The One

6

Ja, dus ik heb of een soort gave om geesten te zien, of ik hallucineer over mijn jongere overleden broertje. De stem in mijn kamer was in ieder geval geen geest of hallucinatie.

Het was James. 

Dat is de reden dat ik doorhad dat ik het heb gedroomd. 

"Hoi." Hij glimlacht en komt op zijn plek naast mij zitten, ruim nadat de schoolbel is gegaan. Maar dit is meneer Robbins' les, dus James is vroeg genoeg. Ik knik en hoop dat het neutraal overkomt. Alles behalve geïnteresseerd. Als hij maar niet merkt dat ik al zo ver heen ben dat ik ook al over hem droom...

"Je tante lijkt me aardig." Hij kijkt me aan terwijl hij met het uiteinde van zijn pen op de tafel begint te tikken. Het tik-tik-tikkende geluid maakt me behoorlijk nerveus. "Ja, ze is geweldig." Mompel ik. In gedachten vervloek ik meneer Robbins die weer in het toilet in de lerarenkamer is achtergebleven. Kan hij stoppen met zijn mini draagfles gevuld met whiskey en lesgeven?

"Ik woon ook niet bij mijn familie." Vertelt hij verder. Zijn stem heeft weer het effect als altijd. Het hele lokaal valt stil. Ondertussen speelt hij met de pen en draait hem soepel rond op zijn vinger, zonder hem te laten vallen. Ik druk gespannen mijn lippen op elkaar en pruts aan de touwtjes van mijn hoodie. Ik vraag me af of het asociaal over zou komen als ik gewoon mijn Ipod aanzet en hem negeer.

"Ik ben zelfstandig voor de wet," Legt hij uit. "Echt waar?" Vraag ik, ook al was ik net nog van plan zo min mogelijk met hem te praten. Nog nooit heb ik iemand van mijn leeftijd ontmoet die zelfstandig is en ik vond het ook altijd zo zielig klinken. Maar als ik denk aan zijn donkergrijze Porsche Boxster die op de parkeerplaats staat, aan zijn kleding en het etentje vrijdagavond, dan werkt het blijkbaar pima voor hem. 

"Ja, echt."Hij knikt bevestigend. Zodra hij stopt met praten, hoor ik het overdreven gefluister van Stacia en Destiny die me een gestoorde freak noemen, waarna meerdere, ergere termen volgen. Ik zie hoe James zijn pen in de lucht gooit en toekijkt hoe de pen figuurtjes van een acht in de lucht tekent, voor hij weer op het topje van zijn vinger land. "Waar is jouw familie dan?" Vraagt hij. Het is zo verwarrend hoe steeds opnieuw alles stilvalt wanneer zijn stem door het lokaal klinkt. "Wat zei je?" Vraag ik, turend naar de pen die op magische wijze tussen ons in lijkt te hangen, terwijl ik hoor hoe Stacia en Destiny roddelen over mijn kleding. Haar vriendje, Tristan, doet alsof hij het met Destiny eens is, maar in werkelijkheid vraagt hij zich af waarom zij nooit zoiets aantrekt. Het liefst trek ik mijn capuchon verder over mijn hoofd en druk ik mijn Ipod aan op het max. volume om alles te overstemmen. Ook James. Ja, vooral James.

"Waar woont jouw familie?" Herhaalt hij. Ik kijk hem recht aan en slik de brok in mijn keel weg. "Mijn familie, is dood." Antwoord ik, terwijl meneer Robbins het klaslokaal in komt.

"Het spijt me." 

James kijkt me aan. Hij zit tegenover me bij de lunch. Ik kijk om me heen in de hoop dat Mike en Jade eraan komen. Zojuist open ik mijn lunchtrommel, waar ik een rode tulp in mijn lunchpakket aantref, tussen mijn boterham en het zakje chips dat Steffany er bij in gestopt heeft. Ik heb geen idee hoe hij dat geflikt heeft, maar ik weet bijna zeker dat de tulp afkomstig is van de jongen tegenover me. De vreemde goocheltrucs die hij doet, vind ik nog niet eens zo storend. Wel vreemd is de manier waarop ik me voel zodra hij in de buurt is, en hoe alles telkens lijkt stil te staan wanneer hij aan het woord is.

"Dat je familie is overleden. Ik wist niet..."

Ik kijk naar mijn flesje water en draai zenuwachtig de dop heen en weer, los en vast in de hoop dat hij over iets anders gaat beginnen. "Ik praat er liever niet over." Zeg ik terwijl ik mijn schouders ophaal. "Ik weet hoe het is om je naasten te verliezen." Fluistert hij. Hij steekt zijn hand voorzichtig naar voren en legt zijn hand op de mijne. Ik sluit mijn ogen, vechtend tegen de tranen en tegelijkertijd genietende van de stilte zolang hij om me heen is. Ik ben blij dat ik alleen kan horen wat hij zet, niet wat hij denkt. Nu ben ik even net als een normaal tienermeisje, maar met alles behalve een normale jongen. 

"Ehh... Stoor ik?" 

Als ik mijn ogen weer open, zie ik Jade tegen de rand van de tafel leunen. Haar geelkleurige ogen zijn gericht op onze handen. 

"Heb ik nou een mooi moment verstoord?" 

