KILIÇLARIN GÖLGESİNDE Kİ AŞK

BÖLÜM 6

" Eğer bir ihtiyacın olursa biz buradayız Hazan. Hiç bir şekilde uğramaktan çekinme. "

Güldeste son bir çare Hazan'ın yanına oturup arkadaşını konuşturmaya ve gömüldüğü bu sessizlikten kurtarmaya çalışmıştı. Ne var ki Hazan, Karahan'la olan konuşmasından sonra daha çok içine gömülmüş ve hayattan vazgeçmişti.
Aradan tam bir gün geçtiği halde Karahan yanına bir kez uğramamış ve bu konu hakkında hiç bir şey söylememiştı. Artık zerre kadar umudu kalmamıştı Hazan'ın. Hayatının geri kalanını bu evde yanlızlığa ve acıya mahkum olarak geçireceğini biliyordu.
Karahan bugün ya da yarın yola çıkacak, genç kız bir ömür boyu gülümsemeye hasret kalacaktı. Kalbindeki acı dahada fazlalaşarak genç kıza eziyet ederken baş sağlığına gelenlerin bir an önce gitmesini ve doya doya ağlamayı umdu genç kız.

Güldeste cevabını alamadığı cümlesini tekrarlama gereği duymamış, arkadaşına üzgünce bir bakış attıktan sonra sessizce odadan ayrılmıştı.
Aşağıya indiğinde annesinin merdivenlerin başında sorgu dolu gözlerle onu beklediğini gördü. Kadıncağız bir çare kızının yüzüne bakarken Hazan'ın biraz olsun kendine gelebilmiş olmasını diliyordu. Ama Güldeste'nin yüzünde gördüğü hüzün cevabını almasına yetmişti. Güldeste annesine bakarak olumsuzca başını salladı. Yaşlı kadın derin bir iç çekerek kapıya doğru yöneldiğinde Hazan'a tüm kalbiyle acıyor ve üzülüyordu.

Aşağı kattan gelen ayak sesleriyle oturduğu yatakta amaçsızca karşısındaki duvarı izlemekten ve derin düşüncelere dalmaktan kurtulmuştu Hazan. Az önce köyün tek camisinden müezzin akşam ezanını okuduğunu duymuş ve akşam olduğunu o zaman farketmişti. Karahan akşama kadar eve uğramamış, genç kız inkar etmeye çalışsa da bütün gün onu merak etmişti. Uyuşmuş ayaklarını yataktan aşağıya sarkıttığında acıyı daha yeni farketmiş, sanki kalbi daha şimdi atmaya başlamıştı.
Sarsak adımlarla pencerenin önüne geçip bir müddet dışarıyı süzdü neye baktığını ve ne aradığını bilmeden.
Sonra ahşap merdivenlerden gelen kuvvetli ayak seslerini duydu ve kapıya odaklandı. Anlaşılan Karahan yukarı odasına çıkıyordu. Kalbinde yeni bir ümit filizlendiğinde onu bastırması fazla zor olmamıştı.
Belki... Dedi iç sesi ona bütün cazibesini kullanarak.

"Belki de buraya geliyordur. "

Ona şiddetle karşı çıkıp kendini öyle olmadığına inandırmaya çabalarken farkında olmadan eski ama büyük aynaya kaymıştı gözü. Nedense bir anda nasıl göründüğünü merak etmişti.
Gözleri aynadaki perişan olmuş kızın yüzüne kaydığında sıkıntıyla iç geçirdi. Göz bebekleri ağlamaktan kıpkırmızı olmuş, göz altları küçümsenemeyecek kadar şişmiş ve morarmıştı. Küçük ve sivri burnu hafifçe kızarmış, bu kızarıklık yanaklarına da bulaşmıştı.
Kapının ardı ardına iki kez çalınması ile olduğu yerde hopladı genç kız.
İç sesi ona haklı çıktığını bas bas bağırırken korku, heyecan, ve sevinç üçlemesinin arasında kalmıştı ve kalbinin hangisinden dolayı daha fazla atmaya başladığını anlayamadı.
Olduğu yerden bir adım atmadan öylece dikilerken kapı bir kez daha çalındı ve bu sefer ona Karahan'ın sesi de eşlik etti.

" Hazan. İçeride misin ? "

Karahan'ın sesi onu yerinden oynatmaya yetmiş ve genç kız başındaki büyük örtüyü hızla düzeltip kapıya koşmuştu. Kapıyı hafifçe aralayıp karşısında Karahan'ı gördüğünde sabahtan beri yaşadığı bütün ikilemler bitmiş gibiydi.

" Buyur Kara ağabey "

" Seninle konuşmam gerekenler var Hazan. Müsait misin ? "

" Ta...Tabi ki buyur. "

" Eğer aşağıya gelirsen daha iyi olur. Söyleyeceklerim ayak üstü şeyler değil. "

Hazan sessizce Karahan'ı onayladıktan sonra kapıyı kapattı. Hissettiği heyecan kalbini durdurmaya yetecek kadar vardı. Aynada son bir kez kendini kontrol ettikten sonra şişmiş gözlerine bir çare bulamadan aşağıya indi.
Karahan onu ayakta bekliyor ve yaşadığı gerginlik vücuduna yansıyordu. Hazan, Karahan'ın bu halini ve duygularını çok iyi saklamayı başardığı yüzünü gördüğünde bir kez daha her şeyin bittiğini hissetti. Ama ne var ki yüreğindeki büyük aşk aklının önüne geçmiş ve bir mucize istercesine bir ümit daha dileniyordu ondan. Hazan bu küçücük ümidi bu sefer duymamazlıktan gelmişti. Çünkü bir kez daha hayalleri ve umutlarının parça parça olmasını kaldıramazdı.
Karahan yavaşça volta attığı odada arkasını döndüğünde, Hazan'la yüz yüz gelmişti. Daha son basamağı inmemiş, merdivenin orada bütün masumluğu ve yanlızlığıyla ona bakıyordu.