The story of Milan (TVK)

Deel 6

Pov Ilse
Ik stap ook de bus in. Marco en Ali zitten naast elkaar. Dus ga ik ook maar een plekje zoeken. Al snel valt mijn oog op de lege stoel naast Milan. Ik besluit er te gaan zitten, dit is de ideale kans om iets te vragen over het tehuis. Ik ga zitten. "Hoi" zeg ik. "Hoi" antwoord hij terug. "Wat vind je van de verassing" zeg ik. "Leuk!" Antwoord hij weer. Ik glimlach.

Pov milan
Ik weet dat ze zo gaat vragen naar wat ik zei een uur geleden. Ik kan Ilse wel vertrouwen denk ik. "Zeg wat is er thuis allemaal aan de hand" vraagt ze. "Uh, je mag het aan niemand vertellen!" Zeg ik. Ze knikt. "Oke, mijn vader zit in de gevangenis levenslang omdat hij blijkbaar ook paar mensen heeft vermoord. Ik woon niet meer bij mijn tante omdat ze overleden is. En nu zit ik in een tehuis." Zeg ik koel. "Wow" zegt ze. "Als ik je ergens mee kan helpen, bel me" zegt ze lief. "Dankje" zeg ik echt gemeend. Na nog even met Ilse te hebben gekletst komen we aan bij de Efteling. Het is super rustig. Blijkbaar hadden de mensen van the voice kids geregeld dat er verder niemand in het park is. We stappen de bus uit en lopen naar een groot plein waar kraampjes staan en een restaurant is. "Hier is het verzamelpunt jongens!" Roept marco hard. Iedereen roept oke en dan mogen we het park in. Samen met Stef en rick lopen we richting de vliegende hollander. Daar zien we een jongen staan, hij staat helemaal alleen. "Wacht ff" roep ik naar hun. Ze knikken. Ik loop naar die jongen toe. "Hoi, wil je met ons mee lopen?" Vraag ik. Hij knikt. "Ik ben milan trouwens" zeg ik. "Ik ben Boaz" antwoord hij. "Welke team zit je" vraag ik. "Ilse" antwoord hij. "Ik ook!" Zeg ik blij. Zo praten we nog even terwijl we door dat hele huis heen lopen van de vliegende hollander. We komen aan waar we eigenlijk meteen in het karretje kunnen gaan zitten. We gaan met zn vieren naast elkaar in de middelste rij zitten.

Het is alweer 18:00 uur. We lopen met zn vieren terug naar het afspreekpunt. Als we daar aankomen staat iedereen er al. Snel lopen we achter iedereen aan naar de bussen. We stappen in en dit keer ga ik naast Boaz zitten. Ik mag hem wel.

Na een lange reis, met file zijn we eindelijk bij de studio. Ik stap als 1 van de laatste de bus uit. Ik zie allemaal ouders staan, die hun kinderen met open armen en knuffels ontvangen. En ik loop echt zo van jeej, niemand is gekomen voor mij. Na 5 minuten besluit ik door de mensen heen vast naar huis te lopen. "Milan" hoor ik iemand roepen. Ik kijk om me heen. Dan zie ik daar Julia Peters staan. Een van de begeleiders in het tehuis. "Wat doe je hier" zeg ik als ik naar haar toe loop.

Pov Ilse
Ik kijk nog even om me heen of ik Milan nog ergens zie. Hij staat daar met een vreemde vrouw. Ik besluit om er even naar toe te lopen. "Hoi" zeg ik als ik bij ze aankom. "Hoi" zegt milan blij. Ook de vrouw groet mij. "Ilse delange" stel ik mezelf aan haar voor. "Dat wist ik al" zegt ze met een lach. "Maar ik ben Julia Peters een begeleider in het tehuis van Milan" zegt ze. We praten nog even en dan moeten Milan en Julia echt terug.

Pov Milan
"Wat een aardige vrouw" zegt julia. "Ja he" zeg ik. We lopen nog even snel naar de winkel en dan lopen we door naar het tehuis. Ik loop meteen door naar mijn kamer zo moe ben ik. Als ik in mijn bed lig, klopt er zachtjes iemand op mijn deur. Ik stap uit bed en op de deur. "Ik wou even weltrusten zeggen" zegt julia aardig. "Dankje wel! En ook dat je me kwam ophalen echt lief van je!" Zeg ik. Ik meen het ook echt. Ze zegt nog iets en dan loop ik weer naar mijn bed waar ik lekker in ga liggen. Ik moet aan zo veel dingen denken. Aan me tante, me vader, mijn drietal voor de battles en welk liedje. Ik heb er heel veel zin in!