Meteen trek ik mijn hand weg en stop hem in mijn zak, alsof hij zo misvormt is dat niemand ernaar mag kijken. Het liefste wat ik wil is haar vertellen dat het niks voorstelt. Dat het niks betekent. Ook al weet ik wel beter. "Waar is Mike?" Vraag ik. Ik weet niks beters te bedenken. Ze slaat haar ogen geërgerd omhoog een gaat naast James zitten. "Mike sms't zijn nieuwe internetvriendje. HorneyDonkey228." Zucht ze terwijl ze zorgvuldig haar cakeje uitpakt. "Iedereen nog een leuk weekend gehad?" Vraagt ze, vooral gericht op James, en omdat ik weet dat ze het toch niet tegen mij heeft, haal ik mijn schouders op. Ze likt het glazuurlaagje van haar cakeje. Al ik toevallig in de richting van James kijk, zie ik tot mijn groter verbazing dat ook hij zijn schouders ophalen. Hij moet toch wel een beter weekend hebben gehad dan ik?

"Naja, mijn vrijdagavond was dus echt klote, maar dat kon je wel al raden natuurlijk. Ik ben vooral de hele avond bezig geweest met Jimmy's kots op te ruimen want de huishoudster was in Las Vegas, en mijn ouders vonden het niet belangrijk genoeg om terug te komen van waar de hell ze dan ook mogen zijn. Maar zaterdag maakte het goed. Dat was echt geweldig! Ik had jullie uitgenodigd, als het niet allemaal zo last minute was geweest. Een meisje van de codepedentiegroep nam me mee." ze knikt en stuurt me een neutrale blik, wat ik niet had verwacht, aangezien ze me beschuldigt van flirten met haar 'ware liefde'. 

"En die praatgroep... Waar was die ook alweer voor?" Ik neem een slokje water. "Welke praatgroep?" Vraagt Mike als hij zijn mobiel op de tafel legt en aanschuift. Jade rolt met haar ogen terwijl ik snel antwoord: "De codepedentiegroep." "Dat is de praatgroep voor mensen die te afhankelijk zijn van anderen." Ze glimlacht. "Maar dat meisje, Rhane? Dat is echt een hardcore chick. Ik ben wat ze een puppy noemen, omdat ik het leuk vind om om haar heen te hangen en ze te volgen." Zegt ze lachend. "Wie te volgen?" Vraagt Mike, met zijn mobiel alweer in zijn hand. 

"Rhane! Ugh! Let eens een keertje op! Maar goed, dat meisje van mijn groep, Rhane, wat overigens niet haar echte naam is maar alleen wanneer we in de praatgroep zitten, nou, zij.."

"Hebben mensen daar een apparte naam?" Vraagt Mike verbaasd. Hij legt zijn telefoon neer, meer wel precies zo, dat hij het scherm van zijn telefoon in de gaten kan houden. "Jup." Antwoord Jade knikkend. "Is dat net zoiets als met een strippersnaam? Dat je de naam van je eerste huisdier moet nemen samen met de meisjesnaam van je moeder? Want dan heet ik prinses Slavin, goed nietwaar?" Hij lacht. "Nee, het is totaal anders. Het is meer een naam zodat anderen niet weten wie je echt bent en je niet onzeker hoeft te zijn over het feit dat ze over je gaan roddelen. IK heb geen anderen naam, ik ben gewoon Jade, ze weten alleen mijn achternaam niet. Er zijn ontzettend veel meisjes op aarde met de naam Jade, dus whatever. Maar goed, we zijn dus naar een hele gave club in LA geweest, Noctirnals of zoiets."

"Nocturne," Verbetert James haar. Hij pakt zijn flesje, gevuld met de rare, rode vloeistof en kijkt haar bedenkelijk aan. Jade slaat hard op de tafel en klapt daarna in haar handen. "YEAH! Eindelijk een cool iemand aan deze tafel!!" Roept ze. "Hebben ze niet eens naar je legitimatiebewijs gevraagd?" Plaagt Mike haar. "Lach jij maar. Het was ontzettend gaaf zeg ik je. Zelfs toen Rhane me alleen liet omdat ze een jongen ontmoette. Sterker nog, ik heb er nog een chick ontmoet, nog veel cooler dan Rhane. Zij is trouwens ook pas geleden hier in de buurt komen wonen, dus daar zal ik wel vaker mee omgaan." Glimlacht ze. 

"Maak je het dan uit met ons?" Vraagt Mike met een pruillip en grote ogen.

"Laat ook maar," Ze rolt met haar ogen. "Ik durf te wedden dat ik een leukere zaterdagavond heb gehad dan jullie. Alhoewel... Jij lijkt dit wereldje wel aardig te kennen James, dus misschien valt het bij jou nog mee. Maar ZEKER beter dan die van jullie." Zegt ze naar ons wijzend.

"Hoe was rugby?" Vraag ik Mike, in de hoop zijn aandacht van die telefoon af te krijgen. "Veel te veel geschreeuw. De een won, de ander verloor. Ik zat meerendeel van de wedstrijd bij de toiletten zodat ik met een jongen kon sms'en die blijkbaar een gigantische leugenaar is!" Hij schud zijn hoofd en kijkt naar het scherm van zijn Iphone. "Het hele weekend al vraag ik hem om een foto, want ik ga echt niet op date voor ik weet of hij een beetje vertoonbaar is, en dan stuurt hij dit? Leugenaar!" Ik tuur naar het scherm en kijk naar de foto. "Hoe weet je dan zo zeker dat hij dat niet is?" Vraag ik nieuwsgierig.

Het is James die antwoord. "Omdat ik dat ben."