The One

23

Afgelopen weken heb ik mijn uitweg gevonden in de alcohol. Elke ochtend bij het luiden van de wekker gaan de eerste slokken erin, en 's avonds vlak voordat ik mijn ogen sluit gaan de laatste slokken erin. Op school drink ik ook, wodka verborgen in een waterflesje. Zodra James in mijn hoofd verschijnt neem ik een slok, en nog eentje, en daarna nog een paar, net zo lang tot de herinnering aan hem is verdwenen en ik weer rustig ben.

Zonder te weten waarom, gris ik mijn jas van de haak, stop mijn voeten in mijn all-stars en ren naar Steffany haar kamer, waar ik de autosleutels van haar nachtkastje gris. Ik ren naar beneden, naar de garage. Ik heb geen idee waar ik naartoe ga, of überhaupt waarom. Ik weet alleen dat ik moet opschieten en dat ik de plek wel herken als ik er eenmaal ben.

Ik rijd in noordelijke richting rechtstreeks naar het centrum. Ik word opgehouden door het drukke verkeer, maar draai rechtsaf een straatje in waardoor ik een paar voetgangers moet ontwijken.

Zodra ik de drukke wegen achter me laat, trap ik het gaspedaal in en volg mijn instinct. In snel tempo laat ik het centrum achter me. Dan snijd ik een tegenligger af, draai een natuurpark in en trap op de rem zodra ik op het parkeerterrein sta. Ik laat mijn sleutels en mijn Iphone in mijn zak glijden en haast me naar het pad. Ik kijk om me heen, geen idee waar ik ben. Toch lijk ik precies te weten waar ik naartoe moet. Het is al behoorlijk donker en ik zie geen hand voor ogen.

Ik steek mijn handen diep in mijn zakken en rillend van de kou strompel ik verder. Ik heb geen idee waar ik naartoe ga, wat mijn eindbestemming is. Het is net de als de weg hier naartoe; ik herken het vast wel zodra ik het zie.

Een deel van mij schreeuwt dat ik moet omkeren, dat het idioot is, om zo 's avonds laat in mijn eentje op straat rond te zwerven, vooral omdat ik de omgeving totaal niet ken en geen idee heb waar ik naartoe ga. Maar ik kan niet stilstaan, ik moet wel verder, alsof mijn voeten het voor het zeggen hebben en ik alleen maar kan doen wat zij zeggen.

Als mijn Iphone in mijn zak begint te trillen haal ik mijn hand uit mijn jaszak en haal trillend de telefoon naar mijn oor. "Ja?" Zucht ik oppervlakkig.

"Is dit je nieuwe manier van de telefoon opnemen? Want ik vind het maar niks." "Wat is er Mike?" Ik loop verder, nog steeds rillend van de kou. Ik loop een soort berg op, geen idee waarom maar zoals ik mezelf blijf vertellen, ik herken het vast wel wanneer ik er ben.

"Ik wilde je laten weten dat je een lekker wild feest mist. En gezien het feit dat je de laatste tijd wel van een beetje feesten houd, dacht ik, ik bel je even. Trouwens, als ik eerlijk moet zijn, stelt het ook weer niet zoveel voor. Je zou het met eigen ogen moeten zien. We staan hier met honderden goths aan een ravijn. Het lijkt wel een dracula-conventie of zoiets."
"Is Jade er ook?" Vraag ik.

"Ja, die is op zoek naar Lauren geloof ik. Die is plotseling van de aardbodem verdwenen." Mijn maag trekt samen zodra ik haar naam hoor. Son af a...

"Ik dacht dat ze gothic niet meer interessant vond?" "Oh, dat dacht Jade ook, en geloof me ze is bloedlink over het feit dat ze nu de juiste kleren niet aan heeft." Grinnikt hij. Aangekomen op de top van de berg, zie ik een grote afgerond. Een ravijn.

