The One

12

Steffany heeft blijkbaar een geweldige verrassing ingehuurd voor iedereen, want toen ik een klein kwartier geleden naar de deur liep, stonde er een helderziende voor de deur. Haar naam is Kate. Ze had meteen door dat ik anders was, omdat ik een verbaasde uitdrukking op mijn gezicht had. Niet alleen omdat er geen Kate was uitgenodigd, maar ook omdat ik haar gedachten niet hoorde. Net als bij James. Alleen bij James is dat anders.

Ik kan haar niet zomaar wegsturen, al heb ik daar wel neigingen toe.

"Oh, mooi het is je gelukt te komen. Ik zie dat je mijn nichtje al ontmoet hebt," Ze neemt de vrouw mee naar de zijkamer waar een tafel voor haar klaarstaat. Steffany vraagt of ik een drankje voor Kate wil gaan halen, en als ik terugkom, is ze al met de eerste kaartlezing bezig. "Ik zou maar in de rij gaan staan, voordat deze te lang word." Ik houd mijn hoofd schuin en antwoord: "Misschien strakjes." 

Ik ben blij om te zien dat Steffany zich voor de verandering eens vermaakt.

Alle willekeurige energievelden en gedachten om me heen, James daarbij opgeteld, het word allemaal een beetje te veel. Ik loop naar buiten en ga op het bankje voor het zwembad zitten.

Het is me tot nu toe redelijk gelukt om James op afstand te houden. Ik gedraag me nonchalant, en negeer hem op school, maar zijn onverwachte komst van vanavond, hetzelfde gekleed... Ik weet niet wat ik daarvan moet denken... Het leek er toch op dat hij meer interesse had in Stacia, of het meisjes met de rode haren, in iedereen behalve mij. Met zijn charme, knappe uiterlijk en zijn onverklaarbare goocheltrucjes. 

Het bos bloemen dat hij me gaf. Het waren 24 rode tulpen. Ik ruik eraan. En ondanks het feit dat tulpen niet bekend staan om hun intense geur, ruiken ze toch lekker zoet. Ik adem de lucht diep in, en beken heel stiekem. Ik beken stiekem dat ik hem ergens toch wel leuk vind. Maar dan niet gewoon leuk. Nee, leukleuk. Ik kan nog zo hard mijn best doen het te ontkennen, maar dat maakt het er niet minder om. 

Voor James opdook bij ons op school was ik bereid om een eenzaam leventje te leiden, tuurlijk zou het leuk zijn als ik ooit nog een man toe zou kunnen laten in mijn leven, maar wat voor een relatie heb je als ik tussen de regels door lees? Als ik alles hoor waar mijn vriend aan denkt? Hoe kun je een normale relatie hebben als elke aanraking zo overweldigend is? 

Het klinkt misschien gaaf, gedachten lezen en weten wat mensen meemaken zonder ernaar te hoeven vragen. Tot je ontdekt dat er geen uit-knop voor is. Want zelfs mijn beste vrienden denken wel eens nare dingen. Zonder die zo gewilde uit-knop, moet je dan maar heel vergevingsgezind zijn. 

Dat is dus ook weer een pluspunt voor James. Hij is een automatische uit-knop. Hij is de enige waarvan ik de gedachten niet kan horen. De enige die de chaos in mijn hoofd stil weet te krijgen. Met hem in de buurt voel ik me zo fijn, zo warm en zo normaal als voor mij mogelijk is. Toch is er een stem in mijn hoofd dat blijft volhouden dat dit nooit normaal kan zijn.

Ik staar naar het water, de lichtbollen rond het zwembad veranderen langzaam van kleur en de weerspiegeling in het water verandert doorgaans van vorm. Ik ga zo op in mijn gedachten dat ik het niet eens merk wanneer James naast me komt staan.

"Hay." Hij gllimlacht.

Zodra ik opkijk, begint mijn lichaam weer te tintelen en het warme gevoel bekruipt me weer. 

"Leuk feest. Ik ben blij dat ik ongevraagd toch langs ben gekomen" Hij komt naast me zitten en ik kijk strak voor me uit. Ik weet dat het gewoon een plagerig geintje is, maar ik ben zo zenuwachtig dat ik geen woord over mijn lippen kan brengen. "Jij bent zo'n beetje de mooiste vampier die ik heb gezien." Zegt hij, terwijl hij zijn ogen over de bloedvlek op mijn shirt laat glijden. "Jij mag er anders als vampier ook best zijn hoor." Zeg ik, na een lange, doodse stilte. 

"Waarom sta je niet in de rij voor een kaartlezing?" vraagt hij. Het puntje van zijn wijsvinger glijd over mijn wang. Langzaam haal ik mijn schouders op en ik druk mijn lippen op elkaar. Ik wil dat hij zich stil houd, en me kust. 

"Geloof je er niet in?"

"Nee. Ehh.. Ik... Ik weet het niet." Stamel ik zenuwachtig.

Waarom blijft hij praten? Snapt hij niet dat dit misschien mijn laatste kans is op een kus als een gewoon tienermeisje? Dat zo'n kans zich misschien wel nooit meer voordoet? "Waarom sta je er zelf niet?" In mijn vraag is duidelijk de laag ergernis te horen.

 "Tijdsverspilling," Hij lacht. "Het is toch onmogelijk? Gedachten horen en de toekomst voorspellen?" 

Ik richt mijn blik op het zwembad en knipper fel met mijn ogen om zijn woorden weg te vagen. Als ik nog eens een paar keer knipper, lijken de bollen om het water niet alleen roze te kleuren, maar lijken de weerspiegelingen in het water ook nog eens op hartjes.

"Heb ik iets gedaan om je toorn te wekken?*" Vraagt hij. Zijn vingers rond mijn kin om mij terug te draaien naar hem. Nog weer zoiets. Het ene woord wat uit zijn mond komt is heel eigentijds, het volgende moment lijkt het alsof hij zo uit een boek van Shakespeare is gestapt. 

"Nee, je hebt mijn toorn niet gewekt." Herhaal ik grinnikend.

* = Toorn wekken is iets als irriteren, of boos maken in William Shakespeare taal ;'), lees vooral verder

"Wat is er zo grappig?" Zijn vingers glijden naar mijn slaap, en blijven hangen bij mijn litteken. Het litteken van de autocrash. Meteen trek ik terug. "Hoe kom je daaraan?" Vraagt hij, inmiddels zijn hand weer langs zijn zij. Hij kijkt me aan met zo'n gevoelige, intieme blik, dat ik hem bijna alles wil gaan vertellen.

Maar ik weet mezelf tegen te houden. Dit is de enige avond in het jaar waarop ik mag doen alsof het omkomen van mijn hele familie niet mijn schuld is. Ik mag vanavond ondoordachte beslissingen nemen waar ik later spijt van krijg. Vanavond ben ik niet Melanie, Vanavond ben ik geen freak. Vanavond, ben ik een normaal tienermeisje. 

"Ik wil er niet over praten."

De bollen op het water kleuren rood, en weerspiegeling in het water vormt een rode tulp.

"Waar wil je dan wel over praten?" Fluistert hij, terwijl hij me aankijkt met zijn mooie, grote ogen. Alsof hij recht in mijn ziel kijkt. 

"Ik wil helemaal niet praten." Antwoord ik zacht. Ik voel zijn lippen tegen de mijne, en houd mijn adem in.