The story of Milan (TVK)

Deel 23

Pov Milan
Het is zondag 13:25 en ik mag zo naar huis. Ilse en bart zijn onderweg en als die er zijn mag ik gaan. Mijn tassen zijn ingepakt door dr hendriks en het gips is ook al vervangen. Ik heb de kleur blauw gekozen, mijn lievelingskleur. "Klaar om te gaan" vraagt ilse als ze binnen komt lopen."ja helemaal" zeg ik trots. Net op dat moment komt ook dr hendriks aanlopen. "Zo veel plezier samen thuis" zegt ze. "Dank u wel" zeg ik. Ze helpt me in mijn rolstoel en loop dan weg. "Weet de media dit al" vraag ik. "Wat?" Vraagt ilse. "Dat jullie mij hebben geadopteerd" zeg ik. "Nee nog niet, er gaan wat geruchten maar niet dat het ergens staat ofzo" zegt ze. "Oke" antwoord ik. Ze rijd me door het ziekenhuis door naar de uitgang en dan naar de auto. Ik heb een rolstoel mee gekregen. Niet zo'n lomp groot ding maar een smalle precies goed voor mij. Bij de auto aangekomen helpt ze mij in de auto en dan rijden we weg. "Waar is bart eigenlijk" vraag ik. "Die is repeteren" antwoord ze.

Als we bij het huis aankomen, bedenk ik me dat dit nu ook mijn huis is. Mijn kamer heb ik al helemaal uitgezocht via foto's enzo. Dat heb ik in het ziekenhuis gedaan anders verveelde ik me toch dood. Ilse tilt de rolstoel uit de auto en helpt mij daarna in de rolstoel. Ze rijd me het huis, door naar de woonkamer. Ze helpt me op de bank, legt 2 kussens onder mijn gebroken been en loopt dan door naar de keuken. 5 minuten later komt ze terug lopen met een mok warme chocomelk met slagroom en een stuk appeltaart. Zelf heeft ze een kop thee met een stukje appeltaart. "Dank je" zeg ik blij. Ik eet mijn taart je op en daarna begin ik aan mijn chocomelk. "We hebben een nieuwe ID kaart laten maken en een nieuw paspoort" zegt ilse. "Was dat nodig dan" vraag ik. "Ja, of vind je het niet fijn" vraagt ze. "Nou alles van mijn verleden word nu weg geveegd alsof het er nooit is geweest. Ik voel me nu schuldig tegenover mijn moeder. Maar aan de andere kant is het wel beter zo, een nieuw begin!" Zeg ik. Ik pak ze aan en kijk ernaar. "Waarom heb ik jou achternaam en niet die van bart?" Vraag ik. "Bart en ik zijn niet getrouwd, als dat wel gebeurt veranderen we jou achternaam gewoon mee" zegt ze. Ik knik. Nu heet ik dus Milan Delange. Klinkt best goed.

Pov ilse
Ik zie dat milan het heeft geacepteerd dat zijn achternaam nu ook Delange is. Mijn show van deze week is afgezegt, geen idee waarom maar nu heb ik wel meer tijd met milan. Morgen avond komen mijn ouders eten. Die van bart komen een andere keer. Ik wil mijn moeder kennis laten maken met Milan.

Ik kijk naar milan die druk bezig is. Hij probeert zelf vanaf de bank in zijn rolstoel te komen. Ik sta op en loop naar hem toe om hem te helpen. "Dankje" zegt hij, als hij in de rolstoel zit. De dagen dat hij in het ziekenhuis heeft gelegen had hij gips tot aan zijn bovenbeen. Gelukkig is dat er nu af en heeft hij gips tot zijn knie. Hij werd er gek van dat hij zijn been niet kon buigen. Hij rolt zich zelf naar de eet tafel. Dit is de eerste dag dat we als familie samen zijn. Bart komt aanlopen met een ovenschaal met daarin lasagna. "Ik hoop dat je dat lekker vind" vraag ik. Hij knikt. Ik schep wat op het bord van Milan, dan bij bart en dan mijn eigen bord.

Bart had als toetje creme brulee gemaakt. Ik wist dat milan dat erg lekker vind. Als iedereen zijn toetje op heeft loop ik met de spullen naar achter en zet ze in de vaatwasser. "Zou ik mogen douchen" vraagt milan na een tijdje. "Ja tuurlijk" zeg ik. Ik help hem de trap op, gelukkig is hij heel ligt. Ik zet snel een stoel in de douch zodat hij kan zitten. "Moet ik nog ergens mee helpen" vraag ik terwijl ik hem een plastic zak krijgt voor zijn been in te doen. "Uh, nee het lukt wel" zegt hij. Ik knik.