The One

19

Ik blijf James in de gaten houden vanuit mijn achteruitkijkspiegel. Hij rijd nog steeds dicht achter me.
Ik grijp naar de Mickey Mouse sweater die nog in de verpakking op de passagiersstoel ligt. Ik glijd met mijn vingers over de Mickey Mouse op de voorkant en denk terug aan het moment dat hij deze voor me uitzocht.

"zie je wel dat deze sweater geen capuchon heeft?" Vroeg hij me, terwijl hij de trui tegen me aan hield om de maat te controleren.
"En daarmee wil je zeggen dat?" Ik tuurde in de spiegel naast me een vroeg me af of hij mijn kledings-style net zo afschuwelijk vind als iedereen dat vind.
Hij haalde zijn schouder op. "Wat kan ik zeggen? Ik heb je liever zonder capuchon."

Ik glimlach om de herinnering, de manier waarop hij me kuste in rij bij de kassa. Het gevoel van zijn zachte, warme lippen op de mijne...
Mijn IPhone gaat af en ik zie in mijn spiegel dat James zijn mobieltje tegen zijn oor houdt. Ik glimlach en neem op. "Hallo." Zeg ik met een stem die verleidelijk moet klinken. "Hou toch op." Hoor ik Jade zeggen. Oké, awkward. "Sorry; ik ben het maar."
"Oh, oke. wat is er?" Ik geef mijn richtingaanwijzer een tikje, zodat James weet dat ik van richting ga veranderen.
Dan pas, merk ik dat hij helemaal niet meer achter me rijd.

Ik kijk in mijn zijspiegels en mijn ogen turen vervolgens alle 4 de rijstroken af, maar nergens zie ik James.

"Zeg, luister je eigenlijk wel?" Vraagt Jade geïrriteerd.
"Sorry, wat?" Ik laat mijn gaspedaal los en kijk zelfs over mijn schouder, op zoek naar de opmerkelijke Porsche Boxster waar James in rijd. Iemand in een enorme vrachtwagen schiet voorbij, toetert luid en steekt zijn middelvinger op. Hmm... Vriendelijke mensen, heerlijk.

"Ik zei: Rhane is verdwenen!!"
"Hoe bedoel je, verdwenen?" Ik wacht zolang ik kan voor ik afsla, James is nergens te zien en ik weet zeker dat hij me niet heeft ingehaald. "Ik heb haar al een paar keer geprobeerd te bereiken op haar mobiel, maar ze neemt niet op." "En?" Vraag ik. Ik hoop maar dat ze opschiet met haar theorie over hoe dit bewijst dat Rhane vermist is, want nu heb ik zelf een verdwijning te ontrafelen.

"En, ze neemt haar telefoon niet op en ze is niet in haar appartement. Er is ook niemand die haar heeft gesproken sinds Halloween!"

"Hoe bedoel je?" Vraag ik weer. Ik controleer opnieuw al mijn spiegels, opzoek naar James. Nog steeds zie ik hem niet. "Is ze dan niet met jullie mee naar huis gegaan?" "Nee, niet echt." Jade haar stem klinkt nu als die van een klein meisje met een enorm schuldgevoel. Nadat 2 andere bestuurders voorbij scheuren en luid toeteren, en ook hun middelvinger opsteken, geef ik het op. Ik neem me voor om hem zo meteen te bellen om uitleg te vragen zodra ik klaar ben met Jade.

"Hal-lo!!" Roept ze door mijn telefoon, waardoor ik schrik. "Als je het te druk hebt om met me te praten, dan zeg je het maar gewoon. Ik kan Mike ook bellen hoor!" Ik haal diep adem en probeer kalm te blijven. Ik voeg in en ga de linkerrijstrook op, met de bedoeling plankgas te rijden en zo snel mogelijk thuis te zijn. "Het spijt me Jade, ik zit in de auto en moet ondertussen ook op de weg letten."

"Het zal wel." Mompelt ze. "In ieder geval, ik heb je dit nog niet verteld maar... Naja ik en Lauren zijn ongeveer zonder haar vertrokken."
"Jullie zijn wát?"

"Je weet wel, vanuit Nocturne. Ze was min of meer verdwenen, we hebben gezocht maar konden d'r niet vinden. We dachten dat ze zoals gewoonlijk achter een jongen aan was gegaan en zijn daarna vertrokken."

"Je liet haar achter? IN LA? OP HALLOWEEN?! Als elke freak op het noordelijk halfrond op straat te vinden is?" "Wat moesten we dan? Ik bedoel ik weet niet of je het weet? Maar ze is wel 18 en kan dus doen en laten wat ze wil. Lauren zou op haar letten maar verloor haar uit het oog, ik heb haar gesproken en ze voelt zich vreselijk."
"Lauren? Voelt zich vreselijk?" Herhaal ik ongelovig. Ze lijkt me niet een type dat schuldgevoelens kent, of.. überhaupt gevoelens kent.
"Wat bedoel je daar nu weer mee?" Ik klem mijn kaken op elkaar en druk het gaspedaal naar beneden. Ik weet tenslotte dat er nu toch geen politie in de buurt is. "Sorry." Zeg ik dan, waarna ik het gaspedaal weer loslaat en me aan de snelheidslimiet houdt. "Ik maak me gewoon een beetje zorgen..." "Ik weet het." Antwoord ik. "Hoezo je weet het?" "Ik bedoel ik weet hoe je je voelt." zeg ik vlug.

"Waar ben je eigenlijk?" Merkt Jade dan op. "Ik ben onderweg naar huis van Disneyland. James nam me mee." "Oh mijn god! dat is zo ontzettend bizzar!" Roept ze uit. "Pff, vertel mij wat." val ik haar bij. Het idee dat hij er vaker komt, is nog steeds raar. Vooral nu ik het zelf gezien heb.

"Nee, ik bedoel, Lauren was er ook naartoe vandaag. Ze zei dat ze er al lang niet meer geweest was en wilde kijken wat er veranderd was. Is dat niet idioot? Jullie zijn haar niet eens tegengekomen?"

"Hmm, nee." Mijn maag trekt samen, maar ik doe mijn uiterste best luchtig te klinken. "Huh, raar. Maar ja, het is er ook erg groot en druk natuurlijk." "Ja, ja klopt. Luister ik moet nu ophangen. Zie ik je morgen?" Voor ze kan antwoorden, zet ik mijn auto aab de kant langs de stoep. Ik zoek in mijn oproepenlijst naar James' telefoonnummer en stomp mijn hand zo hard mogelijk tegen het stuur als er 'onbekend' staat.

Leuk vriendje. Ik heb zijn nummer niet, en ik heb ook geen idee waar hij woont.