The One

21

//A/N dit is een gigantische plottwist, maar onthoudt maar gewoon dat het een fictie is oke? Much love x//

"Is dat niet de bedoeling dan?" Ik kijk hem kwaad aan.

"Ik zou je nóóit kwaad doen!" Pijn is duidelijk van zijn gezicht af te lezen. Hij haalt diep adem voor hij me weer aankijkt. "Ik weet dat je me niet geloofd. Maar ik wil dat je me de kans geeft om het uit te leggen en je geeft me de gelegenheid niet. Ik heb dit alles niet gedaan om je te kunnen vermoorden. Ik heb dit gedaan om je aandacht te krijgen. Want geloof me nou, Melanie, je hebt het volkomen bij het verkeerde eind."

Hij kijkt me aan met zijn intense, donkere ogen. Zijn handen zijn open en hangen ontspannen langs zijn zij. Toch geloof ik hem niet. Geen woord. Het is een goeie show geworden, maar niet meer dan dat. Ik kan niet geloven dat ik dit hardop ga zeggen, maar er is maar één verklaring voor dit alles. "Ik wil dat je terugkeert naar je doodskist, of je heksenkring of waar het dan ook is dat je vandaan kom en..." Ik hap naar lucht. Ik heb het gevoel dat ik zit opgesloten in een gigantische nachtmerrie en ik wil nu wel graag weer wakker worden.

"Laat me met rust! VERDWIJN UIT MIJN LEVEN!" Schreeuw ik. Hij sluit zijn ogen en begint langzaam zijn hoofd te schudden. Een grinnik kan hij niet onderdrukken. "Ik ben geen vampier Melanie."

"Ohja? Bewijs dat dan maar even!" Roep ik. Ik ben ervan overtuigd dat ik met een bolletje knoflook, een rozenkrans en een houten staak een eind kan maken aan de hele situatie.

Hij blijft lachen. "Doe niet zo belachelijk, vampiers bestaan niet eens."

Ik ben ook wel benieuwd of hij meende dat hij Picasso had leren schilderen. Vampiers leven voor altijd nietwaar? Misschien heeft hij vriendschappen gehad met mensen die in verschillende eeuwen gestorven zijn.
HIj schud zijn hoofd en kijkt me aan. "Mocht je het echt willen weten, ik was ook goed met Da Vinci, Albert Einstein en John, Paul, George en Ringo." Hij ontdekt de niet-begrijpende blik op mijn gezicht en kreunt. "Dat meen je niet! Melanie! The Beatles!" Nog eens schud hij zijn hoofd. "Nou voel ik me echt oud."

Ik sta daar maar. Ik vergeet bijna adem te halen en ben vreselijk in de war. Als hij zijn hand naar me uitsteekt, ben ik net snel genoeg om hem weg te trekken.

"Ik ben echt geen vampier. Ik ben onsterfelijk."

Ik rol mijn ogen. "Vampier, onsterfelijk, wat maakt het uit. 1 pot nat wat mij betreft." Ik word steeds kwader als ik denk hoe stom het is om te bekvechten over een benaming.

"Aha, maar het is in dit geval een benaming die het bekvechten waard is, want er is wel degelijk een groot verschil. Vampier is een fictief, verzonnen wezen dat alleen voorkomt in boeken films en in jouw geval ook in iemands levendige fantasie."

Hij grijnst. "Daarentegen ben ik onsterfelijk, Dat betekent dat ik al honderden jaren rondzwerf op aarde met dezelfde identiteit. In tegenstelling tot jouw fantasie, heeft onsterfelijkheid niets te maken met het drinken van bloed, menselijke offers of welke onsmakelijke walgelijke dingen je nog meer in je gedachten rond hebt spoken."

Ik knijp mijn ogen half dicht als ik denk aan het rode drankje dat hij altijd drinkt. Zou dat iets met zijn 'onsterfelijkheid' te maken hebben? Is het misschien een speciaal onsterfelijkheidssapje?

"Onsterfelijkheidssapje?" Hij schiet in de lach. "Goeie. De mogelijkheden voor de marketing daarvan zijn eindeloos." Als hij merkt dat ik niet mee lach, kijkt hij me zo lief mogelijk aan. "Mel, alsjeblieft. Je hebt geen enkele reden om bang voor me te zijn. Ik ben alleen een jongen die al wat langer rondloopt op deze aardbol dan de meeste andere mensen. Misschien zelfs al te lang, wie zal het zeggen? Maar dat maakt me nog niet slecht. Alleen onsterfelijk. En ik ben bang...."
Weer steekt hij zijn arm uit, maar ik deins opnieuw achteruit. Ik voel me onzeker en kan er niet meer tegen. "Je liegt!" Ik doe nog een extra stap achteruit.
"Dit is gestoord! Je bent GEK!"