The One

9

Tijdens mijn vijfde lesuur, Frans, bedenk ik allerlei smoesjes om maar niet naar de tekenles te hoeven. Terwijl de docente druk aan het uitleggen is, is mijn hoofd obsessief bezig met het bedenken van kwaaltjes; Buikpijn, misselijk, koorts, griep, duizelingen, wat dan ook, het maakt niet uit.

Het is niet alleen om James. Om heel eerlijk te zijn, ik weet niet eens meer waarom ik me heb ingeschreven voor deze les. Ik heb geen enkel artistiek talent, mijn project ziet er niet uit en ik wil toch geen kunstenaar worden. En als je James daar nog eens bij optelt, dan krijg je niet alleen een laag eindcijfer, maar ook nog eens een stomvervelende les.

Het beste wat ik kan doen is uiteindelijk toch gewoon gaan. Ik concentreer me helemaal op het pakken van mijn spullen, waardoor ik niet eens merk dat James niet op komt dagen. Ik loop naar mijn schildersezel waar ik mijn kwasten laat vallen. Ik kijk op het randje van de ezel, waar ik dat irritante, driehoekige briefje ontdek. Ik staar ernaar met open mond. Het is zelfs zo erg, dat alles om me heen donker lijkt te worden, en de hele wereld alleen uit dat hoekje van mijn ezel bestaat. Mijn wereld is kort niet meer dan alleen het dunne, driehoekige papiertje waar Stacia op staat geschreven. Ik kijk door het lokaal en ben er zeker van dat hij er niet is. Hoe komt dit hier? Ik wil het papiertje niet aanraken, ik wil het niet eens in de buurt hebben. Ik weiger mee te doen aan dit gestoorde spelletje. Ik mep tegen het papiertje met het uiteinde van mijn kwast, waardoor het papiertje door de lucht zweeft en op de grond terecht komt. Ik weet dat het gestoord is en dat ik me gedraag als een debiel, vooral wanneer de docente, mevrouw Maddison achter me langs loopt en bukt om het papiertje op te pakken. "Volgens mij heb je wat laten vallen!" Zegt ze vrolijk. "Dat is niet van mij," Mompel ik als ik me richt op het rangschikken van mijn potjes verf. "Is er nog Melanie hier dan?" Ze glimlacht.
Wat?

Ik pak het briefje vast dat ze met uitgestrekt armen aanreikt. Dit keer staat er Melanie op de voorkant in James' herkenbare handschrift. Is hier een verklaring voor?

Mijn vingers shaken als ik de hoekjes openvouw. 1 voor 1. Ik strijk de vouwen glad met mijn hand en hap naar adem als er een kleine schets verschijnt. Het is een rode tulp...