The One

22

*A/N, dit is in de weken nadat James vertrok, veel is in de verleden tijd geschreven, dus niet in de war raken xx*

Het was raar tijdens Engels zonder James. Niemand die mijn hand vasthield, in mijn oor fluisterde en fungeerde als een uit-knop. Ik ben zo gewend aan zijn effect op mij, dat ik vergeten ben hoe gemeen Stacia en Tristan zijn. Constant zitten ze te sms'en. Doorgaans gemene dingen over mij. 'Stomme freak, geen wonder dat hij is vertrokken.' En vanaf dat moment wist ik dat ik mijn zonnebril, capuchon en Ipod weer hard nodig had.

En ja, ik zag de ironie er wel van in. Ik begreep de zogenaamde grap. Want voor iemand die op het parkeerterrein in tranen uitbarst en haar onsterfelijke vriendje vraagt om per direct te vertrekken zodat ze weer normaal kan zijn, ben ik weer precies het tegenovergestelde van normaal.

Want nu, in mijn leven zonder James, zijn alle willekeurige gedachten en energievelden terug. Het is weer zo ontzettend beklemmend en overweldigend dat mijn oren voortdurend suizen en mijn ogen de hele tijd prikken. De migraine komt veel te snel terug en neemt mijn hoofd over en zorgt ervoor dat ik me zo misselijk en duizelig voel dat ik normaal kan functioneren.

Toch raar hoezeer ik me zorgen maakte over hoe ik Mike en Jade moest vertellen dat het uit is. Het duurde 2 hele weken voor zijn naam ook maar ter sprake kwam, en toen dat gebeurde, deed ik het zelf. Ze waren duidelijk al gewend aan het geregelde spijbelen dat zijn afwezigheid ze niet eens opviel. Een paar dagen daarna, tijdens de lunch, schraapte ik mijn keel en zei: "Mochten jullie het willen weten, het is uit tussen James en mij." Ze keken me met open ogen aan en wilden beide tegelijk iets zeggen, maar ik stak mijn hand op. "En hij is weg."

"Weg?" Vier ogen staarden me aan, twee monden zakten nog verder open; ze konden het amper geloven. Ik wist dat ik ze een verklaring schuldig was, maar ik sloeg m'n ogen neer, schudde mijn hoofd, beet op mijn lip en weiger er meer over te zeggen.

Bij mevrouw Maddison in de tekenles was dat minder eenvoudig. Een paar dagen nadat James vertrok, kwam ze naar mijn schildersezel toe. Ze zei: "Ik weet dat jij en James het goed konden vinden, en ik besef dat dit erg moeilijk voor je moet zijn, maar toch denk ik dat jij dit maar moet meenemen. Je zult het bijzonder vinden."

Ze duwde een schildersdoek in mijn handen, maar ik zette het meteen tegen de schilderspoot van mijn ezel en ging gewoon verder met waar ik mee bezig was.

"Ga je het niet eens bekijken?" Vroeg ze, verbaasd door mijn gebrek aan interesse voor James' fantastische replica van het zoveelste meesterwerk.

Ik draaide me naar haar toe, trok mijn mondhoeken geforceerd omhoog in een grimas en antwoordde: "Nee. Maar bedankt dat u het me gegeven hebt."

Nadat de bel was gegaan, nam ik het schilderij mee naar mijn auto en gooide het in de kofferbak zonder er naar te kijken. Mike zag het liggen en vroeg wat het was, ik stak mijn sleutel in het contact en startte de motor. "Niks."

Wat ik alleen nooit had verwacht, is hoe eenzaam ik me voelde. Ik heb nooit goed beseft hoe ik rekende op James zijn aanwezigheid.

Afscheid nemen van mijn James, mijn vreselijk aantrekkelijke, beetje griezelige en misschien wel kwaadaardige, onsterfelijke vriendje was toch moeilijker dan ik had gedacht.

Op zaterdag vragen Mike en Jade me mee om met zijn drieën een terrasje te pakken en wat te gaan drinken. Toen viel zijn naam, en meteen voelt het alsof er een baksteen vast zit in mijn keel. Ik slik de brok weg en dan voelt het alsof de baksteen die zich net in mijn keel bevond, met een klap in mijn maag valt. "Trouwens... nu we het toch over hem hebben... Lauren heeft James in New York gezien" Ik staar Jade aan en mijn lichaam wordt koud, ondanks alle alcohol die door mijn lichaam stroomt. Want ja, ik heb alcohol besteld. Ik neem nog een slok en voel hoe de kou verdwijnt en mijn pijn en zorgen met zich mee neemt.

Dus neem ik nog een slok.

En nog eentje.

En dan tuur ik naar haar en zeg: "Waarom vertel je me dat eigenlijk?"

Ze haalt haar schouders op en slikt haar drinken door. "Lauren wilde dat ik het je vertelde."