Karanlık

Siyah Azrail

Arkadaşlar 21.bölüm bazen yazım hataları oluyor elimden geldiğince düzeltmeye çalışıyorum..Multi karanlığın kıyafetlerinden bir örnek..Yorumlar çok az hikayeyi okurkan aklınıza gelen herşeyi yorum olarak yazın..Beğeni veya eleştiri hepsi kabulum..Tek ricam okuyup geçmemeniz..Benim dövüşçü kızlarım ve dövüşçü erkeklerim..Karanlığın yolu devam ediyor..D.K

Yattığım yerde sırtımı acıtan sert bir şey ile derin uykumdan uyandım..Ya da uyandığımı sandım..Çünkü şu an karşımda ablam vardı..

Koştum ve boynuna sarıldım..hiç bırakmayacak gibi..Kimse onu benden alamaz der gibi..

"Koca kız yavaş ol.."

"ablam..sen buradasın..yanımdasın.."

"Kardeşim..şimdi sana iki seçenek sunacağım.."

Devam et dercesine kafamı salladım..

"Şimdi benimle gel..Annem bizi bekliyor.seni anneme götüreceğim."

"Nerede hadi çabuk anneme götür beni abla, onu çok özledim.."

Birlikte ayağa kalktık..

Annem ilerde bize arkası dönük bir şekilde duruyordu..O uzun saçlarını açmıştı..Ve beline dökülüyordu..Annem her zaman ki gibi yine çok güzeldi..

Anneme bir adım daha attım..Ve biri arkamdan bana sarıldı..Arkamı döndüğümde çağan mavi gözleriyle bana bakıyordu..

"Gitme..Beni bırakma karanlık.."dedi ve elimden tuttu..elimi elinin üzerine koydum..Ve yavaş yavaş çekmesini sağladım..

Yoluma devam ettim...Ama bu seferde biri bacağıma sarıldı..aşağı baktığımda..oğuz ağlayan gözlerle bana bakıyordu..

"Nolur gitme..Beni bırakma..sende bırakma abla.."

Bir adım daha attığımda oğuz bacağımdan yok oldu...

Anneme bir adım kalmıştı..Ablama döndüm..Ne düşündüğünü merak ediyordum..

"Abla.."

"Kardeşim..hani hep yalnızım diyorsun ya..sen yalnız değilsin..anneme gittiğin her adım seni ölüme götürdü..Eğer bizimle birlikte olmak istiyorsan dünyadan vazgeçmen gerek..Ve yolumuza çıkan insanlar senin bu yolda olmanı istemiyor..Bende öyle,Annemde öyle..Sen yaşamalısın.."

"peki o neden bana dur demedi..neden beni bırakma demedi?"

"kardeşim..Yolumuza çıkan o insanlar senin ölmemeni kendileri için istemedi..sensiz yapamayacakları için sensiz yaşayamayacaklarını düşündükleri için sana dur dediler..Ama o ademoğlu seni o kadar çok sevdi ki o sensizliğe katlanmaya razı oldu sen anneme ve bana kavuş diye.."

Ne diyeceğimi ve ne yapacağımı bilmiyordum..

"Abla sen olsan ne yapardın."

"Eğer ben olsaydım anneme kavuşurdum..Ama sen ben değilsin..Seni bu kadar seven bir adamı arkanda bırakmazsın.."

Doğruydu..Ama annemi görmek istedim..bir adım daha attım..Ve gözümü alabildiğince beyaz bir ışık sardı..

Poyraz'dan

Hiç düşünmeden attığım o yumruk..Karanlığı...Hayata döndürmüştü..Hala beynimde öten makinenin sesi vardı..ameliyat elbiselerini bile çıkarmaya takatim toktu..Az önce onu kaybediyor olmak..Boş gördüğüm bir sandalye'ye oturdum..Ve dizlerimi bacaklarıma koydum..Sen nasıl bir insansın karanlık.Sen nasıl bir kadınsın..

Bazen öyle çok korkuyordum ki..Bana benim gibi git derse ne yaparım..Bana benim gibi sana aşık değilim derse ne yapardım..bunu düşünmek bile başımı ağrıtmıştı..Kafamı kaldırdığımda;