"Zei je nou net dat je in een ravijn stond?"
"Ja,"
"Ik ook, ik denk dat ik er bijna ben." Zeg ik, terwijl ik dichter naar de rand loop om te kijken of ik de bodem van deze afgrond kan spotten.
"Wacht, ben je hier?" Vraag hij verontwaardigd. "Ja, ik loop nu langs de rand van het ravijn, het zal verderop wel zijn." Antwoord ik, nog steeds in de war van alles.
"Maar, hoe weet jij van dit feest? Ik bedoel, Jade wilde er absoluut niks over zeggen maar we weten beide dat ze het altijd wel aan iemand verteld." Ik hoor hem een keer ademhalen tussendoor. "Heeft ze het jou ook verteld?"

Ik denk na, hmmmm... Nee, ik werd wakker uit een dronken roes en een raar gevoel, dus ik deed wat elke andere idioot zou doen, ik pakte mijn jas en sleutels en ging de deur uit, begon ergens heen te rijden waarvan ik nog steeds geen idee heb waarheen en dan kom je uiteindelijk terecht op een gothic feest.

"Nee, Mike ze heeft me niks verteld, ik ben er toevallig achtergekomen. Maar goed, ik ben er bijna, ik zie je over een paar minuten. Tenminste, als ik niet verdwaal in de mist die hier hangt."
"Mist? Mel, er is hier geen..."

Voor hij zijn zin af kan maken, zie ik een donker silhouet van een persoon verschijnen. "Mike, ik moet gaan. Ik bel je later wel terug oké?" Zonder antwoord af te wachten hang ik op en laat ik mijn telefoon weer in mijn broekzak zakken. De silhouet gaat tegen een rots zitten en lijkt iets in zijn hand te hebben.

Voorzichtig en zo stil mogelijk loop ik een stukje dichterbij. Alhoewel deze zekere persoon nog zeker 10 meter van mij verwijdert is, je weet maar nooit of hij/zij je hoort aankomen.

Nu ik de afstand met ongeveer 3 meter heb kunnen verkleinen, kan ik opmaken dat de silhouet afkomstig is van een man. Nog steeds loop ik dichterbij. De mist lijkt langzaam te zakken en ik zie hoe de silhouet van een man een duidelijker beeld geeft van de persoon. De man draagt een zwarte skinny jeans, wat mij een teken lijkt dat hij nog redelijk jong moet zijn. Zijn haar zit warrig en zijn houding ziet er vermoeid uit. In zijn hand kan ik een zilver, scherp voorwerp opmaken, ik denk een mes. Hij draagt een leren jasje en een zwart t-shirt. Hij haalt het scherpe voorwerp meerdere malen over zijn hand, waarna het mes een rode kleur aanneemt, die gelijk is aan de kleur van de vloeistof die van zijn hand druipt. Ik kijk naar zijn postuur. Het komt me bekend voor... Mike? Nahh die is op een feest. Tristan? Nah, ook niet. Zijn postuur is langer en slanker.

Zodra ik opmerk dat de rode vloeistof op zijn hand weg druipt en de wond verdwenen is, schrik ik. Nee... Nee dat kan niet... Toch? Hij is vertrokken... Lauren had hem gezien in New York. Hij had belooft te vertrekken en mijn leven voorgoed met rust te laten. Opnieuw haalt de jongen het mes over de palm van zijn hand. Dan staat hij op, waardoor ik een paar stappen achterwaarts zet.

Ik zie hoe hij iets mompelt en mes tegen zijn buik zet. Hij knijpt zijn ogen samen en drukt het mes zijn lichaam in. Een schreeuw van pijn verlaat zijn lichaam als hij het langzaam doordrukt, totdat het mes tot aan het handvat is verdwenen. Hij haalt het eruit en laat zich op zijn knieën vallen. Hij kijkt omhoog als hij het laatste stukje van het mes uit zijn lichaam trekt. Een uitdrukking vol pijn verschijnt op zijn gezicht als hij het volledig bebloede mes tegen de linkerkant van zijn borstkas zet en opnieuw iets lijkt te mompelen. Ik sla mijn handen voor mijn mond als ik zie hoe hij het mes er een halve centimeter in drukt. Neeneeneeneeneeneeneeneeneeneeeneeeeee.... NEE. Opnieuw zet hij druk op het mes....
________________

Ayeee, wtf is happeningg??? Jupp, 1 na laatste hoofdstuk :)