Ogen als smaragd

XIII. Één dag

Haar tweede nacht in het kasteel. Alexa trok geruisloos haar kapmessen uit de riem en besloop de wachters van achter. Met haar cape om en zware capuchon over haar hoofd getrokken was ze niet meer dan een schaduw, een fluister van de nacht. Haar hart klopte in haar keel. Zojuist was ze, na sein van Mikhail, haar kamers uit geslopen. Ze wist wat ze moest doen.
Nog een stap dichterbij. Ze hief haar zilver glanzende messen.
Ze ademde diep in en uit, de regen die zacht tegen het raam tikte was het enige wat er te horen was in de marmeren gang.
Ze nam nog een stap. Één slag, en de wachter zou neer zijn.
Haar arm zwaaide.
Een schreeuw weerklonk. Maar hij was niet van de wachter.
Alexa miste.
De schreeuw was van Mikhail.
Ze draaide zich om en rende naar waar de schreeuw vandaan gekomen was. Ze draaide de hoek om.
Een zwaard kwam op Mikhail af.
Hij zakte op zijn knieën en viel neer.

Alexa schrok wakker, badend in zweet. Haar ademhaling was ongecontroleerd en haar hart bonkte razendsnel in haar borstkas. Ze was misselijk.
Met trillende benen stond ze op en liep naar de badkamer om water te drinken. Buiten was het nog donker, maar ze had geen behoeft om nog te slapen, bang dat de nachtmerrie terug zou komen.
Het komt goed.
Ze haalde een paar keer diep adem en bracht haar hart tot bedaren.
Het komt goed.
Met een glas water liep ze terug naar haar kamer en ging op haar bed zitten. De klok aan de muur gaf vijf uur aan. Ze zette haar glas neer en liep naar beneden. Het kon geen kwaad het ontbijt alvast klaar te leggen, veel beters had ze niet te doen. De geur van de eend van gister hing nog in de keuken en deed Alexa watertanden.
Er moest toch iets te doen zijn?
Geen zin om binnen niks te kunnen doen pakte Alexa haar zwarte cape en slenterde naar buiten, ondanks het feit dat ze nog in haar nachtpon liep.
De stortregen van de vorige dag was verminderd door een lichte miezer. Ze trok haar cape wat strakker om zich heen. Haar nachtpon deed niet veel om de kou tegen te gaan. Misschien was het bij nader inzien toch beter geweest kleding aan te trekken.
Of schoenen.
Haar blote voeten verkleumden terwijl ze door ondiepe plassen stapte. De stenen straten glommen van de regen en werden zwak verlicht door straatlantaarns.
Het was stil op straat. Zelfs het geroep van de uil klonk niet. Het zachte getik van de regen op de straat was het enige wat ze kon horen. Alsof de tijd een pauze nam, en zij de enige was die er besef van had.
De stilte werd onderbroken door het geluid van naderende voetstappen. Met een ruk draaide ze zich om.
Wie is er nou zo vroeg op straat?
Nou, zij natuurlijk maar...
Ze greep naar haar messen.
Die niet om haar heupen hingen. Stom! Ze had haar messen al in haar koffer gedaan.
De voetstappen kwamen de hoek om. Haar messen had ze niet nodig; Alexa rende op Mikhail af zodra ze hem kon herkennen in het weinige licht dat er was. Ze omhelsde hem, zijn warmte zeer welkom. Ze duwde haar bevroren gezicht in zijn cape en ademde diep in. Na één nacht was ze al zo gewend aan zijn geur, hield ze van zijn geur.
Ze duwde zich wat van hem af, en merkte dat hij haar bestudeerde. Zijn blik gleed naar haar voeten en een brede lach verscheen op zijn lippen. "Wat, Alexa, dacht je precies toen je besloot zonder schoenen naar buiten te gaan, om vijf uur 's ochtends?" Ze grijnsde.
"Ik kan jou het zelfde vragen. Al lijkt het erop dat jij je schoenen wel aanhebt."
"Ik denk dat ik om dezelfde reden als jij om vijf uur 's ochtends over straat loop."
"Zenuwachtig?"
Mikhail lachte half. "Ontzettend."
"Zou je me," begon Alexa, "dan nu naar huis kunnen brengen? Mijn voeten vriezen eraf."
Hij grinnikte, plaatste zijn armen onder haar knieën en armen, en tilde haar op alsof ze niets meer dan een veertje was.

Nee. Het was geen goed idee geweest om zonder degelijke kleding- of schoenen naar buiten te gaan. Nu zou morgen met een lopende neus het paleis in zien te komen.
Nadat Mikhail haar thuis had gebracht waren ze, toen haar vader en zusje wakker waren, met z'n allen gaan ontbijten. Vervolgens hebben ze geluisterd naar het fluitspel van Celise, wat, tot haar verrassing, lang niet gek klonk.
Nog minder dan een dag voordat het plan in werking ging.
Minder dan een dag om afscheid te nemen van Celise en haar vader.
Minder dan een dag voordat ze, als alles zoals gepland zou gaan, onder het zelfde dak als de Koning zou leven. De koning die levens heeft verwoest om zijn rijk uit te breiden. De Koning die haar moeder en Mikhail's ouders heeft gedood.
Hij zou er voor boeten.
Mikhail's vingers haakten zich in de hare. Celise was klaar met spelen en Alexa klapte, zo goed en kwaad het ging met haar hand in die van Mikhail. Ze legde haar hoofd op de schouder van haar vader, die naast haar op de sofa zat.
Één keer in de twee weken zou ze terug komen om haar vader en zusje te zien. Ergens stelde haar dat gerust.
Maar voor nu zou ze zich nog geen zorgen maken over morgen.
Één dag.