Karanlık

İLK

Bu Hikaye Her Yanı Siyah Olmuş ve Beyaz'a Kör Kadına Anlatılan Gökkuşağı'nın Hikayesidir..

Bu hikaye karanlık'da kaldığı için karanlık olan insanların hikayesidir..Eğer bir korkaksan hikayeyi şimdi bırak..Çünkü Burada korkaklara yer yok...

İnsanlar zorunda bırakılırlar.Bazen bir şey yapmaya,bazen bir şey yaşamaya.Ama  beni kimse zorlayamazdı.

Ne şimdi ne de yarın.Bu beden başkalarının karşısında eğilmeyecekti.Bu beden kimseye muhtaç olmayacaktı.

Olmadı da...

"Bırak lan annemi"dedim annemi dövmeye çalışan adama engel olmaya çalışarak.Adam mı demiştim ben.

"S*ktir git sürtük"diyerek bir kenara ittirmişti.

2 yıllık üvey babam olacak şerefsiz şu an tam karşımda annemi dövüyordu.

Neden mi?

Öz babam ben daha küçükken bir trafik kazasında ölmüştü.Annem ise bize bakamayınca ve insanların gözünde 'Dul' damgası yediği için bu adamla evlenmişti.Hayır zorunda bırakılmıştı.

Ama belki de bu adamla evlenmesi yerine açlık ve sefalet içinde ölmeyi yeğlerdim.Her günümüz bok herifin annemi dövmesi ve kavga dövüşle geçiyordu.Annemin de yaptığı evlilikten çok pişman olduğunu biliyordum.Ama insanların gözünde bir 'dul' damgası vardı.Bunun bizi etkilemesini istememişti...

Annemin ev temizliğine gidip kazandığı para bize yetmiyordu.Tabi o herifin içki parasına hiç yetmiyordu.Bu yüzden çoğu zaman bizi okula göndermeyip,dilenmeye gönderiyordu.

Bugün de diğerlerinden farksız olacaktı.Ablam ile dilenmeye çıkıp,sonradan okula gitmiştik.O adamdan kurtulup anneme rahat bir yaşam sunmak istiyorsak çalışmalıydık.Hemde çok.Ama bunu o şerefsize para götürmek için dilenirken yapamazdık.

Üzerime baktığım da yırtık ayakkabılarım ve bana bol gelen,belimden düştüğü için iple bağladığım pantalonum,Kırmızı şapkam ile tam bir erkek çocuğu gibiydim.Ama bundan rahatsızlık duyduğum söylenemezdi.Benimle tezat bir şekilde,Ablamın arada ayakkabılarını dikmeye çalışmasından utandığını anlayabiliyordum.

Onun yerinde kim olsa utanırdı.Arkadaşlarının gözünde yetim,ezik,fakir durumundaydı.Bende öyleydim.Ama başka insanların beni nasıl gördüğü benim zerre umurumda değildi.

Okul çıkışı kapıda ablamı beklerken iki oğlan çocuğu benimle dalga geçtiler.Ama bende onlarla birlikte kendime gülmeye başlayınca şaşırıp korktular.Ben böyleydim işte anormalin normali.

Biraz daha ablamı bekledim.Ama ablam ağlayarak okuldan çıkmıştı.Ve onunla beraber arkasından gülen insanlar.

"Gidin bu okuldan fakir pislikler.İğrençsiniz."

Ablamın arkasından bağırarak söyledikleri şeyle hemen çantamı yere bıraktım.Yine ablamla dalga geçmişlerdi.Ama ben onlara gösterirdim.Ablamın yanından bir fırtına gibi geçtim.Tam ablama gülen bir çocuğun üstüne atlarken.Ablam kolumdan tuttu ve beni durdurdu.Çok utandığı sadece yere,yırtık ayakkabılarına bakmasından belliydi.

Biz neyden utanacaktık ki.Kirli dışımızdan mı?Onların içleri kirliyken utanmıyorlardı ama bizim dışımız kirli diye utanıp dışlanıyorduk.

Ablamın daha fazla utanmasını istemedim.Çünkü benim zerre umurumda değildi.