The story of Milan (TVK)

Deel 4

Pov Ilse
"Wat een dag" zeg ik als ik naast bart in bed stap. "Hoezo" vraagt hij. "Er is een jongen in mijn team bij TVK en die word dus geslagen door zijn vader... Hij woont nu tijdelijk bij zijn tante" zeg ik. "Oh wat erg" zegt hij vol medelijden. Ik knik. "Maak je niet te druk om die jongen! Het komt goed met hem!" Zegt hij. Hij zou wel gelijk hebben. Ik heb Milan mijn nummer gegeven ik twijfel of ik hem moet bellen. Ik besluit het niet te doen. Ik sluit mijn ogen en val snel in slaap.

- de volgende ochtend -

Pov Milan
Ik word wakker en hoor mijn tante met mensen praten. Snel kleed ik me om en loop naar beneden. Als ik beneden aan kom zie ik 2 agenten staan. "Wat is er?" Vraag ik. "Ze willen je wat vragen stellen over je vader" zegt mijn tante. Ik knik. "Zou je mee willen gaan naar het bureau" vraagt de mannelijke agent. "Tuurlijk" zeg ik terwijl ik mijn schoenen aan trek en mijn jas pak. Samen met mijn tante rijden we achter de politie aan naar het bureau. Als we er zijn moet ik in een kamer gaan zitten. Ik wacht al ern tijdje als er eindelijk iemand binnen komt. "Zo ik ben Britt jansens en ik wil jou wat vragen stellen" zegt ze. Ik knik. Eerst vertel ik mijn naam en geboorte datum. "Wanneer sloeg jou vader jou voor het eerst?" Vraagt ze. "Zo'n twee weken geleden, ik ben toen naar mijn tante gegaan en woon daar nu nog steeds" antwoord ik. "wanneer heeft hij jou nog meer geslagen?" Vraagt ze weer. "Gister middag, 1 keer in mijn maag en dit blauwe oog komt ook door hem" zeg ik. Ik voel me schuldig dat ik mijn vader aangeef maar het kan echt niet langer zo. Na een tijdje ben ik klaar. Ik wacht nu samen met mijn tante in die kamer. Niet veel later komt mvr Jansens weer binnen. Ze gaat tegenover ons zitten en begint met haar verhaal. "Oke, omdat uw tante aangegeven heeft niet voor jou te kunnen zorgen heb ik net jeugdzorg gebeld. Je gaat ze met je tante mee naar huis je spullen pakken. Thuis word je opgehaald door iemand voor jeugdzorg die jou naar een tehuis brengt hier in Hilversum" zegt ze. "Wat gebeurt er met mijn vader?" Vraag ik bang. "Hij komt levenslang vast te zitten" zegt ze. "Waarom" zeg ik met tranen in mijn ogen. Dat kan niet als je je kind slaat. "We zijn erachter gekomen dat hij ook moorden heeft gepleegd" zegt ze. Ik schrik. Dat kan niet! "Dat kan niet!" Roep ik. Ze kijkt me alleen aan. Ik begin te huilen. Dit is allemaal mijn schuld ik had nooit naar de politie moeten gaan.

Ik zit op de bank bij mijn tante. Ze geeft me een koekje en een glaasje limonade. Ik heb net al me spullen weer ingepakt. Dat tehuis staat 10 minuutjes lopen naar het huis van Ilse delange. Dat had ik even opgezocht. En naar mijn tante is het wen half uurtje lopen. De bel gaat. Snel drink ik mijn drinken op en wacht gespannen af wie het is. Ik eet mijn koekje op en dan gaat de deur open. "Milan verhoeven" zegt de vrouw. Ik knik. "Ik ga jou meenemen naar het tehuis" zegt ze. Weer knik ik. Ik neem afscheid van mijn tante en pak mijn spullen. Ik loop achter de vrouw aan naar de auto en stap in.

Als we aankomen bij het tehuis zie ik allemaal kinderen buiten spelen. Ik doe mijn rugzak om en pak mijn andere tas vast. Ik loop achter de vrouw aan naar binnen.

Na de rondleiding loop ik naar de kamer waar ik slaap. Ik heb een kamer alleen. Ik zet me spullen in de kastjes en ga dan op mijn bed zitten. Zou ik Ilse bellen. Ik mocht haar altijd bellen als er iets was. Nee, ik kan haar niet bellen. Dat zou raar zijn. Ik loop naar beneden waar ik voorgesteld word door mvr Koerkamp. Zo heet ze dus. We hadden met mijn tante afgesproken dat ze mij zou ophalen wanneer ik naar de studio zou moeten.