Ogen als smaragd

XXXV. Orders van onverwachte hoek

Bij de Goden, waar was ze?
Alexa lag in een groot, zacht bed wat niet naar haar rook, in niets anders dan ondergoed en een iets te groot shirt wat niet aan haar toebehoorde, met vragen die als muggen om haar heen bleven zwermen. Het matras was links van haar ingezakt, de lakens rommelig alsof er iemand gelegen had.
Sinds ze wakker was, inmiddels ruim twee uren geleden, had ze niet op durven te staan. Alle wapens aan haar lichaam- ook die aan haar dij -waren verwijderd, samen met haar broek, tuniek en cape, wat haar kwetsbaar maakte; kwetsbaarder dan ze prefereerde. Alsof ze door een muur van mist keek, herinnerde ze zich vaag wat er de vorige avond gebeurd was- of waren het nu twee avonden?
Drie?
Oh, bij Qynnith ze wist het niet.
De slaapkamer was bijzonder simpel; een ebbenhouten kast en dressoir stonden tegen de linkerwand, een groot raam met donkerrode, gesloten gordijnen bezette de andere. In de hoek stond een kleine sofa, waar een zwaard, en haar kleding, schoon en perfect opgevouwen, neergelegd waren. Voor de rest waren er drie deuren. Één leidde hoogstwaarschijnlijk naar de badkamer, de ander naar het woonvertrek, maar de laatste... Een traag maar vrolijk pianospel weerklonk zacht van achter de deur. Strelende, vreemd doch bekende noten verjoegen de vragen die vol agressie rond haar hoofd vlogen en omarmden haar. Alexa wist niet waar ze was, hoe laat het was, of welke dag het was. Maar de afwisselende tonen, de vrolijke sprongen van laag naar hoog en het galmen van akkoorden terwijl het kalmerende ritme van de zware noten erdoorheen banjerde gaven haar een vertrouwd gevoel. Kort vergat ze de situatie waar ze zich in bevond.
Ze moest weg.
Het laatste wat ze zich kon herinneren was de marmeren vloer die op haar afkwam, het bloed plakkend aan haar kleding en iemand die haar vóór de klap had opgevangen. Zonder specifieke rede wierp Alexa onmiddellijk een blik op de ring om haar vinger. Hij gloeide niet; wellicht een goed teken.
De klankkast van de piano weergalmde nog altijd de prachtige tonen van het stuk. Alexa stond op zonder zichzelf het nog eens te laten overwegen en griste de zwarte kleren van de sofa en trok ze aan. Ze voelden schoon en roken schoon- net als zijzelf, merkte ze tot haar verbazing. Ze schoof het aan de kant. Vragen stellen zou ze later doen.
Voorzichtig pakte ze het zwaard op, zwaar, maar goed te hanteren, en grijnsde.
De ivoren toetsen stopten abrupt met hun zang toen Alexa de deur opende.

Achter het instrument zat een fuguur met een bos krullende, gouden haren, die dansten toen hij zich soepel omdraaide op de pianokruk. "Nooit heb ik geweten dat jij piano kon spelen," glimlachte Alexa terwijl ze naar de jongeman liep.
"En ik was mij er niet van bewust dat jij ergens zo'n bloedbad van kon maken." Een glimlach lag op zijn lippen, maar Alexa zag de bezorgdheid in Mikhail's hele lichaam.
Mikhail.
"Oh, je kent me: ik houd van dramatisch." Een schorre grinnik ontsnapte uit Mikhail's keel voordat hij opstond en een zachte kus op haar voorhoofd plantte. Het duurde niet lang of hij had haar vast in een omhelsing waar zelfs zij zich niet uit kon werken. Alexa ademde de vertrouwde geur van Mikhail in, en zuchtte, haar volledige lichaam ontspannen in zijn armen. "Hoe lang heb ik in bed gelegen?" Mompelde ze.
"Een dag," antwoordde hij zacht. "Je was gloeiend heet toen je flauwviel in de gang... Letterlijk; Ik had een rode plek op mijn armen nadat ik je in bed had gedragen." Mikhail duwde haar van zich af en bekeek haar. "Wat is er allemaal gebeurd?"
"Te veel," verzuchtte ze, maar vlug plakte ze erachteraan, "maar niets om je zorgen over te  maken." Ze hoefde niet te hebben dat hij haar wilde beschermen; Mikhail kennende zou hij zich al genoeg met haar bemoeien zonder dat hij wist wat ze allemaal had meegemaakt. Ze was dan ook niet van plan een woord uit te laten over de bibliotheek of het journaal of de Ségoun of de raadsels... Ook haar ontmoetingen met het Hoofd van de Koninklijke Wacht liet ze beter achterwegen. "Hoe laat is het?"
Mikhail keek haar lang aan voordat hij antwoordde. "Rond vieren. Ik kan voor thee zorgen, mocht je dat willen?"
Alexa knikte, en grijnsde.

Niet veel later kwam Mikhail onhandig binnen strompelen met een zilveren dienblad waar twee porseleinen kopjes en een theepot op balanceerden. Alexa zat op de donkerbruine sofa in de woonkamer, het zwaard van Mikhail in haar handen. Hij had zich voor haar in zoveel mogelijke problemen gewerkt; hij was in training voor wachter voor de Koning- de koning die hem zijn bloedeigen ouders had doen verliezen. Mikhail zette het dienblad op de salontafel en zat neer naast haar. In stilte schonk hij de thee in- aangename stilte. Die Alexa na een tijd onderbrak door te vragen, "Hoe is het?"
Mikhail trok zijn wenkbrauwen op terwijl hij nog een slok nam. "Hoe is wat?"
"Alles. Het trainen, het omgaan met de andere wachters: hoe is het?" Mikhail haalde zijn schouders op: een nonchalant gebaar, maar spanning en vermoeidheid waren hem duidelijk langzaam aan het verteren.
Nu al.
"Hoe lang ben je al in het Paleis?" vroeg ze toen.
"Enkele dagen. Ik begrijp niet hoe jij het hier nu al langer hebt moeten uithouden." Met een diepe zucht liet hij zich verder achterover zakken- sissend toen hete the over zijn been goot -en vervolgde, "waar heb je die ring vandaan?" Alexa bekeek haar ring vanuit haar ooghoek. Ze had er niet meer aan gedacht- niet meer aan willen denken, hoe ze hem had gekregen. Waarom ze hem had gekregen. Vier ringen.
Ze schudde het van zich af en zei dat ze hem in de lade van haar nachtkastje had gevonden. Zolang de steen niet gloeide, zou ze ermee wegkomen. Mikhail knikte alleen maar en zette zijn lege kopje neer. "Het kan me ook geen bal schelen." Hij trok zijn benen op de bank en plaatste zijn armen om haar heen en zijn gezicht haar nek, en zijn warme adem kietelde haar hals toen hij vervolgde, "Het enige wat telt is dat jij hier naast mij zit, levend en wel.
Ga alsjeblieft niet meer weg."
"Ik zal niet weggaan," lachte Alexa, en duwde Mikhail wat verder van zich af. "Moge Qynnith mij iets aandoen doe ik het wel."