Ogen als smaragd

XXXVIII.

Mikhail zat op de rand van het bed. Hij herkende Alexa nog amper; ze was stiller, antwoordde niet langer zo vurig en gevat.
En de nachtmerries- de nachtmerries die ze had. Ze deed haar mond er niet over open, maar de vermoeide en emotieloze ogen elke ochtend verraadden haar. Elke nacht schrok ze wakker, happend naar adem en bleef liggen tot vermoeidheid haar weer in slaap suste.
Het brak Mikhail Alexa zo te moeten zien. En haar koppigheid zorgde ervoor dat het alleen maar moeilijker werd haar te bereiken. Ze beantwoordde geen van zijn vragen, was de gehele dag weg en als ze in haar eigen kamers te vinden was, liep ze rond, peinzend. Geen woord liet ze erover uit.
Mikhail keek door de halfgesloten gordijnen naar buiten, en zuchtte. De zon was nog niet op, en hij moest zich melden in de trainingszaal.
Het plan was stupide; wellicht wel zo krankzinnig dat het onmogelijk was- wellicht wel zo onmogelijk dat het zou lukken. De chaos in het Paleis groeide en de gestructureerde schema's begonnen langzaam te verbrokkelen door gebrek aan kennis over de situatie. Mikhail was zich ervan bewust dat de dag dichterbij kwam waarop ze zouden aanvallen.
En zouden winnen.
Want hij weigerde te verliezen na al deze moeite; weigerde Alexa op het spel te hebben gezet zonder nu te zegevieren. Hij wist niet wat hij zou doen als hij William weer zag, en wist niet of de rebel er zonder verwondingen uit zou komen.
Hij haalde een hand door de haren van het slapende meisje, wier gezicht gespannen zag, en slenterde vermoeid op het vroege uur naar de trainingszaal.
Arther stond al klaar met een zwaard in beide handen. De wachter gooide één van de zwaarden naar hem toe. "Ik hoop dat je een goede nachtrust hebt gehad, Mikhail, want we beginnen onmiddellijk." En het was geen woord te veel gezegd toen hij zijn zwaard door de lucht liet suizen en Mikhail geen tijd gunde zich ook maar enigszins gereed te maken.
Onhandig wankelde hij achteruit bij het opvangen van de slag met zijn zwaard, maar wist op tijd weg te duiken voor de tweede klap. De training was intensiever dan de vorige dag; Arther's slagen volgden elkander vlugger, waren preciezer gemikt en kwamen harder aan.
Maar Mikhail liet zich niet overmeesteren, en sloeg met evenveel kracht en precisie terug. "Is er een rede dat u het mij moeilijk maakt vandaag" hijgde Mikhail tussen de klappen van ijzer op ijzer door, "of heeft u gewoon een slechte dag?"
"Ik dacht dat je het wel aankon," sprak Arther. Hij liet geen teken van vermoeidheid merken, maar de woorden klonken bedrukt.
"Oh, maar zeker." De wachter liet een geluid horen wat Mikhail interpreteerde als gegrinnik, en vervolgde het gevecht.

~

De afgelopen paar dagen had Alexa te veel tijd doorgebracht in de Koninklijke bibliotheek, waar ze elke dag had afgesproken met de Kroonprinses, in het geheim, achterin de geweldig grote ruimte.
Maar het had niets opgeleverd. Ze was al blij dat het haar niet opnieuw gebeurde. De hitte en het verdriet in haar dromen was al vreselijk genoeg.
Alexa klom uit bed.
Het gebrek aan slaap maakte haar minder oplettend- net nu gevaar haar elke hoek om op de voet volgde. Alles liep mis net nu ze dacht dat het goed zou komen. Net nu haar focus het hoogst moest zijn, nu alles op haar aankwam, was ze een wrak.
Ze trok een nachtblauwe, satijen jurk uit de kast met zilveren decorering, en trok hem aan; dat ze zich nou voelde alsof ze in de Hel terecht was gekomen, betekende niet dat ze er ook zo bij zou moeten lopen. Ze pulkte wat aan haar haren totdat ze goed zaten, en liep rustig- of zo langzaam ze zichzelf kon dwingen -naar de bibliotheek, terwijl ze voortdurend om zich heen keek opdat niemand haar volgde. Het journaal aan Arther geven was een grote vergissing geweest. Mocht hij er ooit achterkomen wat zij was... Ze zou het werkelijk niet weten. Al was de kans groot dat zij het Paleis dan al gebrekkig aan Koning achter had gelaten. En wellicht ook gebrekkig aan Hoofd van de Koninklijke Wacht.
Alexa duwde de deuren van de bibliotheek open en struinde langs boeken en planken en stoelen naar achteren. Willow stond in de schaduw, mantel om. Ze stond dichterbij de verborgen deur dan Alexa prettig vond.
"Je hebt nog steeds last van die nachtmerrie, niet?"
"Zie ik er werkelijk zo beroerd uit?"
Willow grinnikte. "Als je het zo wilt interpreteren, ja." Het gezicht van de Prinses werd weer strak. "Het zijn geen nachtmerries, of wel?"
Alexa schudde haar hoofd, en deed een stap naar links— verder van de deur af. "Het- de droom lijkt meer op een alternatieve werkelijkheid; een werkelijkheid die ik me niet kan herinneren, maar... Waarvan ik weet dat het ooit was geweest." Alexa schudde haar hoofd. "Ik ben bang voor die werkelijkheid. Mijn ouders waren bang- voor mij. Ze waren bang voor mij en mijn krachten en terecht ook: ik was negen en heb het hele verdomde huis in brand gezet." Tranen prikten achter haar ogen en opnieuw voelde ze vlammen door haar aderen golven. Stop.
"Het was niet jouw schuld. Zoals je zei; je was negen jaar. Het was een opwelling die vroeg of laat zou komen."
Alexa had geen flauw idee waarom ze dit van alle mensen aan Willow vertelde. Maar ze was begripvol en stelde geen vragen, en daar had Alexa geen problemen mee. "Stel dat iemand erachter komt- iemand die het niet goed met zulke... Wezens voor heeft... Wat kan ik dan verwachten?"
"Mijn vader heeft elke Fee opgejaagd totdat hij er zeker van was dat er niet één meer over was. En de wezens die nog in leven zijn, nog kracten bezitten- Fee of Styg of wat dan ook -worden ter plekke geëxecuteerd laten ze hun Magie zien. Bang dat hun Kracht hem overtreft."
Alexa liet zichzelf tegen de muur op de koude vloer zakken. Zij kon nog niet eens zelf bepalen wanneer haar Magie aan de oppervlakte kwam- laat staan het bedwingen. "Ik ben zo goed als dood."