Ogen als smaragd

XXXVII. Vuur als smaragd

Het waren echter niet Arther's ogen die haar vanonder de donkerrode kap van de mantel aankeken terwijl Alexa tegenstribbelde. Maar tot haar verbazing was het tegenstribbelen overbodig. Felblauwe ogen lachten naar haar, en de figuur duwde haar voor zich uit. Het duurde niet lang voordat Alexa besloot hem of haar in vertrouwen te nemen en begon te rennen, het gestalte vervolgens dicht achter haar. Ze waagde een blik over haar schouder, enkel om twee wachters op de marmeren vloer te zien liggen. Roerloos.
Ze gaf zichzelf echter niet de tijd er verder over na te denken, en volgde de figuur die nu voor haar uit liep; ze sloegen een hoek om, een trap af, de gang weer door. Alexa bleef alert voor enig teken van gevaar- bleef gefocust op elke beweging die de schijnbare redder van haar leven maakte. Of op zijn minst de redder van haar vrijheid.
En het was niet tot ze een deur waren ingeschoten en deze hadden vergrendeld, dat Alexa het waagde haar mond te openen. "Waarom- wie ben jij?"
De figuur deed zijn kap af. Al was haar kap een betere formulering. Van alle mensen die haar kon hebben geholpen was het de Kroonprinses die ze het minst verwacht had. "Waarom deed je dat?"
De gitzwarte haren van het meisje staken sterk af tegen de ijsblauwe ogen, die haar lang aankeken voordat ze sprak, "Het duurt niet lang voordat ze bij bewustzijn komen, en ze verder zullen zoeken. Arther zal pisnijdig zijn-" Willow grijnsde kort "-en behoorlijk wat last van zijn schouder hebben wanneer hij wakker wordt. Luister naar wat ik zeg, en zorg dat je het journaal bij je-"
"Wat weet je over het journaal?"
Willow's blik verduisterde. "Genoeg om te weten dat je het niet moet verliezen."
Alexa knikte, al was de gehele conversatie niet te volgen. "Wat weet je over de inhoud." Een bevel- geen vraag. Mikhail kreeg nog eens iets te horen als ze hem vertelde dat ze zojuist de dochter van de Koning had bevolen.
"Ik heb het gelezen." Willow's blik gleed naar de ring om Alexa's vinger, en Alexa volgde hem. "En je bent in gevaar, kan ik met voldoende zekerheid zeggen."
Alexa snoof. "Ik denk dat het met alle zekerheid te zeggen is dat ik in gevaar ben, aangezien ik net een man heb gedood en praktisch gezien de gehele Koninklijke Wacht achter mij aan zit."
"Nee- ook dat, maar nog iets. Dat is dezelfde ring als in het boek, is het niet?"
Nog iemand die het vroeg. Maar zonder goede rede vertrouwde Alexa haar, en knikte. "Hoezo?"
"Jij weet door wie de ringen zijn gemaakt- voor wie ze zijn gemaakt. En ik heb de angst dat anderen het ook weten, Alexa."
Alexa knipperde, en het was het enige teken van verbazing wat ze liet merken. Ze had nooit haar naam verteld. Niet haar echte, tenminste. Ze bleef stil; probeerde elk woord wat de prinses op haar afvuurde af te weren.
"Het raadsel- het briefje onder de deur. Is je er iets aan opgevallen?"
Alexa schudde haar hoofd. "Hoe ken je mijn naam?"
Willow brak haar staar geen seconde toen ze sprak, "het journaal. Jouw naam staat erop."
"De tekst op de kaft is in de Dode Taal; het zijn oude symbolen die niet te ontcijferen zijn." Oftewel; het was niet mogelijk.
De prinses klikte met haar tong. "Ze zijn niet voor iedereen onbekend. Twee jaar geleden was ik uitgezonden naar Eitthil om banden op te bouwen met de Hertog, wie, nu ik het weer vertel, een verschrikkelijk man is. De hoofdstad heeft echter een mooie bibliotheek. Veel boeken."
"Je wilt zeggen dat je in Palyn een boek hebt gevonden over de Oude Taal?" Het ongeloof droop van elk woord.
"En het Crysix."
Alexa bleef stil. Als het waar was wat de Kroonprinses zei, en haar naam in symbolen op het journaal gegrift waren... "Hoe weet je zeker dat het mijn naam is? Hoe wist je dat ik het zou zijn?"
Van buiten de deur kwamen voetstappen. Willow gooide de kap van haar bloedrode mantel weer over haar hoofd, en Alexa deed hetzelfde. Ze wachtten af tot de stappen niet langer te horen waren.
"Je ring was één van de dingen die het me deden overwegen," sprak Willow op fluistertoon. "Het is echter iets anders."
Alexa keek haar vragend aan, en zei niets. En als ze iets zou zeggen, dan was ze er zeker van dat het iets doms zou zijn; haar hart raasde als een aangespoord paard en de woorden van het meisje waren als koude vingertoppen om haar keel. Het koste moeite haar handen niet naar haar oren te brengen.
"Je ogen gaven je weg."
"Gaven wat, precies, weg?"
"Je bent Fee."