The One

3

Ik vind het vervelend voor Steffany. Ik vind het vervelend dat het leventje waarvoor ze zo hard gewerkt heeft is verandert vanaf het moment dat ze met mij werd opgezadeld. Steffany mag dan geen verstand van opvoeding of kinderen hebben, maar nog voordat ik het ziekenhuis uit kwam had ze haar flat verlaten en dit enorme huis gekocht. Ze heeft zelfs een binnenhuisarchitect ingehuurd om mijn kamer in te richten.

Ik heb dus niet alleen de gebruikelijke meubels, zoals een bed, een dressoir en een bureau, maar ook nog eens een flatscreen-tv, een enorme inloopkast en een ruime badkamer met bad en aparte douchekabine ernaast. En dat is nog niet alles. Ik heb een balkon met uitzicht op de oceaan. En mijn eigen studeerkamer. Ook daar hangt een flatscreen aan de muur er staat een bar met aanrecht en ik heb een eigen magnetron, minikoelkast, vaatwasser, stereotoren, mijn eigen bankstellen, tafels, zitzakken en ga maar door. Vroeger zou ik alles hebben gedaan om zo'n kamer te krijgen, nu zou ik er alles voor over hebben mijn oude leventje terug te krijgen.

**

Ik word wakker van de wekker en sta meteen op. Ik loop naar mijn kast en open de deur. Ik loop naar binnen en pak mijn rode hoodie van een van de planken. Ik gris onderweg terug naar mijn kamer een zwarte skinny jeans mee en kleed me snel om. Ik gooi het wasgoed in de wasmand en storm de trap af. Als ik op mijn mobiel kijk is het half 8, dus ik heb nog een uur om op school te staan en Mike op te halen. Ik eet het broodje op dat Steffany voor mijn neus zet en vervolgens borstel ik mijn haar. Ik zet mijn capuchon op en poets mijn tanden. Ik storm weer naar boven en pak mijn boeken. Ik gooi ze in mijn rugzak en zwaai deze over mijn schouder. Ik pak mijn jas van de kapstok en mijn autosleutels van de kast. "Steffany! Ik ben ervandoor! Ik zie je vanavond wel weer!!" "Is goed lieverd, succes op school!" Hoor ik haar roepen vanuit haar kantoor. Ik open de voordeur en klik mijn Ipod aan. Ik zet metallica op en stap in de auto. Op naar Mike.

Als Mike en ik op school aankomen, staat Jade al bij het stek te wachten. Haar ogen schieten zenuwachtig over het plein. "Oké, dus... De bel gaat over 5 minuten en ik heb James nog nergens gezien. Wat als hij nu al niet meer naar school komt?" Ze kijkt ons beide aan met een geschrokken blik in haar ogen. "Waarom zou hij niet komen opdagen?" Vraag ik verbaasd. "Ehh, omdat hij te knap is voor school? Omdat we zijn aanwezigheid niet waard zijn?" "Maar hij moet wel terugkomen." Valt Mike haar in de reden zonder dat ik ook maar de mogelijkheid heb gekregen hem te stoppen. "Melanie heeft hem haar exemplaar van 'the falt in our stars' geleend, die moet hij haar nog teruggeven." Legt hij uit. Jade kijkt me aan met 1 opgetrokken wenkbrauw en een hand in haar zij. "En wanneer is dat gebeurd? De laatste keer dat ik je sprak had je hem nog niet eens gezien!" Snauwt ze. "Oh, ze heeft hem inmiddels zeker wel gezien, hoor. Ze deed zo raar dat ik bijna het alarmnummer zou bellen." "Dus je bent meer een sta-in-de-weg dan een bedreiging? Je weet dat hij van mij is hé?" Jade tuurt naar me met toegeknepen ogen en ik schud mijn hoofd. Als ze mijn beste vrienden niet waren geweest, had ik allang gezegd dat dit te belachelijk voor woorden is. Ik bedoel, er is toch niemand die met mij uit wil! Ik hoor gedachten, ik raak nooit iemand aan omdat ik dan hun complete verleden ontdek, inclusief alle smerige details bij volwassenen, en ik draag altijd wijde hoodies en een capuchon over mijn hoofd. Maar dat zeg ik niet, in plaats daarvan zeg ik: "Ja, ik ben een sta-in-de-weg, maar ik vorm in ieder geval geen bedreiging. Ik ben een enorme natuurramp waartegen je je niet kunt verzekeren. Al is het maar omdat ik totaal geen interesse heb! Dat geloof je vast niet, aangezien hij zo ontzettend knap, hot en sexy is, of hoe je dat ook allemaal noemt. In alle eerlijkheid kan ik je zeggen: Ik voel niks voor James Mcvey en ik heb geen idee hoe ik je dat aan je verstand moet timmeren!" "Eh, ik denk niet dat je nog veel meer uit hoeft te leggen." mompelt Jade. Haar gezicht is onbeweeglijk als ze recht voor zich uit staart. Ik volg haar blik tot de plek waar James staat, met zijn haar perfect in model, zijn glinsterende ogen, zijn fantastische lijf en veelbetekenende glimlach. Ik voel zelfs mijn hart een slag overslaan als hij de deur voor me open houd en zegt: "Hey Melanie, dames gaan voor." Ik stamp voor hem uit het lokaal in en ontwijk nog net de tas die Stacia voor mijn voeten gooit. Vol schaamte ga ik op mijn plek achterin de klas zitten, wetende dat hij elk woord wat ik zei heeft gehoord. Hij loopt naar zijn toegewezen plaats, dit keer achter mij, maar stopt bij mijn tafel. Hij legt mijn exemplaar van 'fault in our stars' op mijn tafel en schenkt me een glimlach. "Ik zei toch dat ik hem terug zou geven?" Zegt hij. Hij knipoogt en loopt mijn tafel voorbij om plaats te nemen aan de zijne. Op dat moment komt de docente binnen. Ik smijt mijn boeken kwaad op tafel en zucht. Ik schuif mijn capuchon van mijn hoofd en laat me diep in de stoel zakken. Ik schaam me kapot...

