Martyr's LOVE [Completed with Special Chapter]

ML 37 : "Wifey..."

STEPH’S POV

“STEPH! Katagal mo naman!” sigaw ng magaling kong amo.

“ETo na nga eh! ka atat mo ah!” sigaw ko pabalik nasa kwarto kasi ako eh. Siya nasa sala. Nag reread ako at mag grocery daw kami. =__= sabi ko ako na lang pero ayaw niya eh. Sipain ko siya.

Pag labas ko andun siya naka upo sa sofa halatang inip na inip.

“Bakit ganyan suot mo?”

Pag tataray niya, -_-

Tiningnan ko yung suot ko. Tshirt at shorts.

“O, ano masama?”

“Mag palit ka.” Parang napaka tanda kung magutos.

“Ano isusuot ko?!” nakakainis ang init kaya!

“Mag pantalon ka, o kaya pajama!” sigaw niya tsaka umalis at kinuha sa kitchen counter yun susi ng kotse.

“Ang init kaya!” reklamo ko. Akala niyo mag papalit ako? Woo! Ayoko nga. Kainit init eh.

Sumunod na lang ako sa kanya.

Tiningnan niya lang ako tsaka dumiretso ng lakad hanggang makasakay ng elevator.

“Napaka tigas ng ulo mo!” bulong niya sakin.

Natawa na lang ako kasi hindi niya ako masigawan, may kasabay kasi kami sa elevator eh.

“Why are you laughing?!” inis nabulong niya halos hindi na bumubuka yung bibig sa inis.

“HAHAHAHA!” sabay takip ng bibig ko.

Napatingin tuloy sakin yung matandang kasabay namin, si Steve naman halos wala ng mata sa sobrang singkit.

Tumingin na lang ako sa ibang direksyon habang nag pipigil ng tawa.

“Nothing’s funny Steph!”

“Hubby wag kang magulo.” Pang aasar ko.

Bumulong din ako eh.

Bigla naman siya yung nag pipigil ng tawa.

>.>

“Ano nginingiti ngiti mo jan?” asar kong tanong.

Umiling lang siya tapos he crossed his arms sa chest niya pero yung isang kamay niya nasa bibig niya. Parang yung sayaw ni Psy sa gentlemen.

Siniko ko nga pano nakakainis.

“Ouch!” reklamo niya. At ayun hindi pa din tumitigil sa pag pipigil ng tawa.