Ogen als smaragd

X. Alexa's zwaard

Alexa zag de pijn achter de zwakke lach die haar vader haar gaf. Toen draaide Celise, die de hele tijd nog stil met haar rug naar hen toe zat, om.
"Kom je wel terug Alexa?" Haar zusje's stem klonk bibberig. "Je moet terugkomen." Alexa probeerde de opkomende prop in haar keel weg te slikken. Vervolgens ging ze naast haar zusje zitten en knufelde haar stevig. "Maar ik ga nog niet weg hoor," zei ze. "Dat komt later wel Celise." Ze keek in haar zusje's ogen en glimlachte zwakjes.
Ze stond weer op en liep naar Mikhail. Hij zei: "We moeten weer terug naar Ross, dan zullen we het plan verder uitwerken en een zwaard voor je laten smeden." Alexa grijnsde meteen. Ze knuffelde haar vader en ze liepen de deur uit. de geur van paarden en rozen verwelkomde hen. Ze struinde over de straten, peinzend. Toen ze naast haar keek liep er niemand. Waar was Mikhail? Achter haar klonken voetstappen en ze draaide zich om. Mikhail kwam aanrennen met zijn arm achter zijn rug. "Wat is dat?" vroeg Alexa benieuwd. Ze wees naar zijn verborgen hand. "Ik dacht dat je stilstond!" hijgde hij. Toen haalde hij zijn arm achter zijn rug vandaan en gaf haar een grote, felrode roos.
"En waar heb ik deze verrassing aan te danken?" vroeg Alexa. Ze rook aan de roos. Hij geurde heerlijk, alsof hij alle lentegeuren in zich op had genomen. Mikhail zuchtte. "Kun je dan ik nooit gewoon een cadeau accepteren?"
"Ik ben gewoon nieusgierig. Iets mis mee?" Ze rook nog een keer aan de prachtige roos en bleef er even met haar neus boven hangen.
"Niesgierigheid doodde de kat," citeerde Mikhail toen. Ze had de neiging om hem, zachtjes, op de arm te stompen, maar hield zich in. In plaats daarvan lachte ze en zei dankjewel. Mikhail keek haar aan alsof ze een andere taal sprak, en ze realiseerde dat haar dankjewel zo zacht was dat hij haar niet kon horen. Ze schraapte haar keel. "Dankjewel, Mikhail," zei ze harder, liever.
De rest van de weg liepen ze in stilte. Af en toe moest hij haar wegslepen voor kraampje of etalage vol mooie jurken en sieraden.
Stephen liet hen binnen, nadat ze nu wel het wijsje had geklopt, en ze klommen omlaag via de ladder.
Ross zat te peinzen aan de grote tafel, een andere man, Terrence, die platte, zwarte haren en contrasterende blauwe ogen had, zat naast hem. Ze waren aan het overleggen over iets wat ze niet kon verstaan. Het kletteren van het ijzer van zwaarden en messen weerklonk uit de trainingsruimte.
Ross en Terrence keken op van de tafel en draaiden zich naar Alexa en Mikhail. Ross gaf hen een halve glimlach. Terrence's gezicht bleef neutraal, hoewel ze wat zorgen van zijn gezicht af kon lezen. Ze betwijfelde het dat hij een goede lieger zou zijn.
"Alexa," begon Ross, "jij weet zeker dat je instemt met dit plan?" Alexa knikte.
"En," zei Mikhail er gehaast achteraan, "ik zal met haar meegaan als wachter." Ross tilde een wenkbrauw op, maar knikte. "We hebben nog steeds een zwaard voor je nodig." Het bleef even stil, maar toen zei Terrence: "Als jullie nu naar de smid gaan, overleggen wij verder. Het plan van William is goed, maar er zitten hier en daar nog gaten in. Wij zullen die proberen op te vullen, en zullen het met jullie bespreken." Mikhail knikte snel en ze verdwenen het luik weer door.

De zon stond alweer lager aan de hemel, en overgoot de straten in een gouden gloed. Koopmannen waren bezig hun laatste waren te verkopen voordat ze inpakten en de rijke dames waren in rijtuigen op weg naar het theater in de stad verderop. In één van de rijtuigen zag Alexa Cassandra zitten. Ze voelde de irritatie opborrelen, maar ze liet haar haar goede humeur niet verpesten. Ze haakte haar arm in die van Mikhail. Ze wist dat Cassandra zich daar rot aan zou ergeren en Alexa grijnsde toen Cassandra haar een giftige blik gaf.
"En wat is dit?" vroeg Mikhail. Ze keek naar haar arm die nog steeds in de zijne zat, maar tot haar verbazing trok hij hem niet weg. "Cassandra." Mikhail wist wat ze bedoelde, en hij had net zo'n hekel aan haar als Alexa. Hij lachte hard. Het klonk zwaar en een beetje schor, maar ze kon zijn zachte karakter erachter horen.
Ze kwamen aan bij de smid, de hitte van het vuur en de geur van gesmolten metaal kwamen haar verwelkomen. Een grote man kwam van achteren naar hen toe. "Mikhail, jou heb ik niet meer gezien sinds je je zwaard kwam laten maken," zei de man terwijl hij Mikhail stevig op de rug sloeg. Hij kneep z'n ogen even dicht en wreef over zijn rug, wat Alexa deed lachen. "En jij bent Alexa Ambrose." Ze knikte. "In levende lijven." Ze maakte een klein, plagerig buiginkje naar de man en Mikhail sloeg haar zachtjes op haar arm. Zachter dan normaal.
"Ja," begon Mikhail toen hij wat minder pijnlijk keek, "we komen een zwaard voor haar maken. Ze hoort nu officieel bij de Qynn." De man keek wat verbaasd, maar stelde verder geen vragen toen ze naar zijn werkplaats liepen. De hitte was bijna ondraaglijk, en Alexa deed gauw haar cape af. De man pakte twee verschillende mallen van zwaarden die hij haar liet zien. De één was groot en grof, zelfs de punt was breed. Aan het uiteinde van het heft zat het hoofd van een cobra. Het andere, daarentegen, was lang en sierlijk, met een scherpe punt. Aan het einde van dit heft zat een havikshoofd.
"En, welke heeft uw voorkeur?" Ze hoefde er niet lang over na te denken, en wees naar de lange, sierlijke zwaardmal. "Die."
Hij legde de andere weg en liep naar een grote vuuroven waar hij bronserts indeed. Na een tijd haalde hij de bak eruit en goot het gloeiendhete brons in de zwaardmal.

Na een uur en wat, was haar zwaard klaar. Alexa zat te zweten. Hoe kan hij dit de hele dag volhouden? Hij gaf het zwaard aan haar. Het voelde licht en gebalanceerd in haar hand. Ze deed een paar testzwaaien, wat Mikhail een paar stappen achteruit deed doen. Ze grijnsde. Haar eigen zwaard.
Niks kon haar meer tegenhouden de koning te verslaan.
Helemaal niets.