Ik druk mijn muziek harder hoop dat de muziek de herrie om me heen overstemt en mijn gedachten afleid van alles wat er net is gebeurd. Ik probeer mezelf te overtuigen dat een jongen als James, zo zelfverzekerd, zo aantrekkelijk en ongelooflijk bijzonder, veel te cool is om zich druk te maken over wat een dom wicht als ik over hem zegt.

Plots hoor ik van achter mij een stem, waardoor alle andere gedachtes wegvallen. "Waar luister je naar?" Vraagt hij. Verrast valt mijn mond letterlijk open. Alleen zijn stem was door mijn muziek heen te horen. Ik ben verbaasd, maar vooral ook door het feit dat ik een soortvan schrok. Sinds ik gedachten kan horen is dat namelijk bijna onmogelijk geworden. Ik draai me om als miss. Hudson op het bord begint te schrijven. "Ik vroeg: Waar luister je naar?" Hij glimlacht zo vriendelijk naar me, dat ik, na wat er net in de gang gebeurde, mijn wangen rood voel worden. "Oh, ehh... Het is een of andere gothmuziek mix die m'n vriendin Jade me toegestuurd heeft. Het is voornamelijk oude muziek uit de jaren '80, zoals the Cure en the Banshees." Ik haal mijn schouders op en ik weet dat ik moet ophouden met staren, maar James' ogen houden de mijn strak op hun plaats. Ik staar hem diep in zijn ogen en vraag me af welke kleur ik zie.

"Houd je van die muziek?" Vraagt hij met opgetrokken wenkbrauwen en een sceptische blik. Hij kijkt nog eens goed naar mijn lange, blonde paardenstaart, mijn donkerblauwe sweatshirt en mijn make-uploze gezicht. "Nahh, het is meer Jade haar ding." Ik lach, maar het is een nerveus slap lachje dat echoot tegen alle muren in het lokaal.

"En jij dan? Waar houd jij van?" Hij kijkt me intiem aan, blijkbaar vermaakt hij zich prima. Ik wil antwoord geven als ons gesprek onderbroken word. "Melanie, was je ook nog van plan om te gaan opletten deze les?" "Ja mevrouw Hudson." Ze knikt tevreden als ik recht op mijn stoel ga zitten, alsof ze net een topprestatie heeft geleverd. Ik zak weer onderuit in mijn stoel en kijk naar de klok. De les eindigt over 10 minuten. James leunt achterover in zijn stoel. Hoe ik dat weet? Alle gedachten in deze ruimte gaan richting hem. Alleen de zijne kan ik om een of andere reden niet horen, waar ik overigens blij mee ben, is er tenminste een iemand die me ook echt een freak vind zonder invloed van alle gedachten om me heen. Ik druk het volume van mijn Ipod omhoog als ik weer van alle kanten het feest aan gedachten bij mag wonen. Door het lokaal klinkt het onbegrip van Stacia, Tristan en Destiny die geen van drieën begrijpen wat die superaantrekkelijke jongen nou bij mij in de buurt moet. En raad eens? IK ben het voor het eerst in mijn leven met ze eens.