Karanlık

KARANLIK

(Medya Jilet)/Felix Bujo

2 Buçuk saatlik antrenmanın ardından, mola vermek için yere oturup belimi duvara verdim.Gerçekten yorulmuştum.Kum torbası artık patlamaya başlamıştı..Elime aldığım suyu tam içecekken saffet ağabey yanıma oturdu...

"Vay be karanlık buraya geldiğinde sıska ,çelimsiz ,eciş bücüş bir şeydin" sinirli bakışlarımı görünce konuşmasına devam etti..Tabi biraz daha dikkat ederek..

" Ama şimdi yer altına insen erkekleri bile pert edebilirsin kızım ,Hocalar bile seninle antrenman yaparken zorlanıyor " yaptığı imayı anlamıştım.Yer altında dövüşüp on para kazandırmamı istiyordu.

"Sağ ol saffet ağabey..Açık konuşacağım..Benle para kazanamazsın..Kazansan bile, Ben o parayı sana yedirmem..Bence sende çık bu işlerden,Yani senin için söylüyorum.."dedim ama geberse umurumda olmazdı.Dünya büyük bir pislik'den kurtulurdu..

"Na-nasıl ya kızım bu insanlar seni eğitmek için neler yaptılar, Sen buranın en iyi dövüşçüsü olmak istedin, Ne oldu şimdi..Sadece üvey babanı öldüreceksin..Ve her şeyi bırakacak mısın yani?"

"Bende bedelini size ödedim..Sizin bana öğrettiklerinizle ne yapacağım bana kalmış..Çok istiyorsan kaldır kıçını sen dövüş saffet ağabey..Öyle gaza getirmekle olmuyor.. "dedim.

Ayağa kalktım ve saffet ağabey'in ben giderken dediklerini dikkate almadım.. Soyunma odasına gidip üstümü değiştirdim..Uzun bir süredir uğramadığım evimin yolunu tuttum.

Antrenmanlar yüzünden eve çok nadir uğramak zorunda kalıyordum..Eve doğru yürürken yolda ilk önce bir çığlık sesi duydum..Nereden geldiğini anlayamasam da, İleride kızı kucağında bayılan anneyi görmemle onlara doğru koşmam bir oldu.

Kadının yanına vardığımda hemen kızı kucağıma aldım.. 10 yaşında bir kızdı galiba..Elimi şah damarının üstüne koydum ve yaşayıp yaşamadığını kontrol ettim..Şükür ki yaşıyordu sadece bayılmıştı..Annesine dönüp;

"Tamam, korkma birşey olmayacak.."dedim kadını sakinleştirmek için..

Kızı annesinin kucağına koyup ilk gelen taksinin üstüne atlamam bir oldu hemen kapıyı açıp;

"Çıkın dışarı çabuk hasta var" dedim.

Anlamayan ve şaşkın suratlarla bana bakmaya devam eden aileye

"Hadisenize lan" diye bağırdım.

Sonunda durumun ciddiyetini anlayıp teker teker arabadan indiler..Bende öne binip hastaneye gitmemizi söyledim..Arkada annesinin kucağında olan kız annesine"Anne canım acıyor."" demesiyle kadın ağlamayı artırdı..Hastaneye gelmemizle hemen kızı kucağıma alıp içeriye koştum..Bir amca kolunda serumla sedyede oturuyordu.

"Amca kalk kalk kalk çabuk kaldır kıçını hadi" dedim.Amca bir an şaşırsa da kucağımdaki çocuğu gördü, hemen sedyeden kalktı..Yanımıza doktorlar geldi.Küçük kızı bir sedyeye yatırıp bize bir şey demeden acile doğru gittiler.

Kadın hala ağlıyordu..Galiba kızının ciddi bir hastalığı vardı.Ve sürekli bu gibi olaylar yaşanıyordu..Kadının yanına gittim.

"Korkma bir şey olmayacak, Korkma"

O an aklıma kendim geldim.Annem öldüğünde yanımızda kimse yoktu.Ne annemi gömerken,nede biz onsuz kaldığımızda..,Teyzelerim bizi unutmuşlardı..Bende hiç birine yalvarmadım,Kendim büyüdüm.Odadan çıkan doktorla bakışlarımız oraya gitti.. Doktor yanımıza geldi..Yüzünden anlaşıldığı kadarıyla durum vahimdi..