ÜVEY ABİM ( DÜZENLENİYOR)

"Rakıma buz olursan"

Emreyi yerde o kadar çaresiz gördüğüm de , içim acımıştı. Kerem bunu nasıl yapabilirdi? Tek birine , 6 kişinin saldırması adalet miydi? Tabi ki hayır.. Hızlıca yerde duran Emre'nin bir yandan elinden tutup ayıltmaya çalışırken diğer yandan ise  "112 arasanıza" diye bağırıyordum.

" Işıl hak etti , kalk gidelim şurdan " diyen kereme nefretle baktığımda ise

" Hadi ama Işıl şimdi de suçlu ben mi oldum " diye eklemişti.

" Evet kerem , her şeyin suçlusu sensin , tüm yaşattıklarının. Hiç mi acıman yok ya senin , hiç mi insanların gözünde değeri yok? Sen böyle olamazsın Kerem  , bu gerçek Kerem sen değilsin. " ambulansın okula girmesiyle sedyenin açılıp emreyi kaldırmaları bir olmuştu.

" Eğer o ambulansa binip gidersen beni unut Işıl " sesiyle duraksamıştım. Arkama dönüp sesin sahibi olan kereme uzun uzun baktıktan sonra acı  bir gülümsemeyle " üzgünüm " diyebilmiştim sadece. Kapıların kapanmasıyla tutmakta zorluk çektiğim göz yaşlarımı serbest bırakmıştım. Bir yandan emreye müdahale edilirken diğer yandan telefonlarımız susmak bilmiyordu. İkisinide sessize alıp çantama koyduktan sonra emrenin " ışıl " sesiyle irkilmiştim.
" burdayım , seninleyim " dediğim de ise acı gülümsemesini takınarak
" iyi ki varsı- " sözünü yarım kesen emreye müdahale eden hemşire olmuştu.

" En azından hastaneye gidene kadar hastamızı yormayalım " Dediğin de ise Emre'nin elini daha sıkı tutup ;

" geçicek söz veriyorum ben yanındayım" dediğim de ise gülümsemişti sadece. Lakin normal bir gülümseme değildi bu içinde fazla acı biriktirmiş bir gülümseme
...

Keremin ağzından ;

Ona " o ambulansa binip gidersen beni unut! " dediğim halde binip gitti. Anlamıyordum bu kızı , ya rol yapıyordu ya da gerçekten salaktı. Emre psikolojik sorunları olan psikopatın biriydi. Bunları bildiği halde onu seçip gitti. Hayatımda ilk defa yarattığım gerizekalı karakterler  dışında birine aşık olmuştum ben , onu da böyle kaybettim.. Düşüncelerimden sıyrılırken insanların bana acıyarak baktığını gördüğüm de ise aldırmayıp bi sigara daha yakarak kapşonumu geçirmiştim üzerime.

...

Eve geldiğim de ise beni karşılayan Cihan amca olmuştu. Işılın babası Cihan amcaya baştan ne kadar alışamasam da sonralardan annemi üzmeyeceğini anlayaraktan sevmeye başlamıştım. Lakin aramda ki samimiyeti koruyarak. ✋🏻

..

" Hoş geldin Kerem iyi misin? " dediğin de ise yere sadece boş boş bakıyordum terk edilmenin verdiği boş bakışlarla , uzun bir süre daha yere baktığım da ise gözlerim dolmuş bir şekilde başımı hayır anlamında sallayıp ,odama doğru ilerlerken Cihan amcanın sesi durmama sebep olmuştu.

" Işıl neyse sen de öylesin benim için üstelemek istemiyorum anlatmak istersen her daim dinlerim unutma. " demesiyle , acı gülümsemi takınarak ona bakıp " Sağol Cihan amca " diyebilmiştim sadece. Odama geçip yatağımın üzerine oturduğum da ise ışılla Emre'nin yakınlaşma ihtimalini düşünüp içimi yemekle meşguldüm.

...
Hastaneye geldiğimiz de Emreyi bir odaya kapatıp müdahalelere Başlayan doktorlardan iyi bir haber beklemekten başka yapacak hiç bir şeyim yoktu.

Emre'nin iyi Olmasını gerçekten çok istiyordum. Çünkü o keremin abarttığı kadar da kötü biri değildi. Emre'nin telefonunda yanıp sönen ışık dikkatimi çekmişti. Telefonunda " Valide Sultanım 👑 " diye kayıtlı olan annesi 6 dakika önce Emre'yi aramıştı. Şimdi ne yapıcaktım? Ne diyecektim annesine , oğlun benim Yüzünden dayak yedi hastanelik mi oldu? Gerçekten korkuyordum. Ama er ya da geç öğrenecekti. Arayıp anlatmak en mantıklısı olucaktı sanırım. Tuş kilidini açtıktan sonra cevapsızlardan annesinin telefon numarasına basarak , telefonu kulağıma doğru yöneltmiştim.