Karanlık

"Aileden Biri"

Hatırlatma:Bacağıma saplanan camı çektim..Multi bölüm müziği

Bacağımdan şarıl şarıl akan kana tezat bir şekilde canım acımıyordu..Çünkü hepsini bastıran bir acı vardı içimde..Az önce çekmeye korktuğum camı şimdi gözümü kırpmadan çekmiştim..Pantalonum  baştan aşağı kan olmuştu..kendimi biraz da olsa toplayıp;

"Hastaneye götürün o ölemez.."dedim..

Adamlar hemen kapıya sireni ile geldiğini anladığımız ambulansa gittiler..Sedyeyi getirip alinin nabzına baktı adam...Lütfen ben yanılmış olayım..Lütfen beni bırakma annem..babam..Abim..

"Nabız yavaş..Çabuk hastahaneye kaldırıyoruz..acele edin bir yaralı daha var.."

Bir hemşire üstüme geldiğinde bacağımı tutan koluna vurdum..

"Beni bırak..Aliye yardım edin..Beni bırakın.."dedim bitmeye başlayan gücümle..Jilet yanıma gelip alnıma bir öpücük bıraktı..

"Ali uyandığında yanında olmak istemez misin?Hem daha onu depoya tek başına indiği için cezalandıracaksın.."dedi gülümseyerek..

"Olsun..Siz alinin yarasıyla ilgilenin."

Kız jilete baktığında jilet kafasını salladı onaylar bir şekilde..Kız kalkıp ambulansın içine girdi..Jilet elini sırtıma ve Diz kapağımın altına koyup beni kucağına aldı..Görüş alanıma Alinin ambulans da ki hali değilde annemin ambulans da ki hali gelince.Sadece güçsüzce nefesimi verdim..Kulaklarım uğulduyordu..Sağır olmuştum sanki...Çevreyle bütün alakam kesilmişti..Göz kapaklarım yavaş yavaş kapanırken..Beni uyanamam için sarsan ve ismimi söyleyen jiletin sesini duydu kulaklarım..

Jilet'ten

Karanlık'da bende korkudan alinin nabzını alamamıştık..Karanlık alinin öldüğünü öğrendiğinde gözünün feri söndü..Hayatla bağlantısı yoktu sanki..Ali karanlığa çok değer veriyordu..Karanlığın yalnızlığı onun da içini acıtıyordu belli ki..Bazen karanlığı güldürmek için türlü şaklabanlık yapıyordu..Karanlıkla tanışmadan önce esprilere bile gülmeyen biriydi oysa ki ali..

Bunları düşünürken nedensizce gülümsedim..Karanlığı kim sevmezdi ki..O Her ne kadar sert görünmeye çalışsa da içinde bir yerde duvar kenarına sinip Annesi,Ablası,Babası, öldüğü için ağlayan küçük bir kız vardı..İçindeki küçük kızı görebilen herkes ondan kopamıyordu..Kimisi sevdiği adam..Kimisi yalnızlığını gideren adam..Kimisi gerçek kardeşi olmasa da kardeş olduğu çocuktu..Peki ya ben neydim..Sevdiği adam değil..Yalnızlığını gideren adam değil..Ben bile hayattaki yerimi bulamazken..Karanlığın hayatındaki yerimi nasıl bulacaktım..Böyle düşünürken hastahaneye varmıştım..Hemen ardımdan ambulans hastahaneye girmişti..Karanlık bayılmıştı.Onu kucağıma alıp sedyeye koydum..Ve ambulansa koştum..Ali beyazlaşmış teniyle beni daha çok korkutmuştu..

"Çabuk olun.."diye bağırdım..

Hemen sedyeyi ambulans'dan indirip acile koştular.. Karanlığın olduğu yere baktığımda Poyraz karanlığın yanında elini tutuyordu..Yanlarına gidecekken durdum..Ne yapacaktım ki..Ne diyecektim..Sadece izledim her zaman yaptığım gibi..karanlığın elimden kayışını izledim..

Poyraz'dan

Karanlığın elini avucumun içine alıp 'ben buradayım'dercesine sıktım..Bacağı hala kanla kırmızı olmaya devam ederken,Hemen acile ittim sedyeyi..Yanımıza doluşan hemşireler hemen karanlığın pantalonu'nu makasla kestiler..Ve yarasına baktılar..Bende yarasına baktığımda.Hemşire şaşırdı..

"Hemen ameliyata almalıyız..Kesik çok büyük.."

Bacağındaki camı nasıl çektiğini hatırladım..Alinin öldüğünü düşündüğünde Gözünü bile kırpmadan camı kavrayıp bacağından çekmişti..Ve acı bile çekmiyordu sanki..Yüz ifadesi donuktu..Ne düşündüğünü anlamak çok zordu..Hemşireler hemen ameliyata koştular bu sefer..Uraza baktığımda yere çömelip elini ensesine koymuş yere bakıyordu..Yanına gittiğimde Kafasını kaldırıp yüzüme baktı..