The One

7

James is schijnbaar een tijdje model geweest toen hij nog in New York woonde. Daarom staat zijn foto op het internet, waar iedereen deze kan downloaden en kan doen alsof hij er zo uitziet. We lachten om het vreemde toeval. Toch is er iets wat ik niet helemaal kan volgen. James is hier komen wonen vanuit New Mexico, maar als deze foto in New York is gemaakt, voordat hij naar New Mexico verhuisde, dan zou hij er toch een beetje jonger uit moeten zien op die foto?  Toch ziet James er op het scherm van Mike's Iphone precies hetzelfde uit als nu. 

Dat is toch onmogelijk?

Aan het begin van de tekenles loop ik direct naar de materialenkast, waar ik al mijn spullen pak en naar mijn schildersezel breng. Ik probeer te negeren dat James dit keer vlak naast me is komen zitten. Ik haal diep adem en houd me bezig met het uitkiezen van een kwast. Onopvallend kijk ik af en toe naar James' canvas en ik moet mijn best doen niet te staren naar het meesterwerk dat zich daar vormt. Het is een perfecte Picasso. Woman with yellow hair. 

We hebben opdracht gekregen een grote schilder te imiteren. Stom genoeg dacht ik dat de vegen van Van Gogh niet lastig waren om na te doen. Lekker makkelijk en gegarandeerd een hoog cijfer. maar als ik naar mijn canvas kijk, waar een aantal chaotische vegen op staan, heb ik dat behoorlijk onderschat. Geen idee wat ik ermee moet...

Sinds ik 'helderziend' ben, hoef ik eigenlijk niet meer te leren voor school. Ik hoef niet eens meer een boek te lezen. Ik hoef alleen mijn hand op de kaft te leggen om het hele verhaal in mijn hoofd te zien. En proefwerken? Ach, onverwachte overhoringen zijn voor mij geen verrassing. En als ik mijn vinger over de vragen laat glijden, verschijnt het antwoord vanzelf in mijn hoofd. 

Met tekenen en schilderen gaat dat niet. Talent heb je, of je hebt het niet. Je kunt niet doen alsof. Daarom is mijn schilderij precies het tegenovergestelde van dat van James.

"De sterrennacht van Van Gogh?" Vraagt James als hij een gebaar maakt naar de zielige, druipende vegen op mijn canvas. Ik krimp ineen en vraag me af hoe hij in hemelsnaam ziet wat dit had moeten worden.  Om mezelf een nog slechter gevoel te geven, kijk ik naar het perfecte meesterwerk op het canvas dat voor James staat. Hij gaat moeiteloos verder met zijn exacte replica van Picasso terwijl de moed me in de schoenen zakt. Weer iets om toe te voegen aan het lijstje dingen waar hij onvoorstelbaar goed in blijkt te zijn.

Hetzelfde bij de Engelse les. Hij kan alle vragen van meneer Robbins beantwoorden , wat ongelooflijk is als je bedenkt dat hij maar 1 avond had om het meer dan honderd pagina's tellende 'fault in our stars' te lezen. Daarnaast heeft de gewoonte om met allerlei willekeurige historische weetjes te komen. Hij praat over periodes in de geschiedenis alsof hij er zelf bij was! Bovendien kan hij met zowel rechts als links schrijven. Dat klinkt totaal niet bijzonder, totdat je hem bezig ziet met een pen in zijn ene hand, en een penseel in de andere, zonder dat het schrijven OF schilderen eronder lijd. En breek me de bek niet open over al die tulpen die hij overal en nergens vandaan haalt. 

Ik schrik op uit gedachten door de stem van de docente, die achter James staat. "Alsof Picasso het zelf gemaakt heeft! Prachtig! Echt heel mooi James!" Ik hoor hoe ze in gedachten luid juicht en op en neer springt terwijl ze luidruchtig in haar handen klapt. Ze denkt terug aan alle andere getalenteerde studenten die ze in haar klas heeft gehad, en bedenkt zich dan dat ze nooit eerder iemand was met zo'n sterk natuurlijk talent. Tot vandaag. 

"En, Melanie??" Vraagt ze, nog steeds een brede glimlach op haar gezicht. Ik weet dat ze zich afvraagt waar ze in hemelsnaam naar staat te kijken, maar ik waardeer het dat ze zo haar best doet om dat te verbergen. "oh-uh, dit? Dit had een Van Gogh moeten worden, De sterrennacht?" Ik schaam me rot. "Tja, een moedige poging. Alle begin is moeilijk. Van Gogh stijl is veel ingewikkelder dan die lijkt. Vergeet in ieder geval de goudgele kleuren niet, het is tenslotte een nacht vol fonkelende schitterende sterren!" Ik kijk haar na als ze wegloopt. Ik weet dat ze mijn schilderij vreselijk vind, maar dan ook echt heel erg lelijk. 

Zonder na te denken doop ik mijn penseel in de goudgele verf zonder de blauwe verf er af te spoelen. Ik druk mijn kwast op het doek, waardoor een grote, groene vlek verschijnt. 

"Hoe krijg je het toch voor elkaar?" Mompel ik als ik mijn ogen opnieuw over het meesterwerk op het doek van James laat glijden. Terwijl ik kijk, voel ik hoe de moed me in de schoenen zakt. Hij lacht en wacht tot ik hem aankijk voor hij zegt: "Wie denk je dat het Picasso geleerd heeft?" Mijn penseel valt uit mijn hand, waardoor vochtige, smerige groene verf op mijn schoenen terecht komt. gadverdamme. Met ingehouden adem kijk ik toe hoe hij met een glimlach het dunne penseel van de vloer pakt en hem teruggeeft. 

"Iedereen moet ergens beginnen." gaat hij verder. Zijn ogen zoeken de mijne, en zodra ze die gevonden hebben glijd er een warm gevoel door mijn lichaam. Mijn huid begint te tintelen en ik voel me alsof ik helemaal gek ben. Zijn vingers glijden over mijn wang, waardoor het voelt alsof deze in de fik staat. "Zelfs Picasso had een leermeester." Hij glimlacht en trekt zijn hand terug. Ook de warmte en tintelingen die ik voelde verdwijnen. Ik dwing mezelf weer adem te halen als hij zich weer tot zijn doek keert.