The story of Milan (TVK)

Deel 14

Pov milan
"Door jou zit de politie achter me aan!" Roept hij boos. Snel sta ik op zodat ik weg kan rennen wanneer dat nodig is. "Door jou kom ik misschien net als je vader in de gevangenis" schreeuwt hij dit keer. Ik word bang van hem. Ik kijk om me heen en zie verder niemand hier op het kerkhof. Hij komt drijgend op mij aflopen en dat is voor mij een teken om te gaan rennen. Ik ren naar een andere ingang van het kerkhof. Ik kijk achterom en zie dat hij toch best snel is. Ik kijk om mij heen en al snel her ken ik de buurt. Ilse woont hier 3 straten verderop. Ik ren zo hard als ik kan naar het huis van ilse. Als ik er ben, kijk ik nog een keer om me heen. Ik zie hem niet meer. Toch bel ik aan. Ik ben buitenadem zo hard heb ik gerend. "Milan?" Vraagt bart als hij de deur opent. Hij ziet dat ik in paniek ben en buitenadem dus neemt hij me mee naar binnen.

Pov ilse
"Milan" hoor ik bart zeggen. Verbaast sta ik op en loop ik naar de deur. Ik zie dat milan totaal in paniek is. Bart neemt hem mee naar binnen. Milan loopt samen met mij naar de bank waar hij tot rust komt. "Wat was er?" Vraag ik hem. Ik zie aan hem dat hij niet zo goed weet of hij het moet vertellen of niet. "Er zat iemand achter me aan" zegt hij uiteindelijk. "Kende jij die gene" vraagt bart. "Ja, hij is een vriend van mijn vader. Hij is laatst naar het weeshuis gekomen om mij te adopteren" zegt hij schamend. Waarom hij zich schaamd geen idee. "Je hoeft je daar niet voor te schamen hoor" zeg ik tegen hem. Hij knikt maar ik zie aan hem dat hij zich toch schaamd.

Pov milan
Natuurlijk schaam ik me kapot.. "Word je door hem geadopteerd?" Vraagt ilse. "Ik hoop van niet, ik heb gezegt dat het geen goede man is en dat hij in het drugswereldje zit. De politie zit er nu boven op. Als ik ze vertel wat er vandaag gebeurt is hoop ik dat ik niet met hem mee hoef" zeg ik. "Heb je bewijs" zegt ilse. "Nee, ben snel weg gerend en er was verder ool niemand op het kerkhof" zeg ik.

Na nog even gepraat te hebben moet ik toch echt terug naar het weeshuis aangzien het al 21.30 is en ik een half uur geleden al terug had moeten zijn. "Ik zet je wel even snel af" zegt ilse. Ik knik. Ik loop achter haar aan naar de auto. Ik stap in en doe mijn gordel om. Als we bij het weeshuis aankomen zie ik dat ilse ook uitstapt en mee naar binnen loopt. Ik heb geen idee waarom. "Wie gaat er hier over het adopteren?" Vraagt ze. "Johansson" zeg ik. Met ilse achter me aan loop ik naar het kantoor van mevrouw johansson. Ik klop op de deur en open hem. Samen met ilse loop ik naar binnen. "Milan, wat is er" zegt ze. "Ik kan echt niet met kees mee" zeg ik weer in paniek. Alles van wat er net gebeurd was komt weer terug. Ik ga op de stoel zitten en probeer mezelf weer te ontspannen. "Mevrouw, milan kwam net helemaal in paniek naar mijn huis toe gerend omdat kees achter hem aan zat!" Zegt ilse boos. "Oh, milan waarom ben je niet hier heen gekomen" zegt ze. "Omdat ik dichter bij ilse in de buurt was en ik me veilig voel bij iemand binnen die ik ken" zeg ik boos. Mevrouw johansson knikt. Ze is niet echt overtuigd. Ik vertel haar het hele verhaal nog een keer.

Ik lig eindelijk in mijn bed. Ik vond het wel fijn dat ilse mee is gegaan anders had ik het johansson nooit verteld. Morgenochtend belt ze de politie en dan moet ik het verhaal waarschijnlijk nog een keer vertellen en dan maar hopen dat ik niet met hem mee hoef.