My Love for the Campus Nerd (Ongoing)

Chapter 7 - It's Always her..

Oh teka teka~! Ako si Miss Author, at nais ko munang idedicate ang chapter na toh sa aking bhestotitat :) Dahil Knowibells niya kung sino ako pati kung saan galing ang name na Rojee~!

-- Rojee's POV --

Bakit kaya ako binigyan ng POV dito? Ako naman ang sasabihin ko? Hi? *iling* *iling*

I'll introduce myself first. I'm Rojee Yu, anak ng isa sa pinakamayamang negosyante dito sa Pilipinas at sa Japan. Ts! Ang yabang ng dating ah. Ayoko na nga .

So ayun na nga, pero kahit na mayaman ako. Hindi nila yun nahahalata sa akin. Nerd kasi ako, kaya parang secret yung identity ko sa kanila na anak ako ng isa sa pinakamayamang businessman sa bansa. Alam niyo kasi, wala kasing pumapansin sakin o kumakausap man lang. Sa tinagal tagal ng existence ko sa mundong ito, iisa pa lang ang naging kaibigan ko. Kung pagkakaibigan mo ngang maituturing yung pagkakasama namin ng isang araw.. ISANG ARAW! 

Pero para sa akin, kaibigan ko siya. At...

First Love ko.

Alam kong isang araw ko lang siyang nakita at mga bata pa kami nun. Mga 7 siguro ako nun, nung nakita ko siya. Ang ganda niya kasi at ang astig niya. Astig niya talaga! Wala siyang kinakatakutan, akala ko nga noon 'Fallen Angel' siya eh tapos ako yung napili niyang gagawang ng misyon para makabalik siya sa langit. Kaso hindi eh.

Pero..

Bakit ganun? 

Bakit ko siya naaalala sa kanya!!? 

Di hamak naman na mas maganda yung batang nakita ko noon kesa sa kanya! At tska hindi Asal-kalye yung bata na yun kasi mabait siya at tumutulong siya sa kapwa.

Pero..

Bakit ganto yung nararamdaman ko??

Parehas sila.. Parehong - pareho..

Magkamukhang galaw.. Magkamukhang Ngiti.. at magkamukhang mata. Well, yung batang nakilala ko noon ay may brown ang mata at yung sa kanya ay Gray, tska malabong mangyari yun! *erase erase*

Yung bata na yun sa Japan ko nakilala, at mukhang doon talaga siya nakatira. Everytime nga na babalik ako sa Japan, pumupunta ako sa same spot kung saan ko siya unang nakita pero hindi na siya bumalik doon. Hanggang ngayon bumabalik pa din ako doon, umaasa na makikita ko siya pero lagi akong umuuwing bigo.

Pero teka, hindi ba galing din siyang Japan? Hindi kaya...

HINDI PUWEDE!! 

Hindi ako papayag! Hindi! Hindi! Magkaibang magkaiba sila! Naguguluhan na ang utak ko, magmula ng makita ko siya kanina, hindi na ko mapakali at palagi akong nagtataka kung sino ba siya.

"Oy, Bata! Tumayo ka na diyan, nagpapakita ka kasing mahina ka eh kaya ka nila ginaganyan.. Lalaki ka, kaya sa susunod wag ka ng hihingi ng tulong ha. Pasalamat ka mabait ako. Hmmph! Cute ka pa naman .. Alis na ko! Basta, sa susunod wag ka nang magpapatulong ha, lumaban ka para sa sarili mo.. babae pa naman ako, dapat ikaw ang nagtatanggol sakin at hindi ako, sayo.."

Ang mga salitang yan, kahit na ang yabang yabang sa akin ng dating noon. Unti-unti ko na ding naunawaan at ginawa ko ng gabay .. Tama naman siya eh. Hindi ako dapat maging mahina, dapat babae ang inililigtas at hindi mga lalaki.

Sa susunod talaga na makita ko siya, ipapakita ko sa kanya na kaya ko na siyang ipagtanggol! Kaya ko na!

Kaya nga kanina, nainis ako sa kanya eh, ang Epal kasi! Hindi ko naman kailangan ng tulong niya eh!

Pero.. that same worried look. That same Fierce eyes ..

But no!! Hindi ko talaga maintindihan! 

It can't be..

It's just her..

It's Always her..

-- D's P.O.V --

Grabe! Pauwi na ako ngayon, balak pa nga akong ipahatid ni Shayne sa driver nila. Pero nakuh ha! Hindi naman ganun kakapal ang mukha ko para magpahatid pa sa kanya ano . Kaya naglakad na lang ako palabas ng mansion nila, inabot ata ako ng 10 minutes sa paglabas pa lang ng bahay nila. tsk!

Paglabas ko ng bahay nila, nakahinga naman ako ng maluwag dahil nakaalis na ako sa sosyalan.

*Sigh*

Sumakay na ako ng Jeep na papunta samin . At mga 20 minutes din bago ako nakauwi.. Grabe! Namimiss ko na yung kwarto na kasing laki lang ata ng CR nila.  O baka mas malaki pa yung CR nila. Yung kwarto nga ata ni Shayne, kasing laki ng bahay namin eh.

"Ma! Tadaima!" Sabi ko tapos tinanggal ko na yung sapatos ko dun sa may pinto at inilagay ng maayos dun may gilid. Hindi ko na din kasi maaalis sakin yung gantong pamumuhay. Ilang taon din ako sa Japan ano!

{Tadaima means I'm Home}

" Oh, D!  Andito ka na pala. Halika na, at magmiryenda ka na" Sabi ni mama na alam kong nasa kusina.

" Hindi na, Ma! Busog pa po ako, galing po ako sa bahay ng kaklase ko eh.." Sabi ko habang naglalakad pa paakyat ng hagdan.

"Talaga!? May kaibigan na agad ang anak ko!? Im so happpppyyy!" Sabi ni mama at talagang niyakap pa ko nagpahigpit higpit. Worried din kasi siya na baka wala akong maging kaibigan dahil nga dun aksidente dati. Kaya naiintndihan ko kung bakit ganyan siya.

"Ano ka ba naman , Ma? Siyempre, iba na ako eh" Ngumiti ako sa kanya.

Tumahimik naman si Mama at ngumiti tapos bumalik na siya dun sa kusina.

Umakyat na ako dun sa kwarto ko para magpalit ng damit at para matulog. Feeling ko kasi ang daming kong pinagdaanan ngayong araw na ito . Kapagod kaya.

{A/N : Happy Mother's Day po sa lahat ng Ina :)}