The One

24

Ik vergeet bijna adem te halen als ik hem zijn ogen weer dicht zie knijpen. Hij mag dan onsterfelijk zijn, maar ik weet zeker dat zijn hart niet opeens heelt als hij die gaat lopen opensnijden.

"JAMES STOP!" Roep ik huilend. Ik zie hoe hij opkijkt. Ik ren naar hem toe, om vervolgens te zien dat de wond in zijn buik nog steeds bloed. Hij trekt het mes uit zijn borst en kijkt me aan. Gebroken. Tranen stromen over mijn wangen. "Melanie?" Vraagt hij. Zijn stem kraakt en hij ziet er uitgeput uit. Ik knik, hap naar lucht en laat me op mijn knieën naast hem vallen. Ik sla mijn armen voor mijn mond. "Melanie het spijt me zo..." De energie lijkt langzaam uit zijn lichaam te trekken.
"Shht." Sis ik. Zijn huid word bleek en ik trek zijn shirt omhoog om te kijken hoe zijn wonden eruit zien. De wond onderin zijn maag lijkt te helen, maar de wond op zijn borst blijft hevig bloeden.

Ik trek zijn shirt weer naar beneden en vraag me af of de wonden überhaupt wel helen. Hij is toch onsterfelijk? Dan hoort het er toch niet uit te zijn alsof hij DOOD gaat? Ik hoor hem grinniken maar negeer het. Ik weet dat je m'n gedachten hoort, niet lachen jij, je mag blij zijn dat ik mijn gevoel volgde eikel. Dan verschijnt er een beeld voor mijn ogen.
Een bos rode tulpen met een kaartje. In James' herkenbare handschrift staat er: Daar ben ik ook blij om <3

Een verwarde blik verschijnt op mijn gezicht als teken dat ik geen bal begrijp van wat ik net voor me zag. Ik neem maar aan dat hij dat later uit gaat leggen, niet nu, dat mag niet. Op het moment dat de woorden door mijn gedachten schieten, begint hij opnieuw te lachen. Ik werp hem een kwade blik, waardoor hij meteen stopt. "What the hell dacht je dat je aan het doen was?" Ik ga comfortabel zitten, er vanuit gaande dat hij voorlopig nog een grote gatenkaas is. Opnieuw wil hij gaan lachen, en aangezien hij toch onsterfelijk is, druk ik mijn hand een keer flink op zijn buik. Hij kreunt pijnlijk. "Eigen schuld. De situatie is voor zover ik zie, totaal niet grappig." "Sorry." Verontschuldigt hij zich.

"Ik had je gezegd uit mijn leven te verdwijnen, niet om uit je eigen leven te verdwijnen." Zucht ik. Ik hoor hem een sissend geluid maken naast mij en ik kijk bezorgd opzij. "Weet je zeker dat je geen dokter nodig hebt?" Hij schudt zijn hoofd. "De wond onderin mijn maag is weg." zegt hij met moeite. Ik trek mijn wenkbrauwen op. Hij gebaard me dat ik mag kijken als ik hem niet geloof. Ik trek zijn shirt op en zie dat de wond inderdaad verdwenen is. Ook ziet hij zelf er al wat beter uit.

"Waarom?" Vraagt hij dan.
"Waarom wat?"

"Melanie, ik hoor je gedachten. Waarom ben je bang?" Vraagt hij zacht, zijn stem warm en lief. "Waar ben je bang voor?" Vraagt hij nog eens.
"Voor mij?" Voegt hij voorzichtig toe.

Ik kijk naar de grond en trek 1 knie op. Ik sla mijn armen eromheen en schud mijn hoofd. "Ik... ehmm..." Ik durf het niet uit te spreken. "Je mag er ook aan denken als je het niet wilt zeggen hé?" Zegt hij zachtjes. Ik haal diep adem en denk:
Ik ben bang je te verliezen, oké? Ik weet dat je me verteld heb dat je onsterfelijk bent, maar dat doet er niet toe. Ik ben voor alsnog bang. Alsjeblieft beloof me dat je niet weer vertrekt?

Het blijft opmerkelijk stil waardoor ik zucht, bang dat hij wel weer is vertrokken voor hij voor eeuwig aan me vast zit. "Oh, maar ik zou het een eer vinden als ik voor eeuwig aan jou vast zou mogen zitten." Hoor ik hem dan lachen. Ik kijk hem kwaad aan. "Je speelt met mijn gevoelens, jij weet net zo goed als ik dat ik je weer kwijt was omdat je niet antwoordde." Hij kreunt, meteen kijk ik op, bang dat er weer wat aan de hand is. "De wond is aan het helen, verder niks aan de hand, relax." Grijnst hij.

Opgelucht haal ik adem. "Nee." Zegt hij. Ik trek mijn wenkbrauwen op. "Nee, ik ga niet weg zolang jij wil dat ik blijf, en ik zal je alles uitleggen, wanneer jij daar behoefte aan hebt." Een glimlach verschijnt rond mijn mondhoeken. Ik sta op en veeg mijn broek af. Ik steek mijn hand naar hem uit en hij pakt hem zonder twijfel aan. Ik help hem omhoog en draai me om om hem mee te nemen naar mijn auto.

"Mel?" Ik voel hoe hij mijn hand weer voorzichtig vastpakt en ik stop meteen met lopen. Ik kijk over mijn schouder en zie dat hij iets wil vertellen, dus draai me om en kijk hem aan. Mijn lichaam tintelt weer zoals gewoonlijk en een golf vol warmte glijd door mijn lichaam. "Ja?"

"ik hou van je." Fluistert hij. Ik glimlach. "Ik ook van jou." Ik zet een stap in zijn richting en ga op mijn tenen staan om hem een kus op zijn lippen te planten.

"1 vraagje nog." Zeg ik als ik terugtrek. Ik zie hem verbaast kijken. "Waarom tulpen?" Vraag ik nieuwsgierig. Hij grijnst. "Weet je dat elke bloem zijn eigen betekenis heeft? De rode tulpen staan voor de perfecte liefde." Grijnst hij. Ik glimlach en bijt op mijn onderlip.

Zijn lippen vinden de mijne al vrij snel weer. Hij vraagt toestemming en als ik die meteen geef, verdiept hij de kus. Zijn handen vinden mijn wangen en ik verstrengel mijn vingers in zijn haar. Mijn lichaam tintelt volledig en de warmte die ik miste is terug. En nu ik het eindelijk weer terug heb, weiger ik het nog te laten gaan. Ik weet dat je m'n gedachten hoort James, Ik hou van je. Ik voel hoe hij tussen de kus door glimlacht. Hij hervat de kus en ik laat mijn lippen synchroon gaan met de zijne.

EINDE