The One

13

Niet dat ik een expert ben, ik heb tenslotte maar een handjevol jongens gezoend in mijn leven, maar toch durf ik te wedden dat een kus als deze, zo compleet en perfect, maar één keer in een mensenleven voorkomt.

"Jezus, ik heb je overal gezocht. Ik had kunnen weten dat je hier zou zitten." Hoor ik Jade zeggen. Met een schok laat ik James los. Ik schaam me dood. Waarom moet ze me nou op heterdaad betrappen? Vooral nadat ik haar nog probeerde duidelijk te maken dat ik hem niet leuk vond.

"We waren net..."

Jade tilt haar hand op en legt die op mijn schouder. "Toe, ik hoef de details niet te horen. Ik wilde je laten weten dat ik en Rhane weggaan."

"Nu al?" Vraag ik. Hoelang heb ik hier gezet? Sterker nog, hoelang hebben wij hier gezeten?

"Ja, eh, mijn vriendin Lauren, je weet wel, van Nocturne? Die neemt ons mee naar een ander feest. Jullie zijn van harte welkom, maar volgens mij hebben jullie het druk genoeg." Grijnst ze.

"Lauren?" Herhaalt James. Hij komt overeind. En net als met die keer dat hij mijn flesje opving, lijkt zijn lichaam door de snelheid te vervagen. "Ken je haar?" Vraagt Jade met grote ogen. Maar James gaat er al vandoor. Ik haast me achter Jade aan, ik wil haar spreken om het uit te leggen.

Bij de schuifdeur, leg ik mijn hand op haar schouder. Ze werpt een kwade blik over haar schouder als ze zegt: "Ik zei toch dat je niet kon liegen?" en ze haast zich weer verder.

Ik zucht en volg ze weer, mijn ogen gericht op James. Hij kijkt niet eens om zich heen, hij loopt zo snel dat het lijkt alsof hij precies weet waar ze is. Als ik in de hal sta en ze samen zie, sta ik als aan de grond genageld. Beide zijn ze precies gekleed zoals ik, als een vampier met puntige hoektanden en een bloedvlek op hun shirt. Ook zij, is precies zoals ik gekleed, alleen ziet het er bij haar zo stijlvol uit, dan ik erbij in het niet val.

"En jij bent?.." Ze richt haar blik omhoog en richt haar kille ogen op de mijne.
"Melanie," Weet ik uiteindelijk te zeggen, terwijl ik naar haar aardbei-rode haren kijk.

Ik wend me naar James, in de hoop dat hij me kan uitleggen wat het meisje met de rode haren van het chique dinertje in mijn hal doet. Maar hij lijkt het zo druk te hebben met het meisje, dat ik totaal uit het zicht ben verdwenen.
"Wat kom jij hier doen?" Sist hij. "Jade, ze heeft me uitgenodigd." Glimlacht ze.

"Hoe kennen jullie elkaar?" Vraag ik. Ik merk dat James' houding van het ene op het ander moment omslaat. Plots doet hij koeltjes en opmerkelijk afstandelijk.
"Ik heb haar ontmoet in Nocturne." Legt Lauren uit. "We gaan er nu weer naartoe, je vind het toch niet erg dat ik haar meeneem hé?" Ik negeer de steken in mijn hart, die voelen als de steken afkomstig van een dolk en knijp mijn ogen samen. Ik doe mijn best om haar gedachten te horen, maar kom er al gauw achter dat die volledig afgeschermd zijn.

"Oh wat dom, je doelde natuurlijk op mij en James?" Ze begint te lachen en een koude rilling loopt van mijn nek over mijn ruggenwervels. Ik zeg niets. "We kennen elkaar uit New Mexico." Zegt ze. Precies op dat moment hoor ik James New York zeggen. Dat lijkt Lauren ontzettend grappig te vinden, ondanks het feit dat haar mond zich tot een grimas krult, blijven haar ogen een kille uitdrukking aanhouden.

"Laten we het erop houden dat we elkaar al heel lang kennen." Voegt ze toe. "Is ze niet ontzettend cool?" Zegt Jade terwijl ze met aanbiddende blik naar Lauren kijkt. Deze blik gebruikt ze normaal gesproken alleen voor beroemde gothics/emo's en James. Rhane rolt haar ogen en kijkt ongeduldig naar haar horloge, geïrriteerd door het gesprek dat zo verschrikkelijk lang moet duren.

"We moeten wel nu gaan willen we voor middernacht in Nocturne zijn." Zucht ze vervolgens. "Jullie mogen mee?" Stelt Lauren voor met een glimlach die overduidelijk geforceerd is.

"gaan jullie maar als je wilt, ik moet hier blijven, het is tenslotte mijn eigen feest." Ik lach, wat luchtig zou moeten klinken, terwijl ik in werkelijkheid naar adem hap.

Lauren kijkt van mij naar James met opgetrokken wenkbrauwen. Een fractie van een seconde is er woede van haar gezicht af te lezen wanneer James zijn hoofd schud en mijn hand vastpakt, in plaats van de hare.

"Het was me een genoegen, Melanie." Zegt Lauren. Ze wacht nog even voor ze haar rode haren over haar schouder gooit en in de auto stapt. "We zien elkaar vast nog eens." Glimlacht ze, opnieuw geforceerd, en dan sluit ze de deur. Ik draai me om naar James.

"Wie kan ik nu nog verwachten? Stacia? Tristan? Destiny? Zeg het maar." Zodra het eruit is, heb ik spijt, het klonk ontzettend jaloers. Ik schaam me omdat hieruit blijkt hoe kleingeestig ik ben. Hoe zielig ik eigenlijk in werkelijkheid ben.

James is een versierder en een gigantische player. Zo simpel kan het zijn.

En vanavond? Tsja, vanavond was ik aan de beurt.

"Melanie..." Hij tilt zijn hand op en legt hem tegen mijn kaak, waar hij met zijn duim over mijn wang wrijft.

Ik wil me losmaken en zeggen dat ik hier geen zin in heb, al de smoesjes, alle leugens. Maar dan kijkt hij me aan en zegt hij zachtjes: "Ik denk dat ik ook maar moet gaan."

Ik kijk hem recht aan. Bam. Een harde stomp in mijn maag en een messteek in mijn ribben als tot me doordringt wat hij eigenlijk bedoelde. Hij moet gaan, dan zou hij haar misschien nog in kunnen halen.

"Oh, ehh. Nou, fijn dat je toch gekomen bent." Stamel ik na een tijdje. Het klinkt niet als iets wat een meisje tegen haar vriendje zou zeggen, maar meer als een vermoeide serveerster tegen haar laatste klant van de avond. Hij glimlacht alleen, waarna hij zijn hand naar boven haar en het kleine zwarte roosje uit mijn haar haalt. "Souvenir?" Vraagt hij. Voor ik antwoord kan geven, zit hij al in zijn auto en rijd hij achterwaarts de oprit af. Ik til mijn hand op en voel dat er een andere bloem in mijn haar is gestopt. Een rode tulp.

Ik laat me op de trap zakken en verstop mijn hoofd in mijn handen. Het liefst zou ik teruggaan in de tijd, dan had ik dit allemaal anders gedaan. Ik had me niet door hem moeten laten zoenen, sterker nog, hem binnenlaten was al een slecht idee...