The story of Milan (TVK)

Deel 25

Pov milan
Ik kom net thuis. Bart helpt mij uit mijn rolstoel naar de bank. Ik leg mijn been op 2 kussens en pak mijn Ipad. Ik zet netflix aan en kijk of er iets leuks op staat. "Hoi" zegt ilse als ze kamer in komt lopen. "Hoi" antwoorden bart en ik. "Volgende week gaan wij naar rtl late night" zegt ze. "Met mij" vraag ik. "Ja, er komen vee vragen over ons en humberto tan mailde of wij willen komen" zegt ze. Ik knik. Gewoon weet vragen beantwoorden dus. "Trouwens mijn mentor wou jullie spreken" zeg ik. "Oke, ik zal haar zo wel even bellen" zegt bart. Ik knik.

Pov ilse
Ik ben al tijdje met milan en bart in gesprek als de bel gaat. Dat zal mijn moeder wel zijn. Ik open de deur en daar staat inderdaad mijn moeder. Ik laat haar binnen en loop dan met mijn moeder naar de woonkamer waar bart en milan zijn. We lopen de kamer in. "Milan dit is mijn moeder" zeg ik. Hij knikt. Mijn moeder loopt naar hem toe en stelt zich voor. Hij doet het zelfde. "Ik stel voor dat we ergens gaan eten?" Zegt ilse. "Ja goed idee" zegt bart.

Als we bij een restaurant worden we meteen aangekeken door mensen. Ook worden er foto's gemaakt. Ik ben er al aangewend maar zie dat milan het wel vervelend vind. We mogen gewoon ergens gaan zitten omdat het super rustig is. Was ook wel te verwachten op een maandagavond. We gaan zitten en bestellen wat te drinken. Als het drinken er is bestellen we ook ons eten. "Milan, had je een goede band met je echte moeder" vraagt mijn moeder aan milan. Ik kijk haar boos aan. Hij heeft het al moeilijk genoeg en dan ga je dit vragen. Ik kijk naar milan die niet weet wat hij moet antwoorden.

Pov milan
"Uh ja, daar had ik een hele goede band mee" zeg ik. Waarom vraagt ze dit nou weer. Ik bedenk me dat ik eigenlijk wel graag naar haar graf wil na het eten. Nu moet er wel iemand mee, want in die rolstoel duurt het eeuwen als ik zelf ga. "En met je vader" vraagt de moeder van ilse weer. Ilse kijkt haar boos. " je hoeft er niet op te antwoorden" zegt ilse. Ik knik. Ik besluit om niks te antwoorden, ze hoeft het nog niet te weten. Volgende week weet heel nederland het al. Dat is sowieso een vraag die gesteld gaat worden.

Ik heb heerlijk gegeten. We zitten nu in de auto onderweg naar huis. Als we thuis aankomen wil ik eigenlijk meteen naar mijn echte moeder toe. "Ilse wil je even mee langs het graf van mijn moeder." Vraag ik. "Tuurlijk" zegt ze. Ze duwt me over de stoep naar het kerkhof. We zijn gewoon lopend gegaan, maar het gaat toch een stuk sneller als iemand mij duwt. Als we het kerkhof op rijden geef ik de instructies welke kant we opmoeten. Als we er zijn kijk ik naar het graf van mijn moeder. De bloementjes hebben water nodig. "Zou ik de plantjes even water geven" zegt ilse. Als of ze mijn gedachten kan lezen. Ik knik. Ze loopt weg om water te gaan halen. In die tijd dat ilse even weg is begin ik tegen mijn moeder te praten. Als ilse weer terug is geeft ze de plantjes weer water en zet de gieter weer waar hij hoort. "Je mist haar he" zegt ze. Ik knik. "Elke seconde van de dag" zeg ik. "Maar ik heb nu een tweede kans" zeg ik. Ilse knikt. "Ik ben echt heel blij dat ik bij jullie mag wonen en dat jullie nu mijn ouders zijn, ookal laat ik dat misschien niet merken" zeg ik. "Ik weet het" zegt ze. Ik geef haar een knuffel en vraag of we weer terug kunnen gaan.

Als we thuis aankomen is de moeder van ilse al weg. Bart helpt mij op de bank en legt mijn been op twee kussens. Ilse pakt een dekentje en legt die over me heen. "Dankje" zeg ik. "Wil je iets drinken" vraagt bart. Ik schud mijn hoofd.