a döndüm.Sarılıp ''Seninle tanıştığıma çok memnunum keşke böyle bitmeseydi tatilimiz ama artık görüşemeyiz herhalde.İnşallah tüm mutluluklar seni bulur hayatım.'' dedim.

''Saçmalama tabiki böyle bitmiycek görüşeceğiz illa ki.'' dedi kendini gülümsemeye zorlayarak.Daha sıkı sarıldım.Gözümden akan yaş tişörtünü ıslatıyordu büyük ihtimalle ama umrumda bile değildi.Bu tatil böyle berbat bi şekilde bitmemeliydi.Daha abimi buraya getirecektim!

Sürekli aynı şeyleri düşünerek hazırlandım çabucak.Poyraz'ın arabasına geçtiğimiz kafamı cama yaslayıp hiç konuşmadım.Canım çok yanıyordu.Hayat bu kadar acı mıydı her şey tam düzeldi.Hayatımdaki en karmaşık sorunu çözdüm derken daha büyüğü ile uğraşıyordum şuan.

Poyraz'da hiç konuşmuyordu.Şuan ki korkumu anlıyordu sanırım.Tam bütün yolculuk böyle mi geçicek diye düşünürken ''Herşey güzel olucak bana inan.'' dedi.

''Ya olmazsa.'' dedim yoldan gözümü ayırmadan.Bi an gerçekten ya olmazsa diye düşündüm.Ne yapardım?Kalbime doğru bi sıcaklık yayılırken gözümden akan yaşlarla birlikte Poyraz'a döndüm.

''Abim olmadan olmaz.Poyraz ben yapamam.O benim herşeyim.Olmayan annem, çok çalışan ve bize vakit ayıramayan babam.En önemlisi beni koruyan abim.İhtimaller beni çok korkutuyor Poyraz!''

Hıçkırarak ağlamaya başladım.Bağıra bağıra ağladım.Sıkmadım kendimi bıraktım.Sonunda dayanamayıp bağırdı Poyraz.''İyi olucakBana inanmıyor musun.YETER!Ağlama artık dayanamıyorum.'' dedi bi eliyle direksiyona vurarak.

Biraz daha sakinleştikten sonra cama kafamı tekrar dayadım.Göz kapaklarımla derin bi savaşa giriyordum.Ara ara uykuya dalsamda sonunda hastaneye gelmiştik.Ban bir yıl gibigelen o yol bitmişti sonunda!

*****

Kalbim deli gibi çarparken abimi görmeye gidiyordum. Yani yoğun bakımdaydı ama en azından camdanda olsa yüzünü görücektim.Poyraz hemen peşimden geliyordu.Yavaşça cama yaklaştığımda abimi incelemeye başladım.

O an kalbime bişey sağlandı sanki.Yüzü o kadar berbat bi haldeydi ki.O kumral saçları olmasa tanıyamazdım.Kan revan içindeydi.Onu bu halde görünce benim canım acıdıysa onu kim bilir nasıl acımıştır.

Onu bu halde getiren her kimse tez zamanda elime düşür Allahım.Poyraz omzuma dokununca ona döndüm.Çaresiz gözlerle bana bakıyordu.Tutamadım kendimi ve sarıldım ona sımsıkı.Bi zamanlar abime sarılır gibi..