The One

20

Toen James gisteravond eindelijk belde (tenminste, ik neem aan dat hij het was, aangezien er alleen maar onbekend op mijn scherm verscheen), liet ik mijn telefoon net zolang overgaan totdat hij op de voicemail sprong. Vanochtend, terwijl ik mijn broodje naar binnen prop, wis ik het berichtje zonder ernaar te kijken.

"Niet eens een beetje nieuwsgierig?" Vraagt Steffany als ze de keuken in komt. "Nee." Ik heb opeens geen honger meer. "Je had mij ernaar kunnen luisteren dan had ik je een idee kunnen geven van wat hij zei." "Nee." Antwoord ik opnieuw.

Mike was slim genoeg om niet op mij te blijven wachten en dus rijd ik vandaag alleen naar school. De bel is allang gegaan. Toch zie ik James naast zijn auto staan, wachtend op mij, op het 1 na beste plekje, de beste vrijgelaten voor mij.

"Hoi," Zegt hij, als hij naar mijn kant van de auto loopt en naar me toe leunt voor een kus. Ik pak mijn tas en haast me naar het hek. "Sorry dat ik je gisteren kwijtraakte op de weg. Ik probeerde je te bellen maar je nam niet op." Hij komt naast me lopen.

Ik pak de koude, stalen staven van het hek en trek eraan. Geen beweging. Ik sluit mijn ogen, leun tegen het hek en weet dat ik te laat ben. Ik kom er niet meer in, het hek is dicht.

"Heb je mijn berichtje ontvangen?"

Ik laat het hek los en loop naar het kantoortje. Ik zie het allemaal voor me: ik mag uitleggen waar ik gisteren was en waarom ik vandaag te laat ben. " Wat is er aan de hand?" Hij pakt mijn hand vast en mijn lichaam word meteen een paar graden warmer. "Ik dacht dat we een leuke dag hadden? Dat je het naar je zin had?"

Dan leun ik tegen het lage stenen muurtje. Ik zucht en voel me volkomen weerloos.

"Deed je alleen maar alsof om mij een plezier te doen?" Hij knijpt zachtjes in mijn hand. Zijn ogen smeken me om niet kwaad op hem te zijn. Bijna val ik ervoor. Bijna geloof ik elk woord, maar dan trek ik mijn hand los en loop ik weg. Wist hij dat Lauren ook in Disney was? Jaloerse gedachten schieten door mijn hoofd.

"Melanie, ik heb geen interesse in Lauren. Ik wil alleen maar bij jou zijn." Zegt hij.

"Kun jij mijn gedachten lezen?" Fluister ik verbaasd en met grote ogen. Meteen herinner ik me mijn meest gênante gedachten en mijn wangen beginnen te gloeien.

"Meestal wel ja," Nonchalant voegt hij toe; "Nou ja, eigenlijk altijd wel, ja."

"Hoe lang al?" Vraag ik hem. "Al sinds de eerste dag dat ik je zag." Fluistert hij. Zijn ogen houden de mijne vast en ik voel een golf warmte door mijn lichaam stromen. "En wanneer was dat precies?" Hoelang achtervolgt hij me al? Is hij een stalker?

"Melanie, ik stalk je niet." Grinnikt hij. "Niet op de manier die jij denk in ieder geval." Voegt hij grijnzend toe.

"Waarom zou ik je geloven?" zo langzamerhand weet ik dat ik niet zomaar alles moet aannemen wat hij zegt, ookal zijn het de kleine dingen.
"Omdat ik nog nooit tegen je gelogen heb."
"Je liegt nu toch?""
"Ik heb nog nooit tegen je gelogen over iets wat echt belangrijk is." Zegt hij en hij keert zijn hoofd af. "En wat dacht je van het feit dat ik je nummer niet weet, dat ik nog nooit heb gezien waar en hoe je woont? Hoe hoog staat dat op je lijst van belangrijke dingen die je verteld als je een relatie hebt?"

Hij zucht en zijn ogen zien er moe uit. "Hoe hoog staat het op jou lijstje dat je gedachten kunt lezen en dat je overleden broertje Austin regelmatig 's avonds een bezoekje brengt?!"

"JIJ weet helemaal NIKS van mij!" Ik sta op, mijn handen zweten en trillen, mijn hart begint een diskobeat. Zonder nog iets te zeggen loop ik het lokaal uit, door de gangen, over het school plein en ik loop door het kantoortje de school uit, op weg naar mijn auto.

James staat me op te wachten, mijn tas bungelend aan zijn vingertoppen. "Was het je niet opgevallen dat ik eerder bij het hek was dan jij, terwijl je ver voor me uit liep?" Zwetend, hyper en in paniek sta ik voor hem. Ik kan dan misschien niet winnen van iemand als hij, maar ik kan me op het minst tot het laatste moment verzetten en proberen te ontsnappen ondanks het feit dat hij vele malen sneller is. IK draai me om en loop weg.

"Melanie!" Roept hij. Hij steekt zijn arm naar me uit en laat die dan weer langs zijn zijde vallen. "Denk je serieus dat ik dit alles heb gedaan om je te kunnen vermoorden?" Zijn ogen staan angstig, en vol pijn als hij mijn gezicht onderzoekend bekijkt.