မျက်နှာဖုံးနှင့်ချစ်သူ

Unicode...

                မျက်နှာဖုံးနှင့်ချစ်သူ

                       Part - 23

" ခစ်ခစ်ခစ်...ကောင်းတုန်းကကောင်းနေပြီးတော့..."

" ဟား မင်း...."

ကြယ်လေးသည် သပတ်ယူကာတစ်ချိုးတည်းရေသွားချိုးလေတော့သည်...

ညပိုင်းထမင်းဝိုင်းတွင်...
ရှိုန်း မယ် ကြယ်လေးတို့ ထိုင်ကာ ထမင်းစား
နေသည်...မယ်သည် မျက်နှာပူလွန်း၍ပေါက်ထွက်မတက်ပင်...ရှိုန်းမှာလဲ ပျော်တာတစ်ကြောင်း ရှက်တာတစ်ကြောင်းနှင့်ထမင်းကိုဟင်းမပါဘဲစားနေသည်...​တိတ်ဆိတ်သည့် ထမင်း
ဝိုင်းထဲ ဖြိုခွင်းလိုက်သူကကြယ်လေးသာ...

" အဟမ်း...အဟမ်း သားစားပြီးပြီးအစ်မ..."

" အေအေ...ပန်းကန်ထားခဲ့လိုက် အစ်မဆေး
လိုက်မယ်..."

" ရပါပြီး...ယောက်ဖကိုသာ ဟင်းထည့်ပေး
လိုက်ဦး...သူ့မှာလဲ ထမင်းဖြူတွေချည်းစား
နေရတာ သနားပါတယ် "

" ဟမ်း..."

ပြောချင်ရာပြောပြီး ကြယ်လေး ပန်းကန်ဆေးရန် အနောက်သို့သွားလေသည်...ရှိုန်းမတော့ယောက်ဖအခေါ်ခံရ၍ပြုံးနေဆဲပင်...

" ဟင်းထည့်စားလေး..."

" မယ်ထည့်ပေးပေါ့..."

" ဟား...ကို့ဟာကိုထည့်စားလဲဖြစ်ရဲ့သားနဲ့"

" မထည့်ရဲဘူးကြောက်တယ်..."

မယ်သည် စိတ်ထဲ

( ငါရည်းစားရတာလား ကလေးကောက်ရ
  တာလား မသဲကွဲဘူး...ငါ့နှယ်...ကလေး
  ထိန်းနေရသလိုဘဲ...ဟိုနေရာကျ ထိန်းစရာ
  ကိုမလိုဘူး...သွက်နေရော...နှာဘူး...)

စိတ်ကျိန်ဆဲနေ၍ ရှိုန်းထမင်းဝါးရင်းလျှာကိုက်မိပါစေဟုဆုတောင်းနေမိသည်...

" အာ့...ကျစ်..."

" ဘာဖြစ်တာလဲ..."

" လျှာကိုက်မိလို့...ဘယ်သူကို့ကို ကျိန်ဆဲနေလဲ
မသိဘူး..."

မယ်ပြုံးရင်းသူ့အားဟင်းထည့်ပေးနေမိသည်...
အခုလိုကြတော့လည်းရှိုန်းသည်အပြစ်ကင်းစွာ
မယ့်အိမ်ကဆန်ကြမ်းဖြစ်သည့်ထမင်းကို အားရပါးရစားနေသည် ဒါကို သခင်မကြီးသာ
သိခဲ့လျှင် သူမကိုမည်သို့ အပြစ်ပြောမှာပါလိမ့်
ခက်သည် ဒီလူသားကိုချစ်ရတာ ကြောက်လဲကြောက်သလို ခက်လဲခဲပါသည်...အဆင့်အတန်းကမိုးနှင့်မြေလိုသာမကွာခြားလျှင်ဘယ်လောက်ကောင်းလိုက်မလဲနော...အခုတော့
သူ့ကိုချစ်ရတာရင်တစ်မမနှင့်ပင်...