The story of Milan (TVK)

Deel 26

Pov milan
We zijn nu 2 maanden verder. Ik kan weer lopen. Fysio heb ik niet meer nodig. Het enige wat ze hebben gedaan, is de pin weer uit mijn been gehaald. Er zit nu een groot litteken maarja. Op school gaat het ook wel goed. Maar vandaag is het oud en nieuw. We gaan zo eerst ergens lunchen in de stad en dan gaan we oliebollen halen voor vanavond. We blijven gewoon met zn drieen hadden we besloten. "Kom je milan" roept mijn moeder. "Kom er aan mam" roep ik terug. En ja ik ben ilse, mama gaan noemen. Dat is nu ook gewoon wat ze is. Ik ben er trots op en schaam me er niet meer voor dat ik geadopteerd ben. Over 3 maandjes ben ik eindelijk jarig en word ik 13.

Ik stap achter in de auto en al snel zijn we bij de stad. We parkeren de auto en lopen de stad in. Meteen komt de paperazzie te voor schijn. Hier kan ik nou dus echt niet aan wennen. Me moeder pakt mijn hand, en snel lopen we verder naar een cafe waar we gaan lunchen. We gaan binnen zitten en bestellen wat te eten en drinken. Mensen kijken ons aan en er worden foto's genomen.

Als we gelunched hebben staan we op het punt om weg te gaan als er een meisje van ik denk 8 jaar naar me toe komt lopen. "Mag ik misschien met jou op de foto" vraagt ze. "Tuurlijk" zegt ik. Het meisje loopt snel naar haar ouders om te zeggen dat het mag. Haar moeder komt aanlopen met haar telefoon om de foto te maken. Ik ga door me knieen, zodat ik op de zelfde hoogte sta. Ik sla mijn arm om haar heen en wacht tot de foto is gemaakt. "Dankje wel!" Zegt ze blij en loopt dan weg. Ik glimlach. Dit is wel leuk, kinderen blij maken door gewoon met hun op de foto te gaan.

Onderweg naar de oliebollen. Het had 5 minuten lopen kunnen zijn maar we werden nogal op gehouden door fans. Ze wouden met mij of ilse op de foto of een handtekening. Nu hebben we eindelijk onze oliebollen en lopen we terug door de stad naar de auto. Als we bij de auto zijn stappen we snel in en gaan naar huis. Mama heeft nog een optreden van 19:00 tot 21:00 gewoon hier in de stad. "Milan, wil je vanavond misschien ook een lied zingen tijdens mijn optreden?" Vraagt mijn moeder als we op de bank zitten. "The voice kids is al bijna 8 maanden geleden" zeg ik. "Ja maar zingen verleer je niet" antwoord ze. "Oke" zeg ik. "Wat ga je zingen?" Vraagt ze. "Uhm, ten feet tall" zeg ik. "Ah oke, dan zing je gewoon 2 liedjes, want ik vind het zo mooi als je Thinking out loud zingt" zegt ze. "Oke dan doe ik er 2" zeg ik. Ze knikt. Ze legt meteen uit wanneer ik op moet en hoe alles in zijn werk gaat. Ze had dit dus al helemaal gepland.

Het is 19:00 uur. Me moeder loopt het podium op voor ik denk wel 1000 fans, als het er niet meer zijn. Ze speelt wat liedjes en dan roept ze mij. Ik loop het podium op, ik hoor mensen klappen en jonge meisjes gillen. Ik ga naast haar staan en zing ten feet tall. Als het liedje afgelopen is word er luid geaplaudiseert en gegilt. Er word een kruk klaar gezet op het podium en ik krijg mijn gitaar in mijn armen geduwt. Ik ga zitten en start thinking out loud.

Het concert was zo gaaf! Ik kan nog steeds niet geloven hoe gaaf het was om op te treden. Ik was het gewoon vergeten.