Ta Lepsza Rzeczywistość...

Cz. III ~ Rozdział II

Nastała upragniona lekcja obrony przed czarną magią. Nie mogłam jej się doczekać od początku nauki w Hogwarcie. Praktycznie pisnęłam, kiedy profesor Lupin kazał nam schować podręczniki. Inni uczniowie też się ucieszyli, mile zaskoczeni przez nauczyciela.

- Neville, teraz policzę do trzech - powiedział profesor Lupin, celując różdżką w klamkę szafki stojącej po środku klasy, w której znajdował się bogin. - Raz... Dwa... Trzy... Teraz!

Szafka otworzyła się z trzaskiem, a ze środka wyszedł profesor Snape. Ruszył prosto na Neville'a.

- R-riddikulus! - zapiszczał Neville. Severus Snape, zwykle noszący czarną szatę i pelerynę, teraz miał na sobie długą, zieloną, koronkową suknię, na głowie kapelusz z wypchanym sępem, a z jego ręki dyndała czerwona torebka. Wszyscy zaczęli klaskać i śmiać się.

- Parvati! Teraz ty! - Skinął profesor, a zawołana dziewczyna podeszła do przodu na miejsce Longbottoma. Tam, gdzie stał profesor "minus-10-punktów-dla-Gryffindoru", pojawiła się mumia, cała we krwi. Patil wykrzyknęła zaklęcie, a mumia się przewróciła, przez co jej głowa odpadła i potoczyła się na bok. Potem Seamus - szyszymora, Dean - odcięta ręka, Ron - pająk. Nadeszła kolej Harry'ego, jednak szybko się przed niego wepchnęłam i stanęłam oko w oko z boginem. Ten przybrał postać... mojej matki. Trzymała w ręce moją różdżkę, a jej twarz wyrażała rozczarowanie. Szybkim ruchem złamała magiczny przedmiot i odwróciła się.

- Ri-riddikulus!

Profesor ogłosił przerwę.

Obrona przed Czarną Magią stała się ulubionym przedmiotem prawie wszystkich uczniów trzeciej klasy. Inni uczniowie też byli nim zachwyceni.

Następne lekcje z profesorem Lupinem też były ciekawe. Rozmawialiśmy o czerwonych kapturkach, które uwielbiają się kryć w opuszczonych zamkach, o wodnikach kappa i ich ohydnym wyglądzie oraz wielu, wielu innych stworzeniach.

Już coraz rzadziej zdarzało się mi i Hermionie niemalże spotkać z nami z przeszłości. Kilka razy uczniowie zwrócili uwagę na to, że przed chwilą widzieli nas gdzie indziej, ale to było raczej nieuniknione.

Szkoda było mi Hagrida. Bardzo martwił się o Hardodzioba. Na opiece nad magicznymi stworzeniami tylko karmiliśmy gumochłony.

Zbliżał się też sezon quidditcha, więc nasza drużyna ostro ćwiczyła. W pewien czwartek Oliver zwołał zebranie, by przedyskutować tegoroczną taktykę. Prawie płakał, kiedy mówił, że to jego ostatnia szansa na Puchar.

- Mamy trzech wyśmienitych ścigających... - Wskazał mnie, Angelinę i Katie. - ...Dwóch pałkarzy nie do pokonania... - Pokazał na Freda i George'a, którzy zaczęli się szczerzyć jak głupi. - ...I mamy szukającego, który nigdy jeszcze nas nie zawiódł!

Harry zrobił się purpurowy.

- Oliver, ty też jesteś wspaniały - powiedziałam. - Nie martw się, w tym roku wygramy, ja to wiem - dodałam i mrugnęłam do Harry'ego.

Ćwiczyliśmy ciągle, czy to słońce, czy to deszcz. Nieraz wróciliśmy zziębnięci i brudni od błota.

Gdy po jednym z treningów byliśmy z powrotem w pokoju wspólnym, Ron zaczął rozczulać się nad tym, że Harry nie mógł pójść do Hogsmeade. O mnie się nie musiał martwić, jako że w ostatni dzień wakacji pod poduszką znalazłam kartkę ze zgodą i podpisem osoby podającej się za kogoś o moim nazwisku. Hermiona i Ron znów byli w stanie wojny, gdy Krzywołapek rzucił się Parszywka.

Chociaż wróżby profesor Trelawney spełniły się co do joty, Hermiona stała w uparte, że to zbieg okoliczności.

Staliśmy na dziedzińcu, gotowi wyruszyć pierwszy raz do Hogsmeade. W książce było opisane bajkowo, ale i tak chciałam tę magiczną wioskę zobaczyć na własne oczy. Miodowe Królestwo, Kawiarnia Pani Puddifoot, Pub Pod Trzema Miotłami, Gospoda Pod Świńskim Łbem, sklep Zonka...