The One

2

Ik loop met een zucht richting onze vaste tafel. Het is weer pauze en overal hoor ik gedachten en allemaal voor gaan ze over hetzelfde. Heb je de nieuwe al gezien? Hij is net een god! - zo sexy. Ook vang ik alle gesprekken op. Ook allemaal over hem. "Vind jij hem ook zo leuk? - ik heb gehoord dat hij uit Mexico komt. - nee volgens mij was het India. - nou ja,  maakt ook niet uit! Morgen is ie de mijne." Ik rol met mijn ogen. "En? Heb je hem nog weer gezien?" Vraagt Mike. Ik zat bij hem in de les bij tekenen, ik heb niet naast hem gezeten. Hij zat achter mij. Niet dat het me wat kan schelen en niet dat ik het in de gaten heb gehouden, het was alleen nogal duidelijk te horen aan alle gedachten. Zelfs die van mevrouw Landal gingen nergens anders over. Iedereen zat te kwijlen... Ik snap het niet. Ik heb hem natuurlijk nog niet gezien,  waar ik maar al te blij mee ben. Om terug te komen op de vraag die Mike net stelde, haal ik mijn schouders op. "Ja hij was er bij tekenen. Maar ik heb hem nog niet gezien. Hoezo?" "Nog niet gezien?" "Wat bezielt jou?" Roept Mike. "Mike, houd je in. Hij is van mij hé?" Ze wend zich tot mij. "En je hoody, omhoog of omlaag?" Ik denk na en herinner me dat ik mijn capuchon omhoog trok zodra hij mijn kant op kwam. "Ehh... omhoog." Zeg ik. Ik knik om het te bevestigen. "Daar ben ik je dan dankbaar voor ," Mompelt ze terwijl ze haar cakeje in tweeën breekt. "Het laatste wat ik kan gebruiken is concurrentie van de blonde godin..." Ik krimp ineen. Zulke dingen wilde ik vroeger schijnbaar graag horen, maar dat is nu wel een beetje over. "En Mike dan? Is hij geen concurrentie?" Zeg ik om de aandacht van mij af te leiden. "Inderdaad." Zegt Mikey beledigd als hij met zijn hand door zijn korte, bruine haar gaat. "Dat is niet uitgesloten." Zegt hij dan snel. "Echt wel." Zegt Jade. Ze veegt de kruimels van haar zwarte jeans. "James en Mike zitten niet in hetzelfde schuitje als je begrijpt wat ik bedoel. Dat betekent dus dat miss Perfect hierzo geen obstakel vormt." 

"Hoe weet jij waar zijn voorkeur naar uit gaat?" Vraagt Mike als hij de dop van zijn flesje ice tea schroeft en zijn ogen tot spleetjes knijpt. "Hoe weet je dat zo zeker?" Ze geeft een tikje tegen haar voorhoofd. "Dat voel ik aan. Geloof me, mijn gaydar is volkomen rustig wanneer ik hem tegenkom."

De laatste uren zijn verstreken en ik sta op het schoolplein te wachten op Mike. Hij heeft het laatste uur bijles biologie die hij eigenlijk niet nodig heeft. Hij krijgt het van een knappe 5e jaars. Als ik hem aan zie komen begin ik te lachen. Hij huppelt en danst en het beeld van een huppelende dansende jongen die niet in een musical gespeeld word, moet nog steeds wennen. "Sta je hier al lang?" "Nee,  5 minuutjes denk ik. Ga je mee?" Hij knikt vrolijk. "En, heb je weer van Drake genoten?" Grijns ik. "Mwah, James blijft toch leuker." "Wauw, dit heb ik je nog nooit horen zeggen." Lach ik als ik mijn autosleutels uit mijn tas vis. Hij geeft me een vriendschappelijke duw en ik struikel bijna over mijn eigen voeten. Samen lopen we naar de auto. Jade was een uur geleden al vrij dus die zien we morgen weer. 

