The One

14

Later op de avond, als het feest is afgelopen en alle gasten naar huis zijn, lig ik in bed, starend naar het plafond, nadenkend over de hele avond. Lauren, oftewel de roodharige griet van het chique diner op vrijdagavond.

Toen ik uiteindelijk in slaap viel, droomde ik over James. De droom was zo fijn, en zo realistisch dat ik alles ervan geloofde. De volgende ochtend was er niet veel meer van over dan een aantal onsamenhangende beelden.

Ik leun naar de spiegel toe, druk mijn nieuwe oorbellen met mini diamantjes is mijn oren en kam mijn haren voor ik het in een paardenstaart doe. Ik gris een schoon, grijs sweatshirt uit de kast en trek hem over mijn hoofd. Meteen zakt mijn paardenstaart half los en schots en scheef. Ik denk dat het tijd is om er een streep onder te zetten en James te vergeten.

Ik pak een stapeltje boeken en stop ze in mijn rugzak. Ik zwaai mijn rugzak over mijn schouder en loop naar de deur.

Als ik bij Mike aankom, staat hij al op me te wachten met zijn Iphone in zijn hand. Zijn duimen glijden razendsnel over het toetsenbord. "Even... 1... seconde... Klaar!" Hij laat zich op de passagiersstoel zakken en sluit de deur. Ik rijd de auto achteruit de oprit af en begin aan de rit richting school. Hij kijkt me met grote ogen en een brede glimlach aan. "Vertel me er alles over, hoe was het? En ik wil alle details. Allemaal." Grijnst hij.
"Waar heb je het over?" Zeg ik, terwijl ik rechtsaf sla. Ik weet best waar hij het over heeft, maar ik ontken het liever. Vooral nu ik heb besloten dat ik hem wil vergeten. "Hou maar op met ontkennen, iedereen wet het al, je kunt me nu net zo goed alles vertellen. Ik wilde je het weekend nog bellen, maar mijn vader had mijn Iphone afgepakt en me meegenomen naar de slagkooien van het honkelveld. Ik sla echt als een meisje, je had me moeten zien! Maar goed, we hadden het over jou, dus vertel, was het werkelijk zo goed als in al onze dromen?" Vraagt hij dromerig. Ik zucht en draai linksaf.

"Wat wil je hiermee bereiken?" Vraag ik. "Ik heb echt wel gehoord dat jullie elkaar af zaten te lebberen aan het zwembad hoor, dus hier met die details. Vertel, vertel, vertel!" Hij draait zijn hoofd naar mij en knikt ongeduldig met zijn hoofd. "Het spijt me dat ik je moet teleurstellen," Zeg ik uiteindelijk. "Maar er valt niet echt iets te vertellen."
"Volgens mijn bronnen wel hoor, Jade zei toch zelf dat...."

Ik klem mijn kaken stevig op elkaar en schud mijn hoofd. "Oké, goed we hebben gezoend. Één keer." Ik weet wat Jade hem verteld heeft en ik hoef het niet te horen. Hij kijkt naar me met een verdachte glimlach. "Oké, misschien 2 keer. Weet ik veel, ik heb het niet geteld." Mompel ik zacht. Mijn ogen schieten heen en weer en mijn handen worden klam.

"En?" Vraagt hij ongeduldig.

"En.... niets..." Als ik opzij kijk, zie ik de uitdrukking op zijn gezicht die me verteld dat hij dat dus niet geloofd.

"Hij heeft niet gebeld? Een sms'je gestuurd? Stond hij niet nog een keer voor de deur?" Mike hapt geschrokken naar adem, zich niet alleen afvragend hoe dat voor mij is, maar ook hoe dat uitpakt voor onze vriendengroep.

Ik blijf strak voor me uit kijk, kwaad dat ik hier zo slecht over kan. Mijn maag draait zich om, het voelt alsof mijn stembanden uit mijn keel gerukt zijn en mijn ogen prikken, ik heb er een verschrikkelijke hekel aan om me zo te voelen.

"Maar... Heeft hij ook niks gezegd voor hij wegging van het feest? Ik bedoel, wat waren zijn laatste woorden?" Ik sla rechtsaf en ik denk aan het vreemde afscheid zo plots bij de deur. Ik kijk naar Mike, slik en antwoord: "Hij vroeg: souvenir? en haalde het zwarte roosje wat jij erin had gestopt uit mijn haar voor hij wegging." Zodra ik het mezelf hoor zeggen, dringt tot me door dat dat een slecht teken is. Ik bedoel, wie vraagt er nou om een souvenir als hij van plan is terug te komen?

Zijn grote ogen vertellen me dat hij precies hetzelfde denkt. "Ja, vertel mij wat zeg." Ik trek mijn wenkbrauwen op en zucht als ik mijn auto op de parkeerplek zet.

Ondanks mijn voornemen niet meet aan James te denken, bekruipt de teleurstelling me toch wanneer ik het lokaal in kom bij de Engelse les en ik merk dat hij nergens te bekennen is. Daardoor ga ik nog meer aan hem denken, totdat het bijna een obsessie is.

Voor mij leek het misschien meer dan een leuke avond, de kus betekende misschien meer voor mij dan gewoon een eenmalig iets, maar dat wil niet zeggen dat hij dat gevoel ook zo heeft. Wat ik ook probeer, het beeld van hem en Lauren krijg ik maar niet uit mijn kop. Hoe hij daar stond, als een perfecte vampier naast het roodharige grietje.

Net als ik mijn Ipod aan wil zetten, komen Stacia en James samen het lokaal binnen gelopen. Ze schateren van het lachen, hun schouders raken elkaar net niet en Stacia heft 2 rozenknoppen in haar handen. Hij laat haar achter bij haar tafeltje en komt mijn kant op. Ik pruts wat met mijn schrift en doe net of ik niks gezien heb.

"Hoi." Zegt hij als hij zich naast mij op zijn stoel laat zakken. Alsof er niks gebeurd is, alsof hij niet 48 uur lang van me weggevlucht is, alsof de kus nooit gebeurd is. Ik steun mijn hand op mijn hoofd en doe of ik gaap. Ik probeer vermoeid over te komen van alle weekendactiviteiten waar hij geen weet van heeft. Ik teken figuurtjes op mijn kladblok maar doordat mijn handen beginnen te trillen, laat ik mijn pen op de grond vallen.

Ik buk om hem op te rapen, als ik weer met mijn hoofd boven de tafel kom, zie ik een enkele, rode tulp op mijn tafeltje liggen.

"Wat is dit?" Vraag ik sarcastisch. "Zijn de rozen op?" Ik blader door mijn kladblok, opzoek naar iets wat er niet is.

"Ik zou jou nooit een rozenknop geven," Zegt hij, terwijl hij me zover probeert te krijgen dat ik hem aankijk. Ik weiger daaraan mee te werken want ik heb genoeg van zijn misselijke spelletjes.