The One

5

Uiteindelijk ging de avond toch niet door. Dat wil zeggen, de avond wel, maar onze plannen niet. Jade haar jongere broertje Jimmy was ziek en er was verder niemand thuis om voor hem te zorgen. Mike moest ook afzeggen, zijn vader sleurde hem mee naar een rugbywedstrijd waar hij een shirt met teamkleuren moest dragen en moet doen of het hem interesseert. Zodra Steffany hoorde dat ik vanavond alleen thuis zou zitten heeft ze eerder vrij genomen en aangeboden me mee uit eten te nemen. Ik weet dat Steffany een hoodie met een skinny jeans eronder niet goed gaat keuren, dus heb ik me omgekleed. Ik draag nu een hemelsblauw jurkje wat ze een paar weken geleden voor me heeft gekocht. Ik haal de bijbehorende pumps uit de kast en trek ze aan. In plaats van de gebruikelijke paardenstaart besluit ik mijn haar los te laten hangen. Ik doe een klein beetje lipgloss op (een van de weinige overblijfselen van mijn oude leventje) en loop dan naar beneden om met Steffany richting het 'restaurant' te gaan. Waarschijnlijk gaan we naar het kleine restaurant 2 straten verder wat ruikt naar goedkope friet.

Steffany geeft de autosleutels aan de valetparking en we lopen samen naar binnen. Zodra ik de enorme marmeren hal zie, met de reusachtige bloemstukken en het prachtige uitzicht op de oceaan, heb ik spijt van mijn gedachten. Dit is geen goedkope eettent. Het is een duur, chique restaurant. Daar ga je heen op een speciale dag, met je partner, en niet met je sombere nichtje. De gastvrouw loopt voor ons uit naar een zorgvuldig gedekte tafel met flakkerende kaarsen en een peper-en-zoutstel dat lijkt op 2 verzilverde stenen. Ik neem plaats en kijk eens goed om me heen. Het is hier ongelooflijk chique en stijlvol. Vooral vergeleken met alle hotels waar ik tot nu toe ben geweest.

Ik sla me stilletjes voor mijn hoofd. Het heeft totaal geen zin om alle situaties van voor en na het ongeluk als filmpjes in mijn hoofd te laten afspelen, al is dat vaak moeilijk met Steffany in de buurt. Steffany is papa's tweelingzus en doet me dan ook voortdurend aan hem denken. Steffany bestelt voor zichzelf een rode wijn en voor mij een frisdrank. Dan bekijken we de menukaart en maken we een keuze. Zodra de serveerster weg is veegt ze een pluk van haar korte donkerblonde haren achter haar oor en kijkt me aan. "en, hoe is het met je?" Vraagt ze. "Met school, met je vrienden, alles goed?"

Ik houd van haar, echt waar, en ik ben haar dankbaar voor alles wat ze voor me gedaan heeft, maar ze is niet erg goed in dit soort gesprekken. Dat terwijl ze zo een twaalfkoppige jury overtuigd in de rechtbank. Ik glimlach naar haar en antwoord: "Ja hoor, alles gaat goed." Oké, misschien zijn deze gesprekken ook niet mijn sterkste punt. Ze legt haar hand op mijn arm en wil verder praten, maar voor ze de woorden kan vormen, spring ik al overeind van mijn stoel.

"Eh, ik ben zo terug." Stamel ik als terwijl ik bijna mijn stoel omver stoot. Ik haast me naar de hal en stoot onderweg tegen een serveerster aan. Ik loop door de hal zonder iemand te vragen waar de toiletten zijn. De vrouw waar ik eerder tegenaan botste vroeg zich af of ik het zou halen naar de toiletten aan het einde van de langen gang. Ik loop in de richting die ze me zonder dat ze het doorheeft heeft aangewezen en kom in een zaal vol spiegels. Er hangen diverse gigantische spiegels op een rij, met een brede, gouden rand erom. Het is vrijdag en er is een grote groep gasten aanwezig in het hotel voor een bruiloft die, volgens wat ik zo kan 'zien', maar beter niet gegeven kan worden.

Een paar mensen lopen me voorbij. Hun gedachten kolken rusteloos door de alcohol. Het is zo chaotisch om te horen dat ik er draaierig en misselijk van word. Ik voel me zo licht in m'n hoofd dat wanneer ik in de spiegels kijk, ik een hele rij James' zie staan. Ik strompel naar de toiletten en grijp de marmeren rand van de wasbakken stevig vast. Uit alle macht probeer ik me te concentreren op de bloemengeur die om me heen hangt, de geur van de lotion die voor me staan, de gastendoekjes die opgestapeld in een porseleinen schaal liggen. Langzaam word het weer kalm in mijn hoofd, waardoor ik weer kan ademhalen. In al die tijd ben ik zo gewend geraakt aan de energievelden om me heen, dat ik vergeten was hoe overweldigend het kan zijn als ik onvoorbereid ben en mijn oortjes niet in heb. De schok die ik kreeg van de aanraking van Steffany op mijn arm, zat vol eenzaamheid en weggestopt verdriet. Het voelde aan als een gigantische stomp in mijn maag.