"Oh, mijn god, daar heb je hem! Hij staat vlak bij ons!" Piept Mike. "En kijk die auto dan toch eens! een zwarte BMW, donker getinte ruiten. Mooi, erg mooi. Oké, we doen het zo: Ik open mijn deur en raak daarmee per ongeluk de zijne, dan heb ik meteen een excuus om met hem te praten." Hij kijkt mij aan, wachtend tot ik instem. "Ik vind het prima, zolang je geen kras maakt op mijn auto, of op de zijne, of op welke auto dan ook." "Goed, oké. Verpest mijn toekomst maar. Door jou zal ik eenzaam sterven." Ik rol met mijn ogen. Ik loop naar het portier van de bestuurdersstoel en gooi eerst mijn tas op de achterbank. ik gooi de deur dicht en op het moment dat ik de deur wil openen om te gaan zitten, trekt Mike mijn capuchon omlaag en grist hij mijn zonnebril van mijn neus, hij trekt mijn oordopjes uit mijn oren. Hij rent naar de passagierskant en maakt me daar met niet bepaald subtiele gebaren als het wilde gebaren met zijn duimen en de rondjes die me gebaren naar James te kijken, die achter hem staat. Ik rol met mijn ogen en doe het dan ook maar. Ik kan het toch niet eeuwig vermijden... Ik haal diep adem en kijk hem aan. Wat ik dan zie zorgt ervoor dat ik geen woord uit kan brengen. En niet alleen het feit dat hij goddelijk knap is, ik hoor alleen de gedachten van Mike. Iedereen heeft gedachten, toch?

Ik denk terug aan het ongeluk, met mijn ouders en broertje. We zouden op vakantie en ik was mijn tablet vergeten. Papa draaide om en toen  sprong er een hert voor de auto. Het hert was op slag dood, maar ook mijn ouders. Ik weet zeker dat ik dat ook was. Mijn broertje werd ter plekke geplet door de auto die in elkaar gedrukt werd. Vlak na het ongeluk viel ik in een soort veld met roze gras. De lucht had een gouden glans en ik zag hoe mijn ouders en mijn broertje over een brug liepen. Ik wilde nog even genieten van alles om me heen. Maar voor ik het wist waren mijn ouders uit het zicht en zat ik weer in de auto. In het ziekenhuis dachten ze dat ik gek was omdat ik antwoordde op vragen die ze nog niet hadden gesteld. "Ehh, hallo? Melanie?" Ik schud wild met mijn hoofd en zie hoe James glimlacht. "Hay." Lacht hij. "Ehh, hoi." "Sorry voor mijn vriendin... Ze voelt zich niet zo op d'r gemak zonder haar capuchon." Lacht Mike ongemakkelijk. Hij komt naar me toe en ik hoor zijn gedachten. Wat heb ik gedaan? Nu verliezen ik en Jade van haar en loopt zij straks met de hotte Mexicaan als vriendje door de school. Hij gebaart me mijn capuchon op te zetten en ik luister braaf naar wat hij zegt. Nog steeds geen kik uit de gedachten van James. Is dit een vergissing? Verbeeld ik dit me? James komt naar me toe lopen. "Zeg, Melanie was het, toch?" Ik knik. "Juist. Zou ik jou exemplaar van 'fault in our stars' mogen lenen? Ik loop nogal achter en heb vanmiddag geen tijd om het boek te kopen." Ik knik en open het achterportier opnieuw. Dan besef ik me dat ik Mike's gedachten heel even kwijt was op het moment dat James begon te praten. Dat kan niet. Ik hoor het altijd. Overal. Altijd alle gedachtes die zich een weg banen door mijn gehoorgangen. Ik haal het boek uit mijn tas en overhandig het hem. "Bedankt." Hij gooit het boek in zijn auto. "Maandag heb je hem weer. Fijn weekend." Hij lacht en knipoogt naar me. Gatver. Zodra James achterwaarts de parkeerplek verlaat en het plein af scheurt, begint Mike te ratelen. Ik stap in en zucht. Ik plug mijn oortjes weer in zodat ik niet alles 2 keer aan hoor. "Zeg, toen ik het had over gillen en gek doen, bedoelde ik niet dat je dat ook moest doen!" Ik haal mijn schouders op. Ik draai het sleutel in het contact en zucht. Alweer. Ik rij weg en houd me aan de snelheidslimiet. "Oh my god! Maar hij knipoogde gewoon naar je!" Gilt hij. Ehh ja ieuw. Denk ik. Blij dat hij mijn gedachten niet kan horen. Ik Let op de weg en voor ik het weet rijd ik zijn oprit op.

"Morgen ietsje eerder hé?" Lacht Mike. Ik lach ongemakkelijk en hij zwaait het portier dicht. Ik druk een keer op de toeter en rijd achteruit de oprit weer af. Ik rijd rustig richting huis en stap uit. Ik ben zeker een uur nog alleen thuis. Als ik thuis ben loop ik naar boven, naar mijn kamer. Ik hoef namenlijk niet rond te kijken of Steffany nog op haar werk is. Steffany is altijd op het werk..